Το καλοκαίρι που πέρασε έγιναν πολλά. Όσα συμβούν από δω και πέρα δεν θα είναι απλά η συνέχεια όσων ξέραμε μέχρι τέλη Ιούλη. Δεν θα έχουμε μια αδιάπτωτη συνέχεια από εκεί που σταμάτησαν με το τέλος των πλατειών. Δεν είναι έναν «Ραντεβού το Σεπτέμβρη» με κάπως πιο ακριβό εισιτήριο. Είναι μια νέα κατάσταση που σηματοδοτείται από τα νέα δεδομένα που έφερε πιο ανάγλυφα στην επιφάνεια το παγκόσμιο χρηματιστηριακό κραχ του καλοκαιριού, αυτό που χάλασε τις διακοπές τόσων πρωθυπουργών, αυτό που τίναξε στον αέρα όλες τις αποφάσεις της 21ης Ιούλη (Σύνοδος Κορυφής Ε.Ε.), το γεγονός που επανακαθορίζει συμμαχίες, επιλογές, ανατροπές, ακρωτηριασμούς, πολιτικές αντιπαραθέσεις και ανταγωνισμούς.
Για την ελληνική περίπτωση – όπου όλες οι εξελίξεις θα καθοριστούν από την πορεία της περιπέτειας της Ευρώπης και της συνολικής κρίσης – έχουμε μια οικονομία σε ελεύθερη πτώση για 3η συνεχόμενη χρονιά, έχουμε την εκτίναξη της ανεργίας σε πάνω από 20% και τη γενίκευση της μερικής απασχόλησης, έχουμε τη φτωχοποίηση – ρευστοποίηση τεράστιων τμημάτων της κοινωνίας. Ορισμένοι οικονομολόγοι προεξοφλούν την αναπόφευκτη χρεοκοπία μέχρι τα Χριστούγεννα… Η συζήτηση για το τι θα πει στις «παραγωγικές τάξεις» ο πρωθυπουργός στη ΔΕΘ – πέρα από την αποφυγή πλήρως ελεγχόμενων δημόσιων εμφανίσεων – σηματοδοτεί και το αδιέξοδο να ειπωθεί οτιδήποτε όταν ο εκτροχιασμός είναι πλήρης και εκτός ελέγχου.
Αναπόφευκτα ο κόσμος που κινήθηκε ορμητικά το προηγούμενο διάστημα αισθάνεται και βλέπει πως δεν μπορεί να περιμένει τίποτα από την Ευρώπη που είναι διαλυμένη και σε κρίση. Από τον ελληνικό πολιτικό κόσμο δεν μπορεί επίσης να περιμένει καμιά βελτίωση. Το πώς κουκουλώθηκε οριστικά το σκάνδαλο τις Siemens είναι κραυγαλέο: δεν ψήφισαν οι πασόκοι την πρότασή τους για παραπομπή Αλογοσκούφη και Μαρκογιαννάκη… Η συναίνεση για την κατεδάφιση της Παιδείας, έδειξε μαζί με άλλα, πως κανένα μαντρί δεν είναι απροσπέλαστο και εκβιάζουν οι πάντες τους πάντες.
Μέσα από την πλούσια πείρα τους των τελευταίο 1,5 χρόνο κατάλαβαν πως για να σταθούν αντίπαλοι απέναντι στις συστημικές δυνάμεις χρειάζονται πολύ περισσότερα πράγματα. Για να εμποδιστεί η καταστροφή – που έρχεται – και να ανοίξουν προϋποθέσεις σοβαρής εναλλακτικής πορείας, χρειάζεται πολλή δουλειά ακόμη.
Ο κόμπος φτάνει στο χτένι. Η χώρα πωλείται, ερημώνεται, διαμελίζεται, γίνεται βορά. Η διαδικασία αυτή μέχρι τώρα γινόταν αντιληπτή με όρους οικονομικούς. Από ‘δω και πέρα θα γίνεται και με γεωπολιτικούς όρους. Τα διαδοχικά ταξίδια της υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ και του Γερμανού υπουργού Οικονομικών, πρόσφατα, δεν είναι διόλου τυχαία από την πλευρά αυτή.
Το σχέδιο να κρατηθεί η νεκροζώντανη Ελλάδα, να μην πεθάνει, ώστε να μπορούν να την «αρμέγουν» κανονικά μπαίνει σε μια νέα φάση και ο τσακωμός για τις εμπράγματες εγγυήσεις υποδηλώνει πως κανείς δεν θεωρεί πως θα λειτουργήσει η «δουλειά» χωρίς μεγάλο κλυδωνισμό (χρεοκοπία) και οι εξελίξεις θα έχουν χαρακτήρα χιονοστιβάδας.
Η απαίτηση για μια άλλη πορεία με πρωταγωνιστή το λαό, τους εργαζόμενους, τη νεολαία, η απαίτηση για ένα Μέτωπο και μια Αριστερά που να στηρίζουν και να στηρίζονται στον αγώνα ενάντια στη χρεοκοπία και την πολιτική και κοινωνική ερήμωση είναι παραπάνω από αναγκαία!
