Αποτελεί, νομίζουμε, κοινή παραδοχή το γεγονός πως τα τελευταία τριάμισι χρόνια, από τότε που η χώρα μπήκε στην εποχή των μνημονίων, έχουν αλλάξει κατά πολύ τα όρια, ο τρόπος και οι τακτικές της εργασιακής πάλης.
Αγώνες που πριν δίνονταν μεμονωμένα και πολλές φορές με έντονα συντεχνιακά χαρακτηριστικά, τώρα επιχειρείται να διευρυνθούν, να «ανοίξουν» όχι μόνο σε επίπεδο συμμετοχής του κόσμου τον οποίο αφορούν -δεν βλέπουμε πια στους εργατικούς αγώνες αποκλειστικά μια μερίδα συνδικαλιστών, αλλά πλατύ και αγανακτισμένο κόσμο που έχει υπερβεί τις συνδικαλιστικές στρεβλώσεις των σωματείων του και πρωτοστατεί-, αλλά και στην ίδια την κοινωνία.
Αυτό, αν μη τι άλλο, αποτελεί ένα νέο ποιοτικό χαρακτηριστικό του υποκειμένου που συμμετέχει στους εργατικούς αντιμνημονιακούς αγώνες. Και αυτό είναι που φοβίζει: την εργοδοτική εξουσία, τον υποταγμένο συνδικαλισμό, αλλά και την ίδια την κυβέρνηση. Η οποία όπως φαίνεται, βγάζει από τη φαρέτρα της τα τελευταία όπλα που διαθέτει για να επιτεθεί σε ένα εργατικό κίνημα που κυρίως λόγω της ανάγκης για επιβίωση και διατήρηση του ύψιστου δικαιώματός του στην εργασία, ξανα-οργανώνεται και επιχειρεί σιγά-σιγά να βρει αγωνιστικό βηματισμό. Και το τελευταίο όπλο αυτών που «καταδικάζουν τη βία από όπου και αν προέρχεται» είναι η προσφυγή στη βία.
Τα παραδείγματα που μπορούν να στοιχειοθετήσουν την άποψη αυτή είναι πολλά. Αυτά που αναφέρονται συνέβησαν μόλις την προηγούμενη εβδομάδα, αποδεικνύοντας ότι πλέον το σύστημα επιδεικνύει σιδηρά πυγμή απέναντι σε ό,τι / όποιον αντιστέκεται, είτε μιλάμε για μεμονωμένους εργαζόμενους, είτε για συλλογικότητες / σωματεία / οργανώσεις.
Παράδειγμα 1ο: Σχολικοί φύλακες -12 άτομα συνολικά- καταθέτουν ασφαλιστικά μέτρα κατά της διαθεσιμότητάς τους, στην Ξάνθη, καθώς με το εν λόγω μέτρο χάνουν το 25% της μισθοδοσίας τους, ενώ είναι «υποψήφιοι» και για πλήρη παύση. Το Πρωτοδικείο Ξάνθης, με μια πρωτοφανή απόφαση -καθώς μέχρι στιγμής τουλάχιστον τα ασφαλιστικά μέτρα εργαζομένων αντιμετωπίζονταν θετικά από τη Δικαιοσύνη-, απορρίπτει το αίτημα, κρίνοντας πως «δεν συντρέχει ο χαρακτήρας του επείγοντος στη συγκεκριμένη περίπτωση, ώστε να γίνουν αποδεκτά τα ασφαλιστικά μέτρα, καθώς οι εργαζόμενοι χάνουν μόνον το 25% (!) της μισθοδοσίας τους».
Παράδειγμα 2ο: Τα ξημερώματα της Τετάρτης 16/10, διμοιρίες των ΜΑΤ εισέβαλαν στο επί 40 ημέρες κατειλημμένο από εργαζόμενους και απολυμένους, κτίριο της Περιφερειακής Ενότητας Εύβοιας, επιβάλλοντας διά της βίας το «άνοιγμα» της δημόσιας υπηρεσίας και συλλαμβάνοντας μάλιστα 13 εκ των εργαζομένων (οι οποίοι αργότερα αφέθηκαν ελεύθεροι, ύστερα από τις διαμαρτυρίες που ξεσήκωσε το θέμα). Οι τοπικές Αρχές, η κυβέρνηση, τα ΜΜΕ δυναμίτιζαν επίτηδες το κλίμα όλες αυτές τις ημέρες, εξισώνοντας σχεδόν με κοινούς εγκληματίες τους απολυμένους και εργαζόμενους στα εργοστάσια Τσιμέντα Χαλκίδας, Σέλμαν, Νεοσέτ, Ιντερκέμ, Μηχανική, που είχαν προχωρήσει στην κατάληψη του κτιρίου ως ύστατη κίνηση στην εργατική τους διεκδίκηση για την καταβολή των δεδουλευμένων τους και τη διασφάλιση των θέσεων εργασίας τους. Και η λύση ήταν η άγρια καταστολή.
Αυτό που προσπαθεί το σύστημα που θρέφει τη βία εναντίον του αγωνιζόμενου κόσμου της δουλειάς είναι να φοβίσει. Οι εργατικοί αγώνες όμως δεν μπορεί παρά να συνεχιστούν, να πληθύνουν και εφόσον πάρουν και το πολιτικό στίγμα που απαιτούν οι καιροί, να συνδεθούν ως τη νίκη.
Μαίρη Ευθυμιάτου
