Θλιβερή ελληνική πρωτιά για τους θανάτους παιδιών στην άσφαλτο
Ως επιβάτες αυτοκίνητου τα παιδιά στην Ελλάδα έχουν πολύ χαμηλό επίπεδο ασφαλείας σε σχέση με τις υπόλοιπες χώρες της Ε.Ε. και μάλιστα 15 φορές μεγαλύτερη πιθανότητα να σκοτωθούν, σε σχέση με τους Ελβετούς συνομηλίκους τους.
Στον πίνακα με τα στοιχεία που γνωστοποίησε το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Ασφάλειας των Μεταφορών, η Ελλάδα βρέθηκε για ακόμα μια φορά στη χειρότερη θέση στην Ευρώπη. Σε σημαντικό βαθμό η κατάσταση αυτή αποδόθηκε στη μη χρήση κατάλληλου παιδικού καθίσματος για παιδιά μέχρι 12 ετών, αλλά και στη μετακίνηση παιδιών στο μπροστινό κάθισμα ή στην αγκαλιά της μητέρας τους.
Σε ολόκληρο τον κόσμο, 186.300 παιδιά χάνουν τη ζωή τους σε τροχαία κάθε χρόνο. Οι τροχαίες συγκρούσεις αποτελούν μία από τις κύριες αιτίες θανάτου για τα παιδιά 15 έως 17 ετών. Η Παγκόσμια Εβδομάδα Οδικής Ασφάλειας του ΟΗΕ, από τις 4 έως τις 10 Μαΐου 2015, φέτος είναι αφιερωμένη στα παιδιά και εστιάζει στο θέμα Παιδί και Οδική Ασφάλεια. Στόχος είναι να σωθούν όσο το δυνατόν περισσότερες παιδικές ζωές και να ενισχυθεί η ασφαλής μετακίνηση των παιδιών.
Ο πανελλαδικός Σύλλογος SOS Τροχαία Εγκλήματα, με αφορμή την πρωτοβουλία του ΟΗΕ και με γνώση της απελπιστικής κατάστασης που επικρατεί στην Ελλάδα όσον αφορά το θέμα Παιδί και Οδική Ασφάλεια, καλεί τα αρμόδια υπουργεία (ιδιαίτερα τα υπουργεία Παιδείας, Υγείας και Πολιτισμού) να ασχοληθούν σοβαρά με το πρόβλημα αυτό που αποδεκατίζει τη νέα γενιά. «Δεν ζητάμε να υποταχθούν οι ανάγκες των παιδιών στα δεδομένα της κυκλοφορίας. Αντίθετα, ζητάμε να προσαρμοστεί η κυκλοφορία στις ανάγκες των ανθρώπων για τους οποίους δημιουργήθηκε, στους οποίους συμπεριλαμβάνονται τόσο τα παιδιά, όσο και άλλοι ευάλωτοι χρήστες του οδικού δικτύου. Τα παιδιά είναι και αυτά χρήστες του οδικού δικτύου. Δεν είναι κινούμενοι στόχοι», αναφέρει ο Σύλλογος στην έκκλησή του.
Πόλη ασφαλής και φιλική
Το ζητούμενο –σύμφωνα με τον Σύλλογο– δεν είναι απλώς η ασφαλής μετακίνηση των παιδιών και η υποχρέωση των ενηλίκων να προσέχουν τα παιδιά όταν χρησιμοποιούν το οδικό δίκτυο, αλλά είναι και η διεκδίκηση ζωτικού χώρου, όπου τα παιδιά θα μπορούν να κυκλοφορούν, να ζουν και να παίζουν χωρίς τον τρόμο που έχουν επιβάλει τα μηχανοκίνητα μέσα παντού. Αποτελεί ζωτική ανάγκη η ανάκτηση του δημόσιου χώρου και η δυνατότητα ελεύθερης, ασφαλούς, μετακίνησης για τα παιδιά, με τα πόδια, με ποδήλατο, πατίνι ή σκέιτ μπορντ. Το κυκλοφοριακό δίκτυο πρέπει να ανασχεδιαστεί, ώστε η πόλη να γίνει ασφαλής και φιλική προς τους κατοίκους της – μια κυψέλη συλλογικότητας και όχι ένα δίκτυο από πίστες ταχύτητας ανάμεσα σε πολυκατοικίες που φιλοξενούν εγκλείστους».
Άλκης Ορεινός
