Γράφει ο Γιώργος Α. Λεονταρίτης
Η Ευρωπαϊκή Ένωση αντιπροσωπεύει μια οικονομική δικτατορία, προς όφελος της Γερμανίας και των ξένων διεθνών τραπεζιτών. Είναι η καθαρή εικόνα του άκρατου και πιο σκληρού καπιταλισμού. Η κυριαρχία της μεθοδεύτηκε επί χρόνια με σύστημα, μέσα από τις σκοτεινές στοές της λέσχης Μπίλντερμπεργκ, του «δόγματος Σόρος», και στη σχολή του Μίλτον Φρίντμαν, του μεγάλου γκουρού του ιδεολογικού κινήματος υπέρ του αχαλίνωτου καπιταλισμού.
Ο ΦΡΙΝΤΜΑΝ, που πέθανε τον Νοέμβριο του 2006 σε ηλικία 94 ετών, στην ουσία βρικολάκιασε, διότι οι μαθητές του συνέχισαν το καταστροφικό για τους λαούς έργο του. Οι οπαδοί του Φρίντμαν συσσωρεύουν ιδέες τις οποίες προωθούν στις ελεύθερες αγορές. Διότι αυτός ο «γκουρού» του καπιταλισμού, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου, έλεγε πως, όταν ξεσπάσει μια κρίση, αποτελεί ζήτημα καθοριστικής σημασίας η ακαριαία δράση, η γρήγορη και αμετάκλητη επιβολή αλλαγών, προτού η συγκλονισμένη κοινωνία προλάβει να αντιληφθεί τι ακριβώς συνέβη. Κι αξίζει να σημειωθεί –γιατί έχει τη σημασία του– ότι ο Φρίντμαν διετέλεσε σύμβουλος του Χιλιανού δικτάτορα Αουγκούστο Πινοσέτ. Ιδρυτής του δόγματος «σοκ και δέος», ο Φρίντμαν δίδασκε ότι, για να πετύχει, ο άκρατος καπιταλισμός στα σχέδιά του οφείλει να ελέγξει τη βούληση, την αντίληψη και την κατανόηση του αντιπάλου του, και να τον καταστήσει ανίκανο να αντιδράσει. Κι έλεγε, ακόμα, κάτι πολύ χαρακτηριστικό. Ότι για την εφαρμογή των σχεδίων του σε διάφορες χώρες, του χρησιμεύουν περισσότερο αργυρώνητοι πολιτικοί με «αριστερή» ταμπέλα, που θα είναι πρόθυμοι να εξυπηρετήσουν την πολιτική του, με αντάλλαγμα στήριξη σε κυβερνήσεις καθοδηγούμενες «έξωθεν». Το «πείραμα Φρίντμαν» εφαρμόστηκε με επιτυχία στην Ελλάδα. Πρόδρομος της καταστροφικής Ευρωπαϊκής Ένωσης ήταν η ΕΟΚ –η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα– που στην εποχή της θεοποιήθηκε από πράκτορες, από αφελείς αλλά και από καλόπιστους ανίδεους, που δεν μπόρεσαν να συλλάβουν τον βαθύτερο στόχο αυτής της «κοινότητας». Πώς ξεκίνησε ο πρόδρομος της ευρωπαϊκής δικτατορίας; Με τη Συνθήκη της Ρώμης στις 25/3/1957 έξι χώρες, η Γαλλία, η Δυτική Γερμανία, η Ιταλία, το Βέλγιο, η Ολλανδία και το Λουξεμβούργο, ίδρυσαν την ΕΟΚ. Την ίδια περίοδο διεξάγονταν συνεννοήσεις για τη συγκρότηση Ελευθέρας Ζώνης Ευρωπαϊκών Συναλλαγών (ΕΖΕΣ) με την οποία θα συνδέονταν με την ΕΟΚ και μεταξύ τους, με χαλαρότερη μορφή, πολλές από τις υπόλοιπες δυτικοευρωπαϊκές χώρες. Η ΕΖΕΣ στην ουσία αποτέλεσε το «δίχτυ» με το οποίο αιχμαλώτισε ο καπιταλισμός διάφορες χώρες, που θα αργούσαν να καταλάβουν σε τι παγίδα είχαν πέσει. Η κυβέρνηση της ΕΡΕ τότε, του Κωνσταντίνου Καραμανλή, έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον γι’ αυτές τις εξελίξεις. Γεγονός είναι ότι εκείνη την εποχή η ΕΔΑ ήταν το πρώτο κόμμα που τοποθετήθηκε υπεύθυνα απέναντι στα ευρωπαϊκά τεχνάσματα. Ο Ηλίας Ηλιού και ο καθηγητής Νίκος Κατσίκης, έκρουσαν εγκαίρως τον κώδωνα του κινδύνου.
Η άρση όλων των παρανοϊκών αποικιοκρατικών νόμων και «προαπαιτουμένων» που μας έχουν επιβάλει οι λεγόμενοι «εταίροι», θέτουν τη βάση για μια σοσιαλιστική πολιτική που θα ασκηθεί προκειμένου ν’ ανασάνουν όλες οι τάξεις, όλα τα κοινωνικά στρώματα
Σε μία διάλεξή του ο Ηλίας Ηλιού, τον Νοέμβριο του 1958, ανέλυσε το πολιτικό νόημα της μορφής της «σύνδεσης» της Ελλάδας με την Κοινή Αγορά. Είπε ότι: «Ο σκοπός αυτής της αλόγιστης συμφωνίας, της τελείως ασύμφορης για υπανάπτυκτες, όπως η Ελλάδα, χώρες, είναι να δημιουργηθούν νέοι πολιτικοί δεσμοί ανάμεσα στις χώρες του ΝΑΤΟ, γιατί πάντα, στη νεότερη ιστορία, οι τελωνειακές ενώσεις υπήρξαν πρόδρομοι των πολιτικών ενώσεων…». Και πρόσθεσε: «Για τη χώρα μας, η πολιτική της Κοινής Αγοράς και της ΕΖΕΣ, είναι μια μορφή αποικιοκρατίας. Μετατρέπει την Ελλάδα, όπως και τις υπόλοιπες υπανάπτυκτες χώρες, σε αγορά βιομηχανικών προϊόντων και πηγή πρώτων υλών…». Και σε άρθρο του ο Ηλιού επεσήμαινε ότι η ενσωμάτωση της χώρας μας στην ΕΖΕΣ, «αποτελεί τον μεγαλύτερον κίνδυνον διά τον ελληνικόν Λαόν, και πρόκειται ν’ αποβεί τόσον ολέθριος για την Ελλάδα, όσον η Μικρασιατική καταστροφή, ή η γερμανοϊταλοβουλγαρική κατοχή…». Προφητικά για λόγια του! Κι όμως, πολύ αργότερα, ο Ηλιού θα παρασυρόταν από την ευρωλαγνεία που επικράτησε μεταπολιτευτικά. Στις 30/5/1976 σε ομιλία του στο Αγρίνιο, θα έλεγε πως όσα επεσήμαινε το 1958, όταν προειδοποιούσε ότι η Κοινή Αγορά ήταν «λάκκος λεόντων», στηρίζονταν σε… «παλιά δεδομένα, που άλλαξαν…»! Βέβαια, το 1976, ο ηγέτης της ΕΔΑ δεν μπορούσε να φανταστεί το τι θα ακολουθούσε. Είχε επηρεαστεί από το μεταπολιτευτικό κλίμα μιας εξιδανίκευσης του «ευρωπαϊκού οράματος» και της μόδας του «ευρωκομμουνισμού», που ήταν όμως άλλο πράγμα. Πιστεύω ότι οι εκτιμήσεις του Ηλιού το 1958 είναι εκείνες που τον δικαιώνουν ιστορικά. Και θα αποτελούσε επιπολαιότητα να του χρεώσουμε… «αποστασία»!
ΓΙΑ ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΟΥΜΕ όμως στις ζοφερές ημέρες μας, θα πρέπει να επαναλάβουμε ότι το μόνο «αντίδοτο» στην οικονομική πολιτική της δικτατορίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι ο σοσιαλισμός. Στο νοσηρό κλίμα της εποχής μας, χρειάζεται ένα γερό φύσημα καθαρού αέρα, ανανεωτικού. Και για να καταπολεμηθεί ο αισχρός ευρωπαϊκός καπιταλισμός, πρέπει να προβληθεί στον λαό, συγκεκριμένο –και όχι αφηρημένο– σοσιαλιστικό οικονομικό πρόγραμμα, με καίριες αλλαγές στα όσα ισχύουν σήμερα. Και προτού η χώρα μας κόψει τον Γόρδιο Δεσμό του χρέους, είναι επιτακτική ανάγκη να θέσει σε κυκλοφορία το εθνικό της νόμισμα. Μόνο μ’ αυτόν τον τρόπο θα θωρακιστεί η απρόσκοπτη λειτουργία της οικονομίας, ώστε να μην μπορούν οι Γερμανοί του Δ’ Ράιχ να μας εκβιάζουν με τη στέρηση της ρευστότητας και το κλείσιμο των τραπεζών, όπως έκαναν τον Ιούνιο του 2015. Ο όρος «σοσιαλισμός» βέβαια, έχει κακοποιηθεί και διαστρεβλωθεί ιδιαίτερα στην εποχή μας. Πολλοί υποκρίνονται ότι ανήκουν σ’ αυτόν τον χώρο, χωρίς να έχουν την παραμικρή σχέση. Ακόμα, ολετήρες, υπηρέτες του καπιταλισμού, όργανα της Γερμανίας και της Αμερικής, όπως οι Σημίτης και Γιωργάκης Παπανδρέου, δεν διστάζουν να ασελγούν πάνω στην ιερή έννοια αυτής της μεγάλης ιδέας. Όπως φυσικά και ο έτερος μέγας υποκριτής, ο Τσίπρας. Θυμάμαι, κάποτε, έλεγε χαριτολογώντας ο Ηλίας Τσιριμώκος ότι: «Ο σοσιαλισμός είναι ένα ξέφραγο αμπέλι, όπου οποιοσδήποτε θέλει μπαίνει μέσα, και… κάνει την ανάγκη του…»! Αυτό συμβαίνει σήμερα διεθνώς, και φυσικά στην Ελλάδα. Το 1977 έγινε στην Κρήτη ένα διεθνές συμπόσιο με θέμα: «Σοσιαλισμός και πολιτισμός». Είχαν έλθει αντιπρόσωποι σοσιαλιστικών κομμάτων από πολλές χώρες. Την πρώτη μέρα του συνεδρίου, ο ποιητής Μανώλης Αναγνωστάκης, εξέφρασε τη σωστή απορία του: «Κληθήκαμε εδώ για να συζητήσουμε πάνω στο θέμα “Σοσιαλισμός και πολιτισμός”. Θα έπρεπε, νομίζω, να αρχίσουμε από ένα ξεκαθάρισμα: για ποιον Σοσιαλισμό συζητάμε; Ποιο περιεχόμενο του δίνουμε; Διότι, έφτασε στις μέρες μας ο Σοσιαλισμός να είναι λίγο η λέξη της μόδας, κι ακόμα, αντικατέστησε την παλαιότερη λέξη Δημοκρατία…». Σαφή απάντηση δεν πήρε ο Μανώλης Αναγνωστάκης!
Σήμερα, η απάντηση είναι πιο εύκολη ακριβώς λόγω του βάρβαρου οικονομικού και εργασιακού Μεσαίωνα, που μας επέβαλε η Ευρωπαϊκή Ένωση. Η άρση όλων των παρανοϊκών αποικιοκρατικών νόμων και «προαπαιτουμένων» που μας έχουν επιβάλει οι λεγόμενοι «εταίροι», θέτουν τη βάση για μια σοσιαλιστική πολιτική που θα ασκηθεί προκειμένου ν’ ανασάνουν όλες οι τάξεις, όλα τα κοινωνικά στρώματα. Αντ’ αυτού, βλέπουμε το νέο σουρεαλιστικό μόρφωμα, τη… «δημοκρατική συσπείρωση» του Τσίπρα. Οι μηδενιστές του ΣΥΡΙΖΑ αγκαλιά με τα σαπρόφυτα του παλαιού ΠΑΣΟΚ και των παραφυάδων του, προκειμένου να διασωθούν από τις κάλπες, έκαναν ένα παράδοξο «ζευγάρωμα» υψώνοντας μια άλλη… πράσινη σημαία-κουρελόπανο. Πρόκειται για ένα θολό νόθο μια θολής ενώσεως, ένα πολιτικό πείραμα –τελευταίο του είδους– που άφησε οικτρές εντυπώσεις. Εμείς όμως μιλάμε σοβαρά περί πραγματικής σοσιαλιστικής αλλαγής, έξω από τις ευρωπαϊκές αλυσίδες. Είναι δύσκολο; Μπορεί. Αλλά δεν πρέπει να χάνουμε τις ελπίδες μας. Όπως έλεγε ο Ζωρές, «η Ιστορία διδάσκει τους ανθρώπους τη δυσκολία των μεγάλων προσπαθειών. Αλλά δικαιώνει την ακατανίκητη ελπίδα…».
