του Νίκου Σταθόπουλου
Είναι η Δεξιά, και είναι από κάθε άποψη ταυτισμένη με την έννοια «αντιδημοκρατική μεθόδευση», αλλά τώρα, και ενώ το φιάσκο «επιτυχούς διαχείρισης της πανδημίας» γίνεται όλο και πιο αντιληπτό με τρόπο κυριολεκτικά θανατηφόρο, τώρα λοιπόν, «γκαζώνει» η κυβέρνηση στον ξεκάθαρα ταξικό αγώνα διαμόρφωσης μιας αποτυχημένης παραδημοκρατίας με χαρακτηριστικά δυστοπικού μεταορθολογισμού.
Δεν περιορίστηκαν στην κατάλυση βασικών συνταγματικών ελευθεριών, αλλά «το πήγαν στα άκρα» αναθέτοντας την αθλιότητα στον Αρχηγό της ΕΛ.ΑΣ. Κι από δω ακριβώς αρχίζει το εφιαλτικό ενδιαφέρον της υπόθεσης! Διότι δεν υποβάλλεται ως πολιτική απόφαση σε ένα αντίξοο πλέγμα συνθηκών, αλλά ως «διοικητική διαχείριση», δηλαδή ως αυτόνομη παρέμβαση, στο ιστορικοπολιτικό γίγνεσθαι, των κρατικών μηχανισμών ασφάλειας και καταστολής. Είναι κάτι σαν πραξικόπημα αλλά με τις θεσμικές ευλογίες της αιρετής κυβέρνησης και υπό την συνταγματικοπολιτική της αιγίδα! Είμαστε στην «καρδιά του Κτήνους», στον πυρήνα της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης η οποία συνίσταται στο κομμάτιασμα κάθε ενότητας και στην αναγωγή της ολικότητας (δηλαδή το να υπάρχουμε ως σύστημα)σε επιμέρους λειτουργίες και υπηρεσίες.
***
Έχουμε, λοιπόν, δυο κρίσιμα δεδομένα σε τούτη τη «μαύρη ώρα» της κοινωνικής μας αποδιοργάνωσης: Το πρώτο είναι, προφανώς, η χρήση της πανδημίας, απερίφραστα και με ανατριχιαστικό κυνισμό, ως εργαλείου για την αναδόμηση των πολιτικών σχέσεων στην κοινωνία μας. Και το δεύτερο είναι η εθελοντική υποχώρηση της πολιτικής έναντι του μονοπώλιου της κρατικής βίας, δηλαδή η κορύφωση της επιτρεπτικότητας όσον αφορά το «αντικανονικό», το «παρά φύσιν»…
Τώρα φαίνεται και δια γυμνού οφθαλμού τι ακριβώς προάγεται με όλη την ιλαροτραγική παρωδία «προόδου» που ακούει στο όνομα «δικαιωματισμός»: εξασφαλίζεται μια νομικίστικη πλαισίωση της «αυτοέκφρασης» και, κάπως σαν αντάλλαγμα, εμπεδώνεται μια ψυχολογία ανοχής και «κατανόησης» στην κατεδάφιση των «μεγάλων» προβλέψεων.
Έχουμε δηλαδή μια υπεροχή της «μικροϊστορίας» σε σχέση με τη «μεγάλη ιστορία» των συλλογικών μορφοποιήσεων. Θα «ραγίζουν τα τσιμέντα» από τα δράματα τύπου Ζακ, και θα δονείται το σύμπαν από τον «ακτιβιστικό δημοκρατισμό», αλλά σε ένα κεντρικό «κάδρο» οριζόμενο από μια «συνταγματικότητα» όλο και πιο «στεγνή» σε καθολικά δικαιώματα και ελευθερίες. Το «επιτελικό κράτος» θα λειτουργεί με εκάστοτε «ειδικές ρυθμίσεις», δηλαδή με μια «δημοκρατία αλά καρτ» από την οποία θα απουσιάζουν οι δομικές εγγυήσεις. Και εδώ, σε αυτή την καρτουνίστικη υγειονομική κόπια του φρικτού «ησυχία, τάξις, ασφάλεια», η Αριστερά (της κάλπης και της καλπιάς…) θα «την κοπανάει» στο Πάρκο Ελευθερίας, αφήνοντας το έρημο Πολυτεχνείο στην ανίερη πόζα του εξαμηνίτη «αντιστασιακού»! Μια μοναδική προσβολή της έννοιας «αγωνιστική παράδοση», ένα κυνικό ξεπούλημα εν ονόματι της «υγείας» και της «συνέχειας». Καταλάβατε; Το Πολυτεχνείο ΔΕΝ ΖΕΙ, κατελήφθη από τη νεοφιλελεύθερη Χούντα με τη συναίνεση των «επιγόνων» που ήδη έχουν «εγκριθεί» ως «συνετοί διαχειριστές της γενικής κρίσης».
Και όλα αυτά, χωρίς «να ιδρώσει αυτί», με την άκρως οργουελική επίκληση της «υγειονομικής αντικανονικότητας». Η Πολιτική αναγνωρίζει στην Εκτροπή προνόμια κανονικότητας και, έτσι, έμμεσα πλην ολοκάθαρα, παγιώνει τον διαχωρισμό Εξουσία-Κοινωνία, αφού η πρωταγωνιστικοποίηση του «μπάτσου» ακυρώνει στην πράξη τον διάλογο ως διαρκές ιδρυτικό νόημα της δημοκρατίας Είναι, όμως, αυτή μια «πονεμένη ιστορία» που ξεπερνά κατά πολύ τη βούληση του Κυριάκου και ανάγεται στους «σπασμούς» αναδιάρθρωσης του ημετέρου εθνικοκοινωνικού σχηματισμού». «Σπασμοί» στους οποίους αντηχούν μεγαλοπρεπώς και οι «πρωτοπορισμοί» του «προοδευτικού στρατοπέδου».
Η Αριστερά που κυβέρνησε με ΠΝΠ και θήτευσε χωρίς οργανική γνήσια επαναστατική υπέρβαση στον «δημοκρατικό συγκεντρωτισμό» είναι μια πολιτική δύναμη «χρυσή εφεδρεία» ενός συστήματος εν κρίσει και με «καραμπινάτη» την κοινωνική του αναξιοπιστία
Όλα έχουν ξεκινήσει από την διακήρυξη του «συνταγματικού τόξου (το «πολύμορφο μπλοκ της Προόδου», παγκόσμια) και την απολυτοποίηση της «φαιάς απειλής της Χ.Α.» ( ή, ας πούμε, του «τραμπισμού»). Η αποδοχή μιας τέτοιας προγραμματικής σύλληψης, τοποθετεί την περιβόητη έννοια της «κατάστασης εξαίρεσης» στο κέντρο του κοινωνικοπολιτικού γίγνεσθαι, δηλαδή προσαρτά το σύνολο της κοινωνικής εμπειρίας στο μερικό μιας πολιτικής διεργασίας και, έτσι, το «κατ’ εξαίρεσιν» βιώνεται πια ως «γενική αταξία στην όλη τάξη».
Ίσως έχει μόνο σημειολογικό ενδιαφέρον ότι ο «εφευρέτης» αυτής της ιδέας, ο Κ. Σμιτ, προσχώρησε ασμένως στο ναζιστικό στρατόπεδο, αλλά, πάντως, μια τέτοια «πολιτική θεολογία» ζήσαμε και στα καθ’ ημάς με την εξ αριστερών προαγωγή της «ανάλυσης» που ιδεολογικοποιεί τον κατακερματισμό και επιλέγει μετά πλευρές ανταποκριτικές στα ιστορικά της όρια υπό το άγχος παραμονής «στο παιχνίδι» έστω και με αναίρεση βασικών προγραμματικών προσδιορισμών. Δηλαδή, είναι αυτή η «ανάλυση» που καθιστά τη «δυνατότητα ολοκληρωτισμού» θεμιτή σκέψη και τοποθετεί στη νομιμότητα και στα θετικά ζητούμενα την πιο αντιδραστική κόπια του ρεφορμιστικού σκέπτεσθαι.
Η Αριστερά που κυβέρνησε με ΠΝΠ και θήτευσε χωρίς οργανική γνήσια επαναστατική υπέρβαση στον «δημοκρατικό συγκεντρωτισμό» είναι μια πολιτική δύναμη «χρυσή εφεδρεία» ενός συστήματος εν κρίσει και με «καραμπινάτη» την κοινωνική του αναξιοπιστία! Ο Κουτσούμπας θα «διαπληκτιστεί» με τους αλαζονικούς «ρόμποκοπ» επί του ποιος μεταδίδει τον ιό σε ποιον! Και το «κίνημα» θα «αναμετρηθεί» με επιχειρήματα που αποδέκτης τους είναι μάλλον ο Τσιόδρας!
Δεν είναι, λοιπόν, το Σύστημα και οι λειτουργίες του, αλλά είναι «μερικά φαινόμενα» που ιδεολογικοποιούνται ως επίκαιρες όψεις του «κοινωνικού απόλυτου». Και το ίδιο το Σύστημα, είτε ειλικρινά (ως πλευρές της δομής του) είτε υποκριτικά (στο πλαίσιο του γενικού δημοκρατισμού των αστικοφιλελεύθερων ιδεών), άνετα και εύκολα, μπαίνει στο παιχνίδι ως «εταίρος» σε μια «δημοκρατική κρίση». Και είναι εύκολα κατανοητό, ότι μετά, σε μια οποιαδήποτε άλλη συγκυρία, και μάλιστα σε συγκυρία ιδιαίτερα φορτισμένη με σημασίες ζωής και θανάτου, η «κατάσταση εξαίρεσης» θα νομιμοποιήσει με απαράμιλλη ευχέρεια κάθε βάθεμα του εξελικτικού αντιδημοκρατισμού που εκλύεται από τις καταστατικές θεσμίσεις του σύγχρονου καπιταλισμού.
***
Η ιατρική μάσκα ενάντια στους «μασκοφόρους» των οδοφραγμάτων, ο διοικητικός λειτουργισμός ενάντια στην «ανελαστική ομοιογένεια» της πολιτικής παράδοσης, «αυτά που ξέρατε να τα αφήσετε» ενάντια σε «οι αγώνες συνεχίζονται». Το σύστημα εξελίσσεται, αλλά πλέον όχι σαν «σύστημα» αλλά σαν «κοινωνία», και αυτό γίνεται δυνατό στο μέτρο που η πλανητικοποίηση των πραγμάτων αποταυτοποιεί τις οντότητες και τείνει προς «σχήματα», και στο μέτρο, παράλληλα, που ακόμα και το αφόρητα ρεφορμιστικό «ο άνθρωπος πάνω από τα κέρδη» ακυρώνεται αφού: Ο μεν «άνθρωπος» είναι πλέον τρεπτές δέσμες ιδιοτήτων, τα δε «κέρδη» εκτοπίζονται από τις ιδεολογίες της «επιβίωσης».
