…Λιτά χτίστε τα, απλόχωρα,
μεγάλα, γερά θεμελιωμένα,
απ της χώρας, ακάθαρτης,
πολύβουης, αρρωστιάρας, μακριά.
Μακριά τ’ ανήλιαγα σοκάκια,
τα σκολεία χτίστε.
……………………………………
…Γιομίζοντάς τα να τα ζωντανεύουν
μαϊστράλια και βοριάδες και μελτέμια
με τους κελαηδισμούς και με τους μόσκους,
κι ο δάσκαλος, ποιητής
και τα βιβλία να είναι σαν τα κρίνα …
Κωστής Παλαμάς, «Τα σχολειά χτίστε»
Την ώρα που η Βουλή μας έχει γεμίσει… πατριώτες, την ώρα που οι κίνδυνοι εξ Ανατολών είναι ορατοί, την ώρα που η στήριξη των ανθρώπων που εξακολουθούν να ζουν στα σύνορα της χώρας είναι ανύπαρκτη, άλλη μια θλιβερή είδηση, που δεν πέρασε ούτε στα «ψιλά» έρχεται αν επιβεβαιώσει την πλήρη εγκατάλειψη των «ακριτών» μας – όπως αρέσει στους πολιτικούς μας να τους αποκαλούν στους δεκάρικούς τους λόγους…
Μετά από 63 χρόνια λειτουργίας άλλο ένα σχολείο κλείνει. Αυτή τη φορά στη Κάρπαθο.
Κατά τ’ άλλα όλοι κόπτονται για τους ακρίτες μας. Τολμούν να μιλούν για τα σύνορά μας και να παριστάνουν τους πατριώτες… Πείτε μου ένα μέτρο που έχει ληφθεί ώστε να μην ερημώνουν τα ακριτικά νησιά μας. Πείτε μου ένα μέτρο / κίνητρο που θα μας έκανε να εγκατασταθούμε εκεί – ειδικά να έχουμε οικογένεια.
Στην εποχή μας αντιστρέψαμε τον Παλαμά από κάθε άποψη. Το μότο έγινε “Τα σχολειά κλείστε”
Τα δικά μου λόγια είναι περιττά. Δίνω τον λόγο στην τελευταία δασκάλα που περιγράφει με σπαρακτικό τρόπο τα τι και τα πως της εγκατάλειψης.
Αντιγράφω από τη σελίδα Δημοτικό Σχολείο Διαφανίου Καρπάθου, Δωδεκάνησα Έτος 2022-2023 (www.facebook.com/profile.php?id=100089937437945):
«…Ύστερα από 63 χρόνια, το κτίριο του Δημοτικού σχολείο Διαφανίου κλείνει για πρώτη φορά τις πόρτες του…
Επρόκειτο για ένα δημοτικό που κάθε χρόνο έσφυζε από ζωή και πλημμύριζε από φωνές, χαμόγελα και παιχνίδια. Σιγά, σιγα τα 180 παιδιά λιγόστεψαν και πλέον οι παιδικές καρδιές που απάρτιζαν το σχολείο έφτασαν στις δύο…
Ο Βασίλης μας με περηφάνια αποφοίτησε από το δημοτικό και πλέον ετοιμάζεται να φοιτήσει στο γυμνάσιο. Ο Μαρίνος μας, προκειμένου να μην είναι μόνος του, θα μεταφερθεί προσωρινά στην Όλυμπο, όπου εκεί θα λειτουργήσει για μια χρονιά το δημοτικό σχολείου του Διαφανίου, καθώς θα συστεγαστεί με το γυμνάσιο και το λύκειο… Υποσχέθηκα πως το δημοτικό δεν θα κλείσει, ακόμη και αν λειτουργήσει σε άλλο μέρος, μ’ έναν μόνο μαθητή… Ωστόσο, το κτίριο του Διαφανίου, για πρώτη φορά θα ερημώσει… Το στολίδι αυτό θα μείνει χωρίς ζωή με σφραγιστές τις πόρτες που… δεν γνωρίζουμε αν θα ανοίξουν ποτέ ξανά…
Ήδη έσβησε το Νηπιαγωγείο μας, τώρα, σιγά, σιγά άρχισε να σβήνει και η λάμψη του Δημοτικού μας…Η αντίστροφη μέτρηση ξεκίνησε…
Ήρωες απ’ όλη την Ελλάδα που επιθυμούν να παραμείνουν ανώνυμοι, στήριξαν φέτος το σχολείο μας, πραγματοποιώντας συντήρηση στα παράθυρα, κάνοντας μόνωση, φτιάχνοντας τα κάγκελα, βάφοντας το σχολείο, χαρίζοντας νέες καρέκλες, παραμυθένιες κουρτίνες, τεχνολογικό εξοπλισμό και πολλά βιβλία. Άλλοι πάλι αποφάσισαν να στηρίξουν οικονομικά μελλοντικές οικογένειες που ίσως γραφόντουσαν στο σχολείο… Και άλλοι… επισκέφτηκαν το σχολείο μας για να δουν τους μαθητές μας να χαμογελάνε ξανά!
…Ο δήμος… ΑΦΑΝΤΟΣ! Ύστερα από πολλές πρωτοκολλημένες αιτήσεις για τη συντήρηση του σχολείου και τη επικινδυνότητα ορισμένων χώρων, δεν έγινε απολύτως ΤΙΠΟΤΕ… Κανένας δεν έδωσε σημασία στις δύο παιδικές ψυχές που πάλευαν κάθε μέρα με το κρύο, τις πλημμύρες, τους δυνατούς ανέμους, την υγρασία και τη μούχλα, που ερχόντουσαν από την Όλυμπο, μόνο και μόνο για να μάθουν γράμματα… Ξεχασμένοι παραμένουν οι ακρίτες της Καρπάθου… Παραμελημένη η Όλυμπος και το Διαφάνι… Καμία στήριξη στα παιδιά… Ξεχαστήκαμε; Μείναμε στα “θααα”…
Όσο για μένα ως Θεοδώρα… Έμαθα πολλά νέα πράγματα από τους δύο μαθητές…
Έμαθα πως πρέπει να ΤΣΑΛΑΚΩΘΕΙΣ για να είσαι δάσκαλος… Να μάθεις να πέφτεις στο ΥΨΟΣ των παιδιών, να τους κοιτάς στα μάτια της ψυχής τους, να τους καταλαβαίνεις… Έμαθα πως πρέπει να γυρίσεις πίσω το χρόνο και να γίνεσαι εκ νέου ΠΑΙΔΙ, να μάθεις να παίζεις, να γελάς μέχρι δακρύων, να λερώνεσαι, να τραγουδάς δυνατά, να βρέχεσαι, να μεταμφιέζεσαι και να ΑΓΑΠΑΣ αληθινά και γνήσια όπως το παιδί! Το επάγγελμα του δασκάλου είναι μια εργασία, αφού επιτελείς έργο, ένα μοναδικό λειτούργημα προς την κοινωνία και ένας ύμνος των παιδιών και ένα δώρο του Θεού προς τα παιδιά και προς τους δασκάλους…
Δεν θα είμαι ποτέ ξανά η ίδια δασκάλα που ήμουν πέρσι… Φεύγω πιο δυνατή, πιο ώριμη, πιο δημιουργική και πιο δασκάλα από ποτέ!
Και για όσους αναρωτιούνται… Δεν πήγα στο νησί για τα μόρια… Επέλεξα τα Δωδεκάνησα, διότι ήθελα να εργαστώ ως δασκάλα γενικής παιδείας, αφού τις προηγούμενες χρονιές εργαζόμουν στην ειδική αγωγή… Θεωρώ το λειτούργημά μου ως δασκάλα έγινε αισθητό, τουλάχιστον στο υπέροχο νησί της Καρπάθου.
Ως παιδαγωγός και όχι ως εκπαιδευτικός, φέτος πάλεψα με όλη μου την καρδιά γι’ αυτά τα υπέροχα παιδιά. Κλήθηκα να γίνω μητέρα, αδελφή, φίλη, γιατρός, μάγειρας, ψυχολόγος, θεραπευτής, κηπουρός, εμψυχώτρια, επιστήμονας, αστροφυσικός, μουσικός, σκακιστής, παιδί…
Όχι! Δεν λέμε αντίο… Αλλά εις το επανιδείν! Υπόσχομαι πως θα ξαναβρεθούμε! Ένα κομμάτι της ψυχής μου πάντοτε θα ζει στη βόρεια Κάρπαθο!
Βασίλη και Μαρίνο μου, πάντοτε να θυμάστε πως είμαι τρομερά ΠΕΡΗΦΑΝΗ για εσάς και σας ΑΓΑΠΩ ΠΟΛΥ!!! Θα σας ΣΤΗΡΙΖΩ σ’ ότι κι αν χρειαστείτε όσο μακριά και αν βρίσκομαι και εννοείται θα ζείται αιώνια στην καρδιά μου!!! Σας ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ψυχούλες μου για όλα!!!
Υ.Γ. Και πάντοτε να θυμάστε: “The sky is not the limit… The sky is limitless… Just like your dreams and your inner power of your heart and willness!
The end or…not yet?”
Θεοδώρα Κουκουρίκου
Προϊσταμένη και Δασκάλα του Δημοτικού Σχολείου Διαφανίου Καρπάθου 2022-2023»
