Η αντίσταση στα Μνημόνια, η έξοδος και η κρίσιμη γέφυρα
Του Απόστολου Αποστολόπουλου
Αν κάτι απέδειξαν οι εκλογές, είναι ότι το δημοψήφισμα δεν έχει φυσικούς κληρονόμους. Ο αγώνας κατά των μνημονίων συνεχίζεται αλλά δεν είναι μια ευθεία συνέχεια του δημοψηφίσματος όπως φάνηκε να πιστεύουν οι αντιφρονούντες κατά την προεκλογική περίοδο. Το δημοψήφισμα έδωσε το συγκεκριμένο αποτέλεσμα επειδή είχε επίσημη στήριξη, ήταν η νομιμότητα. Δεν ήταν η εξέγερση των πληβείων κατά του Κράτους αλλά αντίθετα η ψήφος συνέδραμε την επίσημη κρατική πολιτική. Ο κόσμος στο δημοψήφισμα έδινε σάρκα και οστά στο σύνθημα «Λαός ενωμένος ποτέ νικημένος» στηρίζοντας την κυβέρνησή του. Γι’ αυτό συμμερίστηκε, εν πολλοίς, τη θέση του Τσίπρα «προσπάθησα αλλά δεν μπόρεσα». Επειδή μαζί του «δεν μπόρεσε» και το 62%. Γι’ αυτό, επίσης, πολλοί κατάλαβαν ή διαισθάνθηκαν ότι δεν αρκεί η καλή διάθεση για μάχη, ούτε φτάνει η ενότητα λαού και κυβέρνησης. Χρειάζονται κι άλλα, οικονομικά και γεωπολιτικά, ακόμα και με κυβέρνηση που δεν το βάζει στα πόδια. Η διάλυση τέτοιων ψευδαισθήσεων οδήγησαν τον κόσμο να προτιμήσει τα γνώριμα νερά από τα αφρισμένα κύματα έξω από το λιμάνι.
Οι Ευρωπαίοι δύσκολα κρύβουν τη χαρά τους για το εκλογικό αποτέλεσμα. Πρώτος, άμεσος στόχος να εφαρμοστούν τα μέτρα του Μνημονίου. Δεύτερος, σημαντικότερος και μακρόπνοος στόχος να μπουν οι βάσεις για μια πειθήνια Κεντροαριστερά, αλά Μπλερ ή Ρέντσι. Αλλά θέλουν την πίτα ολόκληρη χωρίς να ταΐσουν το σκύλο. Κεντροαριστερά πολιτισμένη και ευπρεπής με πεινασμένους δεν γίνεται. Και οι Βρυξέλλες/Βερολίνο (ΒΒ) ζητάνε διαρκώς φόρους χωρίς να δίνουν λεφτά, χωρίς δηλαδή να στηρίξουν τους φυσικούς κοινωνικούς φορείς της «Κεντροαριστεράς των μικρομεσαίων». Έτσι, όχι Κεντροαριστερά δεν θα φτιάξουν αλλά θα καταστρέψουν εντελώς και την Κεντροδεξιά -αν και αυτοί πάνε να το κάνουν από μόνοι τους χωρίς ξένη βοήθεια.
Ο Τσίπρας είναι ταλαντούχος αλλά τα ωραία του λόγια θα έπεφταν στο κενό αν ο κόσμος είχε εναλλακτική λύση. Όταν δεν συνδυάζονται το θέαμα με τον άρτο, η μαγεία διατρέχει τον κίνδυνο να θεωρηθεί μαγγανεία. Όταν η κοινωνία βράζει οι θρόνοι τρίζουν.
Η στιγμή που ο κόσμος θα καταλήξει ότι οι υποσχέσεις για θεραπεία των αδυνάτων ήταν ένα ακόμα άδειο πουκάμισο, δεν ταυτίζεται με τη στιγμή που θα αποφασίσει να το πετάξει στα σκουπίδια. Και θα καθυστερεί την απόφασή του έως ότου βρει άλλο πουκάμισο. Μπορεί να επιδίδεται σε πορείες «επαναστατικής γυμναστικής», Σύνταγμα-Ομόνοια και σε «αγωνιστικές κινητοποιήσεις» αλλά τίποτα από αυτά, ούτε οι εκκλήσεις στις γειτονιές και στις φάμπρικες «να οργανωθούμε παιδιά» θα έχουν αποτέλεσμα, εκτός από σπασμένα κεφάλια και ψεκασμούς. Είναι η καθαρότητα των στόχων και η σαφήνεια των θέσεων που μπορεί να συνομαδώσει τον κόσμο. Όταν ξέρουμε πού πάμε και πώς θα βαδίσουμε μπορεί να μαζευτούμε πολλοί μαζί. Η οργάνωση του κόσμου ίσως ξεπηδήσει πηγαία, αρκεί να μην την πνίξουν αυτοί που πάντα «ξέρουν».
Όποιοι μιλήσουν ανοιχτά, χωρίς να τα μασάνε, για τα πάντα, έχουν ελπίδες. Όσοι δεν κρύψουν π.χ. ότι το πρόβλημα του ευρώ/Ε.Ε. δεν είναι ένας γόρδιος δεσμός που περιμένει το σπαθί του Μεγαλέξανδρου, λύση μια κι έξω. Όσοι δουν και σκεφθούν σοβαρά τι σημαίνει η συμμετοχή της χώρας μας στους Θεσμούς της Δύσης, αν, πώς και σε ποιες συνθήκες μπορεί να υπάρξει απαλλαγή. Φυσικά μπορούμε να φύγουμε με μια απόφαση από όλους τους Θεσμούς. Αλλά να μην παριστάνουμε τους αφελείς ότι οι άλλοι δεν θα αντιδράσουν, βιαιότατα.
Ο πρωθυπουργός λέγοντας «υπέγραψα το Μνημόνιο αλλά δεν το πιστεύω και όπου με παίρνει θα το αλλάξω», επιχειρεί να προσαρμοστεί στην αμφίσημη διάθεση όσων τον ψήφισαν, όσων αφέθηκαν να πειστούν για να τον ψηφίσουν. Αυτός ο κόσμος και δεν θέλει το Μνημόνιο, διότι τον βλάπτει, και δεν θέλει περιπέτειες, αφού δεν βλέπει άμεσα άλλη λύση βιώσιμη. Τα περί πάταξης της φοροδιαφυγής τα παραβλέπει διότι έχει βαρεθεί να τα ακούει. Η διαπλοκή θα χτυπηθεί υπό τον όρο ότι δεν θα θιγούν τα «δικά τους παιδιά», όσων έχουν, δηλαδή, μπάρμπα στο Βερολίνο ή στην Ουάσιγκτον και τα «δικά μας παιδιά» με μπάρμπα στην Εκάλη.
Η αποχή ήταν σημαντική αλλά δεν ήταν ο μισός πληθυσμός που έβγαλε την κυβέρνηση. Θυμίζω ότι περίπου το 20% των εγγεγραμμένων «απείχε» ανέκαθεν, νεκροί/ απόδημοι και τώρα νέοι που έφυγαν από τη χώρα κ.λπ. Το σημαντικό στην αποχή είναι ότι δεν εκφράζει αδιαφορία αλλά αηδία. Στο ίδιο κλίμα κινούνται και όσοι μεταπηδούν, χωρίς καμία απολύτως τύψη και ενοχή, από το ένα άκρο στο άλλο, καταργώντας κάθε όριο και κάθε ταμπού, ιδεολογικό και πολιτίκ, και ας φρικιούν οι περισπούδαστοι ιεροκήρυκες της ιδεολογικής αγνότητας. Άλλοι κάνουν απλώς πλάκα, μπήκε στη Βουλή ένα τρολ, είπε ο στοχαστικός Ξυδάκης. Η σύγχυση είναι προφανής αλλά «τις πταίει»;
Το επίμαχο είναι αν η επιχείρηση «Κεντροαριστερά» όπως την αντιλαμβάνονται στην Ε.Ε. είναι βιώσιμη. Η απάντηση έχει ήδη δοθεί, εν μέρει, με όλα τα προηγούμενα και είναι αρνητική. Αλλά αυτό πόρρω απέχει από το ότι η αποτυχία θα οφείλεται σε διάθεση εξέγερσης του κόσμου. Άλλο η αντίδραση στα μνημόνια (δεν αντέχω άλλη φτώχεια) κι άλλο η έξοδος από την Ε.Ε. κ.λπ. Χρειάζεται γέφυρα, συνείδησης και συνθηκών, ανάμεσα στην αντίσταση στα Μνημόνια και στην έξοδο. Όποιος βρει τρόπο να περάσει το γεφύρι, θα έχει μέλλον.
