Το χαρτί που δεν πρέπει να πάει χαμένο, ούτε «ντούκου» ούτε «πάσο»
Του Μανώλη Σταθόπουλου*
Ζούμε και θα ζήσουμε ίσως τις πιο ιστορικές στιγμές στη χώρα μας
Η Ιστορία ανακάτεψε και πάλι την τράπουλα και μοίρασε στην Αριστερά ένα καλό χαρτί. Το χαρτί που λέει κυβέρνηση της Αριστεράς. Ένα χαρτί που δεν πρέπει να πάει χαμένο, ούτε «ντούκου» ούτε «πάσο».
Οι σχολικοί φύλακες, μετά το «μαύρο» στην ΕΡΤ, ήταν οι πρώτες απολύσεις στον Δημόσιο Τομέα. Μετά από 110 χρόνια!
Οι αντιδράσεις από μεριάς συνδικαλιστικής ηγεσίας αλλά και του κινήματος γενικότερα ήταν υποτονικές, άτολμες, σπασμωδικές. Πίστεψαν ίσως ότι δεν θα υπήρχε συνέχεια.
Έτσι βγήκαμε στο δρόμο απλοί εργαζόμενοι. Είπαμε εξ αρχής ότι δεν είμαστε οι τελευταίες απολύσεις, αλλά η «ναυαρχίδα του στόλου» των απολύσεων. Έτσι κι έγινε. Ακολούθησε μακελειό!
Ξεκινήσαμε έναν αγώνα πολύ δύσκολο, επίπονο και πολλές φορές ψυχοφθόρο. Έναν αγώνα που πολλές φορές ξεπέρασε και τα όρια της ανθρώπινης αντοχής.
Πρώτο μας μέλημα να ανοίξουμε το δρόμο. Έτσι αποφασίσαμε, σχεδιάσαμε και υλοποιήσαμε τη συγκλονιστική πεζοπορία διαμαρτυρίας Θεσσαλονίκη-Αθήνα.
Δεύτερο, να δείξουμε τον προσανατολισμό, το στόχο που έπρεπε να έχει αριστερό, αγωνιστικό, αλληλέγγυο πρόσημο. Αυτό έγινε με πολύ δυσκολία, επιμονή και ένταση.
Για τους πιο πολλούς συναδέλφους υπήρχε η άποψη και η λογικής της ανθρωποφαγίας, ότι μας φταίνε οι δήμαρχοι, η Ομοσπονδία, που «μας έδωσαν», και ο κακός υπουργός που μας κυνηγάει και έχει μένος μόνο για τους σχολικούς φύλακες. Ήταν όλοι τους συνυπεύθυνοι και συνένοχοι στο έγκλημα που εκτελέστηκε.
Για μας που βγήκαμε μπροστά, ο στόχος μας δεν ήταν να πάμε απλά στην Αθήνα. Σε όλο το 25ημερο οδοιπορικό έπρεπε να κοινωνήσουμε το πρόβλημα και να πείσουμε όλους τους συναδέλφους αλλά και τον υπόλοιπο κόσμο ότι ο κύριος αντίπαλός μας δεν ήταν άλλος παρά μόνο η Κυβέρνηση και οι εγκληματικές μνημονιακές πολιτικές της.
Να υπερασπίσουμε όχι απλά τις θέσεις εργασίας μας αλλά περισσότερο το θεσμό. Να κάνουμε την επιστροφή των σχολικών φυλάκων απαίτηση της κοινωνίας.
Τρίτο και πιο σημαντικό, να ενώσουμε τη φωνή μας με όλους όσους πλήττονται από αυτή τη βάρβαρη πολιτική. Να ξεφύγουμε από τα στενά όρια της συντεχνιακής λογικής. Γιατί ξέραμε ότι κανείς μόνος του δεν θα μπορέσει να κερδίσει. Έτσι προχωρήσαμε στη δεύτερη μεγάλη κινητοποίηση αυτοκινητοπομπή Αλεξανδρούπολη-Αθήνα («Καραβάνι Ζωής-Ρήξης-Ανατροπής»). Μαζί με τους απεργούς της Κόκα-Κόλα, τις καθαρίστριες του υπ. Οικονομικών, τους εργαζόμενους στην ΕΡΤ και την ΕΛΒΟ, τους καθηγητές σε διαθεσιμότητα, τους διοικητικούς υπαλλήλους των πανεπιστημίων, το SOS Χαλκιδική κ.ά.
Δημιουργήσαμε κέντρα αγώνα στην ΕΡΤ3, Πλατεία Κλαυθμώνος, αργότερα Πλατεία Αριστοτέλους, Καραγεώργη Σερβίας, πάντα θιασώτες του κοινού και ανυποχώρητου αγώνα.
Χωρίς, ουσιαστικά, καμία οικονομική βοήθεια και αποκλεισμένοι από κάθε συστημικό Μέσο Ενημέρωσης και δυστυχώς έχοντας στους κόλπους μας μια ελάχιστη μειοψηφία από «εφιάλτες» συναδέλφους που σε όλο αυτό το διάστημα προσπαθούσαν σε συνεργασία με την απερχόμενη συγκυβέρνηση να σπάσουν αυτό τον αγώνα, χρησιμοποιώντας κάθε μέσο. Ψεύτικες ελπίδες σε συναδέλφους, ιδιωτικές συναντήσεις με υπουργούς, διασπαστικούς συλλόγους, κατασυκοφάντηση και εκτόξευση λάσπης εναντίον μας. Μάταια όμως!
Η συνέπεια, η επιμονή, η διάρκεια, η συμμετοχή μας σε κάθε κινητοποίηση και η αταλάντευτη στάση που δείξαμε στους 17 μήνες αγώνα πιστεύουμε ότι ήταν οι λόγοι που κερδήθηκαν οι παραπάνω στόχοι. Οι Σχολικοί Φύλακες έχουν μπει στο «κάδρο» των κινημάτων, της αλληλεγγύης, των αγώνων, της αντίστασης.
Όπως γράφουμε και στην προκήρυξη που κατά χιλιάδες μοιράζουμε: «Έχω δώσει όρκο τιμής να μη λυγίσω, αν την πολιτική αυτή δεν την τσακίσω».
Ο αγώνας συνεχίζεται. Θα είμαστε εδώ.
Η αυριανή κυβέρνηση της Αριστεράς δεν έχει το δικαίωμα να απεμπολήσει ή να προδώσει κανέναν τέτοιο αγώνα. Καμιά έκπτωση, καμιά οπισθοχώρηση, καμιά θολή ή καιροσκοπική συνεργασία. Η ελπίδα και η απαντοχή του κάθε εργαζόμενου, ανέργου, συνταξιούχου, του νεολαίου, του κάθε μη προνομιούχου, δεν πρέπει να διαψευσθεί.
* Ο Μανώλης Σταθόπουλος είναι σχολικός φύλακας
