Υπάρχει ένα μεγάλο θέμα στην Ευρώπη, που δεν μπορεί πια να κρυφτεί κάτω από το χαλί, ούτε να σκεπαστεί από ρητορείες: το πώς θα αντιμετωπιστούν τα κύματα μεταναστών και προσφύγων. Η αιτία τους είναι γνωστή: η διαρκής λεηλασία των «αναπτυσσόμενων» χωρών από μια δράκα ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, πολυεθνικών και τραπεζιτών, και οι καταστροφικοί πόλεμοι που εξαπολύει η Δύση στην Αφρική, τη Μέση Ανατολή κ.λπ. Κι ακόμη, σε δεύτερο βαθμό, η ψευδαίσθηση που καλλιεργείται σε εκατομμύρια απόκληρων και εξαθλιωμένων, ότι στην Ευρώπη θα ζήσουν το μύθο τους… Σε αυτά προστίθενται και τα μακρόπνοα σχέδια τμημάτων της ευρωπαϊκής άρχουσας τάξης και των υμνητών της παγκοσμιοποίησης για επίλυση της πολιτικής και κοινωνικής αντίδρασης στα σχέδιά τους μέσω της αλλαγής της σύνθεσης των πληθυσμών στην Ευρώπη – που θα διευκόλυνε όχι μόνο την αφθονία φτηνού εργατικού δυναμικού αλλά και την αποτελεσματικότερη εφαρμογή διαιρετικών πολιτικών.
Η μοναδική δίκαιη και βιώσιμη λύση θα ήταν λοιπόν μια πλήρης μεταστροφή στην πολιτική δεκαετιών. Βέβαια μια τέτοια μεταστροφή προϋποθέτει να ξαναμάθουν να ζουν οι Ευρωπαίοι με τη δική τους δουλειά, και οπωσδήποτε να αποζημιώσουν τις χώρες τις οποίες κατέστρεψαν και λεηλάτησαν. Έτσι θα μπορέσουν επιτέλους να ξαναγυρίσουν στον τόπο τους, και να τον ανοικοδομήσουν, όσοι αναγκάστηκαν να τον εγκαταλείψουν ώστε να επιβιώσουν. Όμως ακόμη κι αν όλοι γνωρίζουν, ή έστω διαισθάνονται, ότι μονάχα έτσι θα υπάρξει οριστική επίλυση του προβλήματος, αυτό σήμερα μοιάζει μια πολύ μακρινή και αβέβαιη προοπτική…
Η ως τώρα «διαχείριση» δεν μπορεί να συνεχιστεί
Ως τώρα, οι μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις διαχειρίζονταν κουτσά-στραβά το μεταναστευτικό με μια σειρά αναποτελεσματικά μέτρα που δεν κατάφεραν βέβαια έστω και να το θέσουν υπό έλεγχο: απόπειρες παρεμπόδισης της αναχώρησης μεταναστών από τις βορειοαφρικανικές ακτές, μετατροπής της Ελλάδας σε hot spot με ταυτόχρονο σφράγισμα των βόρειων συνόρων της, εμπορικής συνδιαλλαγής με τον Ερντογάν ώστε να εξακολουθήσει να κρατά περιορισμένα στην Τουρκία εκατομμύρια προσφύγων και μεταναστών, αναγκαστικής ανοχής προς τις χώρες της Ομάδας του Βίζεγκραντ που ντε φάκτο αγνοούν τις σχετικές αποφάσεις της Ε.Ε. κ.ο.κ.
Αλλά όλα αυτά μοιάζουν με ασπιρίνες για τον καρκίνο. Το πρόβλημα αποτελεί και θα αποτελεί κεντρικό ζήτημα, προκαλώντας βαθιές κοινωνικές και πολιτικές ανακατατάξεις στις ευρωπαϊκές μητροπόλεις. Ποιος αμφιβάλλει ότι είναι αυτό, και όχι κάτι άλλο, που θα «παίξει» στις ερχόμενες ευρωεκλογές, όπως ήδη σφραγίζει τις εξελίξεις στα σημαντικότερα κράτη μέλη της Ε.Ε.; Εξάλλου, ήταν ακριβώς η ήττα της παραδοσιακής κεντροαριστεράς και κεντροδεξιάς στην Ιταλία και ο επακόλουθος σχηματισμός μιας νέας «λαϊκίστικης» κυβέρνησης από το Κίνημα 5 Αστέρων και τη Λέγκα που έβαλε ανοιχτά στο τραπέζι το θέμα: η ως τώρα «διαχείριση» δεν μπορεί να συνεχιστεί.
Υποκρισία και πεζοδρομιακοί καβγάδες
Μπορούν όσο θέλουν οι τζάμπα φιλάνθρωποι ευρωπαϊστές να εξαπολύουν μύδρους εναντίον του άκαρδου ακροδεξιού Σαλβίνι, αλλά το γεγονός παραμένει: το μεταναστευτικό προστίθεται στην πολύπλευρη (οικονομική, κοινωνική, εθνική) κρίση που διαπερνά μεγάλο μέρος της Ευρώπης, και απειλεί να ανατινάξει και τα τελευταία απομεινάρια της κάποτε φιλόδοξης «ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης». Η υποκρισία δεν σώζει πια κανέναν, ούτε δίνει παράταση χρόνου.
Το μεταναστευτικό προστίθεται στην πολύπλευρη (οικονομική, κοινωνική, εθνική) κρίση που διαπερνά μεγάλο μέρος της Ευρώπης, και απειλεί να ανατινάξει και τα τελευταία απομεινάρια της κάποτε φιλόδοξης «ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης»
Απ’ αυτήν την άποψη είναι χαρακτηριστικός ο πρωτοφανής μέχρι πριν λίγα χρόνια δημόσιος «διάλογος» μεταξύ του Ιταλού υπουργού Εσωτερικών Σαλβίνι και του Γάλλου προέδρου Μακρόν: όταν ο Σαλβίνι είπε «θα καταπολεμήσουμε τις πολιτικές του Μακρόν και του Σόρος», ο Μακρόν κορδώθηκε λέγοντας «δικαίως με θεωρούν απειλή, διότι ποτέ δεν θα υποχωρήσω ενώπιον των εθνικιστών». Κι ο Σαλβίνι ανταπάντησε: «Η Γαλλία επαναπροώθησε βίαια στην Ιταλία 48.000 μετανάστες, περιλαμβανομένων παιδιών και εγκύων. Οπότε, το καλύτερο που έχει να κάνει ο κύριος Μακρόν είναι να το βουλώσει». Πράγματι, το βούλωσε.
Η «ευρωπαϊκή αλληλεγγύη», άλλος ένας μύθος
Όπως και σε προηγούμενες περιπτώσεις, το θέμα ξαναφούντωσε από την προηγούμενη εβδομάδα, όταν η ιταλική κυβέρνηση δεν επέτρεψε επί μια εβδομάδα την αποβίβαση 134 από τους 177 μετανάστες που είχαν περισυλλεγεί στη Μεσόγειο από το ιταλικό πλοίο Diciotti. Συγκεκριμένα, όταν το ιταλικό σκάφος κατέπλευσε τελικά στο λιμάνι της Κατάνια στη Σικελία, αφού η Μάλτα αρνήθηκε να το δεχτεί, ο Σαλβίνι έδωσε εντολή να αποβιβαστούν μόνο τα παιδιά και οι ασθενείς Η Ιταλία ζητούσε από τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες να μοιραστούν τους διασωθέντες, πράγμα που όλες αρνήθηκαν σθεναρά. Διότι οι Μακρόν και Σία είναι ανθρωπιστές, αρκεί βέβαια άλλοι να φορτωθούν τους μετανάστες. «Η Ευρώπη απλά δεν υπάρχει», είπε ο Ντι Μάιο, επικεφαλής των 5 Αστέρων, διαπιστώνοντας την ανυπαρξία της πολυδιαφημισμένης «αλληλεγγύης μεταξύ κρατών μελών».
Το ίδιο συνέβη και στη σύνοδο των υπουργών Άμυνας της Ε.Ε., όπου η Ιταλίδα υπουργός Ελιζαμπέτα Τρέντα ζήτησε τα πλοία που διασώζουν πρόσφυγες να καταπλέουν όχι μόνο σε ιταλικά, αλλά και σε γαλλικά, ισπανικά, ελληνικά και μαλτέζικα λιμάνια. Οι υπόλοιποι υπουργοί απλώς αρνήθηκαν. Η δε Μονγκερίνι, Ύπατη Εκπρόσωπος της Ε.Ε. για θέματα Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφαλείας, είπε ότι το ιταλικό αίτημα ήταν… εκτός ημερήσιας διάταξης. Παρεμπιπτόντως, η συγκεκριμένη ιταλική πρόταση είναι άλλη μια απόδειξη ότι η μοναδική αρχή που ισχύει πλέον στην Ε.Ε. είναι «ο σώζων εαυτόν σωθήτω»: η Τρέντα απέφυγε να σκεφτεί ότι η μικροσκοπική Μάλτα και η ήδη επιβαρυμένη Ελλάδα δεν φταίνε σε τίποτα για τα κύματα μετανάστευσης – δεν έχουν, για παράδειγμα, ανατινάξει και κατακλέψει τη Βόρεια Αφρική, σε αντίθεση με την Ιταλία, τη Γαλλία και την Ισπανία. Ψιλά γράμματα…
Απόπειρες συμμόρφωσης
Οι αντίπαλοι της ιταλικής κυβέρνησης επιχειρούν διαρκώς να αλλάξουν την ατζέντα δημιουργώντας αντιπερισπασμούς, και ταυτόχρονα αυξάνουν την πίεση στους «απείθαρχους» με κάθε τρόπο. Δύο ήταν οι τρόποι που το επιχείρησαν αυτήν την εβδομάδα: με τις προειδοποιήσεις των Βρυξελλών προς την Ιταλία για συμμόρφωσή της με τους ευρωπαϊκούς κανόνες, και με την έναρξη έρευνας από τις ιταλικές εισαγγελικές αρχές για αδικήματα που τυχόν διέπραξε ο υπουργός Εσωτερικών Σαλβίνι όσον αφορά τη διαχείριση των διασωθέντων από το πλοίο Diciotti.
Συγκεκριμένα, ο αρμόδιος για τον προϋπολογισμό κομισάριος της Ε.Ε. «υπενθύμισε» ότι η Ιταλία έχει το δεύτερο μεγαλύτερο χρέος μετά την Ελλάδα και εμμέσως πλην σαφώς απείλησε την οικονομία της με επίθεση κερδοσκόπων εάν δεν εξακολουθήσει «να αποπληρώνει το χρέος της προς την Ε.Ε.». Ταυτόχρονα, προειδοποίησε ότι «θα επιβληθούν κυρώσεις» στην Ιταλία εάν δεν καταβάλει την ετήσια συνεισφορά της στον ευρωπαϊκό προϋπολογισμό (όπως απειλεί ο Σαλβίνι στην περίπτωση που δεν βρεθεί συμφωνία για το μεταναστευτικό) . Από κοντά κι ο αρμόδιος για τα οικονομικά κομισάριος Μοσκοβισί, που δήλωσε ότι αναμένει από την Ιταλία «να καταβάλει σημαντικές προσπάθειες στην κατάρτιση του προϋπολογισμού της». Κι αυτό τη στιγμή που το Κίνημα 5 Αστέρων σχεδιάζει έναν προϋπολογισμό με έλλειμμα 2,9% (ακριβώς κάτω από το όριο του 3% που θέτει η Ε.Ε., αλλά πολύ πάνω από το 0,9% της προηγούμενης κεντροαριστερής κυβέρνησης), ώστε να γίνει δυνατή η υλοποίηση των προεκλογικών υποσχέσεων για πολιτική κοινωνικών παροχών.
Ταυτόχρονα, οι ιταλικές εισαγγελικές αρχές άρχισαν να ερευνούν επίσημα, με αφορμή την επί μία εβδομάδα απαγόρευση αποβίβασης μεταναστών από το πλοίο Diciotti, εάν ο Σαλβίνι διέπραξε τα αδικήματα της παράνομης κατακράτησης ή/και απαγωγής. Κι αυτό διότι, είπαν, η Ευρωπαϊκή Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων απαγορεύει την κράτηση για περισσότερες από 48 ώρες οιουδήποτε αιτείται άσυλο. Πολύ σωστά. Το μόνο που ξέχασαν οι πολιτικά καθοδηγούμενοι εισαγγελείς είναι ότι για τα ίδια αδικήματα θα έπρεπε να διωχθούν οι μισές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις –περιλαμβανομένων των προηγούμενων «μη λαϊκιστικών» κυβερνήσεων της Ιταλίας– που κλείνουν επί μήνες ή και χρόνια σε άθλια στρατόπεδα συγκέντρωσης τους αιτούντες άσυλο (οι άλλες μισές είναι αθώες, διότι απλά δεν επιτρέπουν την είσοδο ούτε σε κουνούπι αλλοδαπής προέλευσης). Η υποκρισία έχει χτυπήσει κόκκινο.
