Σήμερα, παρακολουθούμε να ξετυλίγεται μία απ’ αυτές τις «πολλές άλλες» περιπτώσεις στην πληγμένη από την ανεργία περιοχή της Χαλκιδικής. Σύμφωνα με τα στοιχεία του τοπικού Εργατικού Κέντρου, ένας στους δύο εργαζόμενους σε τουριστικές επιχειρήσεις είναι ανασφάλιστος, ενώ μέσα στο 2010 από τους 12.500 ξενοδοχοϋπαλλήλους δούλεψαν 6.500. Στη Βόρεια Ελλάδα η πραγματική ανεργία φτάνει στο 25%-35%.
Στις 11 Μαρτίου, το Συμβούλιο Περιβάλλοντος του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου γνωμοδότησε κατά της αδειοδότησης της επέκτασης των μεταλλευτικών δραστηριοτήτων στη βορειοανατολική Χαλκιδική.
Εδώ, όμως, δεν έχουμε να κάνουμε απλά με τρέχουσες ανάγκες, αλλά με την ικανοποίηση του αναφαίρετου δικαιώματος στην εργασία. Θα πρέπει η αειφόρος ανάπτυξη να εναρμονίζεται με την ισόπλευρη και ισόμετρη ανάπτυξη από την εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών ενός τόπου. Για να εξαχθεί ο πλούτος του υπεδάφους με την ένταση και την έκταση που περιγράφεται στο νέο αναπτυξιακό μεταλλευτικό σχέδιο, θα υποβαθμιστεί η ποιότητα και η ποσότητα των υδάτων που διατρέχουν και αλληλοεξαρτούν όλες τις άλλες παραγωγικές δραστηριότητες της περιοχής.
Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα την υποχώρηση των υπόλοιπων δραστηριοτήτων και τα όποια θετικά αποτελέσματα της επένδυσης θα μετακυλίονται στην αγορά εργασίας με αρνητικό πρόσημο.
Θα περίμενε κανείς ότι οι κάτοικοι της περιοχής, ενωμένοι, αντιδρούν απέναντι σ’ αυτή τη δυσοίωνη προοπτική. Όμως τα πράγματα δεν εξελίσσονται ακριβώς έτσι.
Ο δήμαρχος των εταιριών
Ο δήμαρχος του Δήμου Αριστοτέλη, Χρ. Πάχτας, κινείται μέσα σε ένα αξιακό σύστημα που λέει ότι ο πολιτικός πρέπει να προασπίζει τα συμφέροντα του επενδυτή-ιδιώτη, γιατί αυτός δίνει δουλειές στο λαό. Ο λαός, αντ’ αυτού, θα πρέπει, ευγνώμων και ταπεινός προς τους ευεργέτες του, να τους στηρίζει και να προσέχει να ακολουθεί πειθήνια τις εντολές και τα θελήματα του επενδυτή εργοδότη για το καλό αμφότερων…
Έτσι, στα μουλωχτά, είχε επιχειρήσει και σαν υφυπουργός Οικονομίας να περάσει την τροπολογία του νόμου που άνοιγε το δρόμο στην υλοποίηση του «φιλόδοξου σχεδίου» που χάραξε ο εφοπλιστής Γιάννης Καρράς και συνεχίζει ο Στέγγος, για ένα «μοναδικό κέντρο πολιτισμού και τουρισμού» στην αχαρακτήριστη από το δασαρχείο, έως και σήμερα, πευκόφυτη και λιόφυτη έκταση στο Πόρτο Καρράς. Έτσι, μεθοδικά, υποστηρίζει τα μεταλλευτικά συμφέροντα της εκάστοτε εταιρίας, διοργανώνοντας συλλαλητήριο στις 11 του Μάρτη με την «Πρωτοβουλία Πολιτών Δήμου Αριστοτέλη» και σύνθημα «Κάτω τα χέρια από τα μεταλλεία – Η μεγαλύτερη μόλυνση είναι η ανεργία», απέναντι στο συλλαλητήριο «Όχι στα μεταλλεία χρυσού» των συνδημοτών του, στις 13 του μήνα, στην Ιερισσό.
Ο Μ. Πλωρίτης γράφει ότι εκεί που θριάμβευσε το αξίωμα του «διαίρει και βασίλευε» ήταν στην Αγγλία, με πρώτο ανάδοχό του τον καρδινάλιο Γούλσι.
Ο Σαίξπηρ τον κάνει κύριο πρόσωπο στο έργο του «Ερρίκος ο Η’» και τον δείχνει αρχομανή, διπρόσωπο, μηχανορράφο, εκδικητικό, άπληστο για χρήμα και τιμές, μισόδημο και μισητό στον αγγλικό δήμο. Πριν απ’ το τέλος του, ωστόσο, μετανιωμένος για όσα έπραξε, ο Γούλσι θα «αποχαιρετήσει τα μεγαλεία», σ’ ένα μονόλογο που είναι και το πιο γνωστό χωρίο του έργου (παραθέτει δύο αποσπάσματα):
«…Χαίρε! Χαίρε για πάντα, μεγαλείο μου!
Έτσι είν’ του ανθρώπου ο βίος: σήμερα πετάει
τ’ αβρά φύλλα των ελπίδων, αύριο τ’ άνθη και
φορεί πυκνές τις προφαντές τιμές απάνω του·
την τρίτη μέρα πέφτει πάγος, πάγος φονικός·
κι ενώ θαρρεί, ο μωρόπιστος, πως σιγουρότατα
το μεγαλείο του ωριμάζει, του παγώνει τη ρίζα
και τότε πέφτει, όπως εγώ (…) Μάταιη επίδειξη
και δόξα αυτού του κόσμου, σε μισώ: η καρδιά μου νιώθω
ξανανοίγει. Ω, τι άθλιος που ’ναι ο φτωχός
που κρέμεται απ’ την εύνοια των ηγεμόνων!…»
Και ο νοών νοείτω… Αυτά γράφει στο καλό του κείμενο ο Μάριος…
* Η Ελένη Μουρσελά
είναι πολιτικός μηχανικός και κάτοικος του Πολυγύρου Χαλκιδικής.
