Στεκόμενοι μπροστά σε μια εθνοκάθαρση και μαζική σφαγή ενός λαού που έχει ιστορία αγώνων για ελευθερία και πατρίδα δεν μπορούμε να μην συγκινηθούμε, να μην συγκλονιστούμε. Δεν μπορούμε να μην νοιώσουμε έναν μέγιστο ψυχικό ταραγμό μπροστά στην υπερβατική στάση ενός έθνους να ξανανάψει στις σύγχρονες συνθήκες, απέναντι σε σιδερόφρακτους και πάνοπλους δυνάστες-καταπιεστές και ολόκληρο τον συρφετό των σύγχρονων αντιδραστικών δυνάμεων όπου Γης, τη φλόγα του «ελευθερία ή θάνατος», που οδήγησε πολλούς λαούς τα τελευταία 200-300 χρόνια ιστορίας.
Δεν μπορούμε να μην νοιώσουμε αυτό που ένοιωσαν μεγάλοι διανοητές-δάσκαλοι όπως ο Διονύσιος Σολωμός, όταν από την Ζάκυνθο άκουγε τους κανονιοβολισμούς στο πολιορκημένο Μεσολόγγι και έδωσε τον «Ύμνο στην Ελευθερία» και τους «Ελεύθερους Πολιορκημένους». Ή όπως ο Ανδρέας Κάλβος με το «Εις Ψαρά» ποίημα στις Ωδές του, που βλέπει στα ερείπια μετά τη σφαγή την Ελευθερία να στέκεται ολόρθη: «Ἐπὶ τὸ μέγα ἐρείπιον / ἡ Ἐλευθερία ὁλόρθη». Δεν μπορούμε να μην νοιώσουμε όπως ένοιωσαν στο Παρίσι τον Απρίλιο του 1826, όταν έφθασε η είδηση της πτώσης του Μεσολογγίου: τότε φοιτητές και καλλιτέχνες, απλοί πολίτες και εκπρόσωποι των γραμμάτων σχημάτισαν μια αυθόρμητη διαδήλωση έξω από τα ανάκτορα του Κεραμεικού για τη σωτηρία των Ελλήνων.
Και σήμερα ακούμε και μαθαίνουμε για τη φοβερή σφαγή, για τη στυγνή απόφαση να προχωρήσει μια εθνοκάθαρση, ακούμε την κλαγγή των όπλων, των βομβών, τις κραυγές των παιδιών, την ισοπέδωση των κτιρίων της μεγαλύτερης φυλακής στον κόσμο, της Γάζας. Ακούμε τις υποκρισίες των κυβερνήσεων όλων των Δυτικών χωρών που ανάβουν το πράσινο φως στην «αυτοάμυνα του Ισραήλ» και χύνουν κροκοδείλια δάκρια απαιτώντας οι δήμιοι και σφαγείς να προχωρήσουν στο έργο τους με λεπτότητα, με αναλογικότητα, με ευαισθησία, «με ανθρώπινο πρόσωπο».
Ο ιθύνων νους της Ιεράς Συμμαχίας, ο Αυστριακός Μέτερνιχ, χαρακτήρισε την Ελληνική Επανάσταση ως «ένα γεγονός χωρίς ιδιαίτερη σημασία» τονίζοντας κυνικά: «Η υπόθεση αυτή δεν μας απασχολεί επειδή βρίσκεται εκτός των συνόρων του πολιτισμού, πέρα από τα ανατολικά μας σύνορα. Θα κρεμάσουν, ανασκολοπίσουν και θα στραγγαλίσουν τριακόσιες χιλιάδες άτομα». Τώρα, οι σύγχρονοι δυνάστες θεωρούν την Παλαιστινιακή υπόθεση ένα γεγονός χωρίς ιδιαίτερη σημασία. Το είχαν ξεχάσει ή το απωθούσαν όσο μπορούσαν (δηλαδή με τον κτηνώδη τρόπο του σιωνιστικού και κατοχικού Ισραήλ) και τώρα, επειδή η περιοχή είναι ένα επίκεντρο σύγκρουσης τεράστιων συμφερόντων, ενεργειακών πόρων και δρόμων, προσπαθούν να ανακόψουν την μεγάλη αποδρομή της «Δύσης» σε παγκόσμιο επίπεδο με κάθε τρόπο.
Και «νάτη πετιέται από ’ξαρχής» η ψυχή της Παλαιστίνης, η ψυχή ενός μαρτυρικού και αντιστασιακού έθνους και λαού που παλεύει για το δίκιο του κόντρα σε συσχετισμούς και πάνοπλους εχθρούς. Κι όχι μόνο: φουντώνει και παραδειγματίζει, δημιουργεί ένα μεγάλο κίνημα αλληλεγγύης σε ολόκληρο τον κόσμο, ένα κύμα αποτροπιασμού μπροστά στο φοβερό έγκλημα που συντελείται. Κι όχι μόνο: θυμίζει στις σύγχρονες συνθήκες μεγάλα οράματα και αλήθειες της ιστορίας στην πορεία των εθνών, των λαών και των καταπιεζόμενων τάξεων προς την ελευθερία και την χειραφέτηση. Σήμερα, όχι πριν 200 χρόνια, εδώ κοντά, όχι κάπου πολύ μακριά.
Πριν 230 χρόνια η Γαλλική Επανάσταση διακήρυττε: «Όποιος καταπιέζει ένα έθνος, κηρύσσεται εχθρός όλων. Αυτοί που κάνουν πόλεμο ενάντια σε έναν λαό, προκειμένου να σταματήσουν την πρόοδο της ελευθερίας και να εκμηδενίσουν τα δικαιώματα του ανθρώπου, θα πρέπει να καταδιώκονται από όλους, όχι σαν συνηθισμένοι εχθροί, αλλά σαν δολοφόνοι και ληστές». Στη σημερινή Ευρώπη επικρατεί μεγάλο σκοτάδι. Γυρίσαμε στα χρόνια της Ιεράς Συμμαχίας ενάντια στους λαούς και τα έθνη, ενάντια στις επαναστάσεις. Χρόνια αντεπανάστασης σε όλα τα πεδία. Κι όμως, όπως η ψυχή της Παλαιστίνης, η προσωποποίηση της εικόνας της Ελευθερίας, ανορθώνεται πάνω από το θάνατο και τα συντρίμμια, έτσι και το σύμβολό της, η παλαιστινιακή σημαία, ανεμίζει σε ολόκληρο τον κόσμο. Ελεύθεροι πολιορκημένοι που διαλέγουν τον θάνατο κι όχι την ταπείνωση, που διαλέγουν τον αγώνα και τη διαρκή αντίσταση, που υπερβαίνουν τα συνηθισμένα ανθρώπινα όρια.
Η κραυγή ελευθερίας των Παλαιστινίων έχει παγκόσμια σημασία. Συνδέεται άρρηκτα με ένα ιστορικό αίτημα Ελευθερίας λαών και πατρίδων. Ελεύθερων λαών σε ελεύθερες πατρίδες. Οι υπέρμαχοι της παγκοσμιοποίησης δεν μπορούν να το κατανοήσουν, να το συλλάβουν, να το διανοηθούν. Αυτό το αίτημα οδηγεί σε μια αλληλεγγύη και αδελφότητα που σέβεται όλες τις πατρίδες, ξεπερνά τους στενούς ορίζοντες του κέρδους και της ασυδοσίας των εξουσιών, συνδέει την ελευθερία με την κοινωνική δικαιοσύνη και φυσικά με την ισότητα, η οποία έχει πεταχτεί από τους κυρίαρχους στην περιοχή των αζήτητων. Εμείς το καταλαβαίνουμε, κι άλλωστε το έχουμε τραγουδήσει: «Θέλουμε ελεύθερη εμείς πατρίδα / και πανανθρώπινη τη λευτεριά».
Ας τσιρίζουν οι σύγχρονοι Μέτερνιχ επικροτώντας την εθνοκάθαρση που συντελείται. Ο Μέτερνιχ, λίγα χρόνια μετά τις κυνικές δηλώσεις του για την Ελληνική Επανάσταση, κρύφτηκε σε ένα πιθάρι μέσα σε μια άμαξα για να αποδράσει από τη Βιέννη όταν είχε ξεσπάσει η επανάσταση του 1848. Βγήκε από το πιθάρι μετά από μέρες ταξιδιού προς το Λονδίνο.
Η ψυχή του ανθρώπου κάποιες ιδιαίτερες στιγμές αψηφά το θάνατο. Τέτοιες μέρες πριν 50 χρόνια, η φωνή του εκφωνητή του ραδιοσταθμού του Πολυτεχνείου, του Δημήτρη Παπαχρήστου, συντάραζε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία, όταν τα τανκς έμπαιναν στο Πολυτεχνείο και εκείνος έψαλλε τον εθνικό ύμνο:
«Χαίρε ω χαίρε Ελευθεριά!»
