Το πολιτικό σύστημα προσπαθεί να διαχειριστεί την πίεση που έχει προκαλέσει το κίνημα των Τεμπών μέσα από ανούσιες και σκηνοθετημένες κοινοβουλευτικές διαδικασίες. Η προανακριτική όπως και η πρόταση μομφής συμβαίνουν σε μια Βουλή όπου η κυβέρνηση έχει κοινοβουλευτική πλειοψηφία ,αλλά ακόμη και η στάση της αντιπολίτευσης είναι τέτοια που αδυνατεί να προκαλέσει σοβαρές πολιτικές εξελίξεις. Η κοινωνική αντιπολίτευση που αναδείχθηκε με επίκεντρο την 28η Φλεβάρη έχει δώσει σαφή δείγματα για το ρήγμα που υπάρχει ανάμεσα στην κοινωνία και το πολιτικό σύστημα· 8 στους 10 θεωρούν ότι υπάρχει συγκάλυψη και ότι πρέπει να τιμωρηθούν οι ένοχοι όσο ψηλά και αν βρίσκονται. Σε οποιαδήποτε χώρα που το πολιτικό σύστημα σέβεται το λαό θα έπρεπε να υπάρχουν εξελίξεις ‒ εδώ και τώρα. Πριν την πρόταση μομφής, πριν αποφασίσουν αν θα κάνουν εκλογές, εδώ και τώρα αυτή η βουλή θα έπρεπε να ψηφίσει νόμο για την κατάργηση της βουλευτικής ασυλίας σχετικά με το ζήτημα των Τεμπών αλλά και την μη παραγραφή των ποινικών ευθυνών που ενδέχεται να προκύψουν! Εδώ και τώρα θα έπρεπε να υπάρξει άρση όλων των τηλεφωνικών απορρήτων και παραπομπή όλων των εμπλεκόμενων, σύμφωνα με τις δικογραφίες και τις μηνύσεις των συγγενών στη δικαιοσύνη. Ενώ παράλληλα θα έπρεπε να αντικατασταθεί η, διορισμένη από την κυβέρνηση, ηγεσία του Αρείου Πάγου, που με τη συμπεριφορά της έχει φθείρει το κύρος της δικαιοσύνης στη χώρα.
Τα παραπάνω είναι το μίνιμουμ που θα έπρεπε να γίνει από μεριάς του πολιτικού συστήματος ώστε να υπάρξει μια ελάχιστη αποκατάσταση της δημοκρατίας. Αντ’ αυτού η κυβέρνηση προχωρά σε έναν ανασχηματισμό, ενώ παράλληλα επιδιώκει αλισβερίσι με την αντιπολίτευση ενόψει της συνταγματικής αναθεώρησης. Ωστόσο δεν δικαιούται ούτε αυτή η κυβέρνηση. για την οποία 7 στους 10 θεωρούν ότι πρέπει να φύγει, ούτε και αυτή η αντιπολίτευση να προχωρήσουν σε κανενός είδους μεγάλη μεταρρύθμιση πόσω δε μάλλον συνταγματική! Και αυτό διότι μεγάλο μέρος του κοινοβουλευτικού σώματος είναι υπόλογο και ενδεχομένως ένοχο για την υπόθεση των Τεμπών και όχι μόνο ‒ για παρακολουθήσεις, οικονομικές ατασθαλίες και άλλα πολλά, εδώ και χρόνια. Δεν είναι δυνατόν αυτό το σύστημα να συνεχίζει να νομοθετεί, να κάνει μπίζνες και να εγκληματεί κρυμμένο πίσω από ακαταδίωκτα και ασυλίες που θεσπίζει διαρκώς για τον εαυτό του και όσους προάγουν τα σχέδια του. Όπως δεν είναι δυνατόν και να υπάρξει μια «φυσιολογική» συνέχεια όσο το κράτος και οι θεσμοί του συμπεριφέρονται και συγκαλύπτουν τις ευθύνες τους με πρακτικές που θυμίζουν μαφιόζικο παρακράτος. Το απόστημα πρέπει να σπάσει, αν πρόκειται να υπάρξει πραγματική αλλαγή. Είναι προφανές πως το πολιτικό σύστημα δεν πρόκειται να αυτοκαταδικαστεί και μόνο ο λαός με την δράση και την παρουσία του μπορεί να το εξαναγκάσει.
Ι.Κ.
