Σε πρώτο πρόσωπο: Του τύπου τα καμώματα

Αφού, λοιπόν, έφαγαν και ήπιαν «αξιοποιώντας», στο μέγιστο βαθμό, τα τόσα χρόνια εργασίας μου, τα οποία απλόχερα και με πλήρη άγνοια τους παραχώρησα, ήρθε η στιγμή να με ξεπληρώσουν. Με ευχαρίστησαν για την ευγενική προσφορά μου, ζήτησαν συγγνώμη που, παρά τις φιλότιμες προσπάθειές τους –«δεν βγαίνω, βρε αδελφέ»– δεν μπορούν πια να κρατήσουν το περιοδικό και με έστειλαν να αναζητήσω αλλού την τύχη μου.
Και πήγα και αλλού… Παντού «αξιοθρήνητοι» εκδότες-επιχειρηματίες που αντιμετωπίζουν τεράστιο θέμα για τη συντήρηση των Cayenne και των αεροπλάνων τους…
Αφεντικά που ορίζουν τις ζωές μας, αφού κρίνουν αυθαίρετα πότε και αν θα πρέπει να πληρώσουν μισθούς, χωρίς να δεσμεύονται με Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, λαμόγια που με σάλια και με κέρατα αναρριχώνται στα σκαλιά της λεγόμενης αστικής κοινωνίας.
Διοργανώνουν γιορτές και βραβεύουν πολιτικάντηδες, ιερωμένους και αυλικούς της εξουσίας στο όνομα του έθνους.
Φιλόδοξοι, απαίδευτοι, παραδόπιστοι και τυχοδιώκτες φτιάχνουν ομίλους, προσποιούμενοι τους θεματοφύλακες του πολιτισμού, τους στυλοβάτες της δημοκρατίας… Κι όταν, πλέον, επιτύχουν το σκοπό τους, λεηλατήσουν τα πάντα στο πέρασμά τους, κάνουν «παύση εργασιών» και πετάνε στο δρόμο δεκάδες-εκατοντάδες εργαζόμενους, λησμονώντας και τον πολιτισμό και τη δημοκρατία. Και όλα αυτά, βεβαίως, με την ανοχή της κυβέρνησης, τις ευλογίες του Μνημονίου και την άκρα του τάφου σιωπή των ΜΜΕ, που μένουν απλοί παρατηρητές.
Είκoσι επτά χρόνια μετά και αφού πρέπει να βρω τρόπο επιβίωσης μακριά από τον Τύπο και τους παντοδύναμους εξουσιαστές του, υιοθέτησα την πρόταση/παραίνεση της κ. Διαμαντοπούλου «διά βίου μάθηση» και εκπαιδεύομαι στα λογιστικά, αρχίζοντας μια νέα καριέρα…

Σου άρεσε αυτό το άρθρο; Ενίσχυσε οικονομικά την προσπάθειά μας!