Με νέα εφέ, ακροβατικά και τρολ, συνεχίστηκε την περασμένη βδομάδα η ταραχώδης και πρωτότυπη κοινοβουλευτική παρωδία. Η ουσιαστική απώλεια της δεδηλωμένης, που οδήγησε στη «μικροεκτροπή» μιας κυβέρνησης μειοψηφίας, γίνεται τώρα προσπάθεια να καλυφθεί με ευφάνταστα τεχνάσματα. Η κουρελού πρέπει να μπαλωθεί.
Έτσι, τη στιγμή που 8 στους 10 Έλληνες ζουν με δανεικά από συγγενείς, όπως ανέφερε επίσημη έκθεση του ΟΟΣΑ, 6 βουλευτές κάνουν γνωστό με προσωπικές δηλώσεις τους, ότι θα ψηφίσουν οτιδήποτε φέρει η κυβέρνηση. Αυτές τις ατομικές δηλώσεις, ο μεγάλος μάγειρας («ταβερνιάρης») Βούτσης τις κάνει ένα πακετάκι που αθροιζόμενο στους 145 (μπετόν) του ΣΥΡΙΖΑ, πιστοποιεί τη «δεδηλωμένη» της κυβέρνησης…
Κάπως έτσι ζήσαμε τρεις σημαντικές ψηφοφορίες (ψήφος εμπιστοσύνης, κύρωση Πρεσπών, ένταξη ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ). Με ολίγη από Ποτάμι, ΑΝΕΛ και ΔΗΜΑΡ σε διαφορετική αναλογία κάθε φορά.
Ζούμε όμως κι ένα παζάρι Καμμένου, Τσίπρα για το αν ο πρώτος θα έχει ή όχι κοινοβουλευτική ομάδα. Στο μεταξύ, ο αεράτος Παπαχριστόπουλος, ακολουθώντας το δόγμα «παραιτούμαι-ξεπαραιτούμαι», είναι ακόμα βουλευτής γιατί τον παρακάλεσε ο Βούτσης.
«Δεν υπάρχουν θέσφατα, όλα μπορεί να γίνουν ή να συμβαίνουν συγχρόνως». «Δεν υπάρχουν ηθική και αξίες, το αποτέλεσμα είναι το παν». Μεταμοντέρνες ιαχές, «αριστερός» πραγματισμός και σχεδιασμένη μπαχαλοποίηση σε πρώτο πλάνο. Η εκφυλιστική «δημοκρατία», στον αντίποδα της υπεραναγκαίας σήμερα πραγματικής και βαθιάς δημοκρατίας, είναι όρος για την κοινωνική διάλυση και την εθνική συρρίκνωση.
Αυτή η εικόνα σήψης δεν πολυενοχλεί τον πολιτικό κόσμο. Για να επιβιώσει, βυθίζεται ολοένα και περισσότερο σε αυτήν. Εξαγορές, μηνύσεις, νουθεσίες, αποσκιρτήσεις, πλασαρίσματα σε ψηφοδέλτια. Μέχρι και η κα Χρυσοβελώνη διαπίστωσε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κοντά στις ιδέες της. Κάπως έτσι δικαιώνονται και οι φοβερές απόψεις του μεγάλου φιλόσοφου-βουλευτή (κατά το «τερματοφύλακας-γιατρός» από το παλιό περιοδικό Μπλεκ) Κ. Δουζίνα περί ιδεολογικής ηγεμονίας…
Αυτή η εκφυλιστική «δημοκρατία», ή σαπιοκρατία, δεν οδηγεί σε καμία «κανονικότητα». Αντιθέτως συμπληρώνει με μια άκρως επικίνδυνη ρευστότητα, όλα τα κρίσιμα ζητήματα που αναδεικνύουν οι γεωπολιτικές αναδιατάξεις με τους κραδασμούς και τις απειλές που επιφέρουν.
«Δεν υπάρχουν θέσφατα, όλα μπορεί να γίνουν ή να συμβαίνουν συγχρόνως». «Δεν υπάρχουν ηθική και αξίες, το αποτέλεσμα είναι το παν». Μεταμοντέρνες ιαχές, «αριστερός» πραγματισμός και σχεδιασμένη μπαχαλοποίηση σε πρώτο πλάνο. Η εκφυλιστική «δημοκρατία», στον αντίποδα της υπεραναγκαίας σήμερα πραγματικής και βαθιάς δημοκρατίας, είναι όρος για την κοινωνική διάλυση και την εθνική συρρίκνωση.
Σε τέτοιο περιβάλλον θα πραγματοποιηθούν οι εκλογικές διαδικασίες. Αντί να θέτουν προϋποθέσεις για τη γνήσια έκφραση του λαού, θα επιστρατευτούν κι αυτές στο γενικό μπάχαλο: 3-4 κάλπες μαζί, νέος εκλογικός νόμος για αυτοδιοίκηση-κουρελού και σωρεία ψηφοδελτίων και υποψηφίων.
Όλα αυτά συμβαίνουν ενόσω ο κόσμος «κουμπώνεται» –και δικαιολογημένα– απέναντι στην πολιτική διαδικασία. Απομακρύνεται από την πολιτική, δεν εμπιστεύεται κανέναν. Κανονικά θα ήταν η ώρα του «Κανένα», που τόσες φορές έκανε αισθητή την παρουσία του.
Πολιτικοί οργανισμοί, παλιά και νέα κόμματα, έχουν πολύ δουλειά. Έχουν αποδεχτεί τους όρους, λένε λόγια ή συνθήματα, υποκλίνονται στη μικροπολιτική. Λείπουν τελείως η έμπνευση, το πάθος, η αρετή, οι ιδέες που συγκινούν και θέτουν κόσμο σε κίνηση. Αντιθέτως, ξοδεύεται πολλή ενέργεια για την αναπαραγωγή ενός πολιτικού συστήματος πολλαπλά ένοχου για όσα συμβαίνουν.
