Τα πελώρια αθλητικά κέντρα που συμβόλιζαν την ευημερία, τις επιδόσεις και τη διεθνή ακτινοβολία της χώρας, σήμερα, χρησιμοποιούνται σαν ξενώνες-στρωματσάδα για τους πρόσφυγες που στην κυριολεξία συνωστίζονται στην Ελλάδα. Ξοδεύτηκαν δισεκατομμύρια για την κατασκευή τους και τώρα άλλα σαπίζουν εγκαταλειμμένα, άλλα έγιναν χλιδάτα εμπορικά κέντρα με χαμηλά ενοίκια δυσανάλογα με το κόστος κατασκευής τους κι άλλα φιλοξενούν εκθέσεις ειδών υγιεινής και επίπλων. Μαζί με την υποβάθμιση των σταδίων, χάθηκαν και οι διεθνείς αθλητικές διοργανώσεις, περιορίστηκαν οι διακρίσεις των Ελλήνων αθλητών και η αθλητική ευφορία εξανεμίστηκε.
Απ’ άκρη σ’ άκρη, όλη η χώρα είναι γεμάτη κουφάρια εργοστασίων. Παρατημένα, άδεια, άλλα που έκλεισαν χρεοκοπημένα κι άλλα που χρησίμευσαν μόνο για θαλασσοδάνεια και υφαρπαγή επιδοτήσεων. Μόνο στην οδό Πειραιώς αξιοποιήθηκαν. Έγιναν κέντρα διασκέδασης για τον Ρέμο και τον Πλούταρχο. Αυτή ήταν η τύχη της εκβιομηχάνισης.
Διακόσιες χιλιάδες διαμερίσματα απούλητα, μεγάλες και μικρές οικοδομές που έχουν σταματήσει στα μπετά, πλήρης οικονομική απαξίωση της ακίνητης περιουσίας των εργαζομένων, φορτωμένης με δάνεια και φόρους-χαράτσια. Η κινητήρια δύναμη της οικονομίας νεκρώθηκε και η πολυπόθητη στέγη έγινε βραχνάς.
Και το σκηνικό συμπληρώνεται με εκατοντάδες χιλιάδες καταστήματα, βιοτεχνίες και γραφεία πάσης φύσεως κλειστά. Ολόκληροι δρόμοι, κεντρικοί σαν την Πατησίων, ακόμα και τη Σταδίου!, και αμέτρητοι εσωτερικοί σε όλες τις συνοικίες, έχουν υποστεί καθίζηση, με κατεβασμένα ρολά, λουκέτα, απλήρωτους λογαριασμούς πεταμένους στο πάτωμα, κιτρινισμένα ενοικιαστήρια στα βρώμικα τζάμια και ξηλωμένες επιγραφές στις άλλοτε φωτισμένες προσόψεις, ό,τι απέμεινε από το λιανικό και χονδρικό εμπόριο που όχι μόνο συντηρούσε εκατομμύρια ανθρώπους, ιδιοκτήτες, εμπόρους, προμηθευτές και εργατοϋπάλληλους, αλλά έδινε και ύφος, χρώμα και ζωντάνια στις πόλεις και τις κωμοπόλεις.
Η χώρα σαπίζει, τα μέλη της μαυρίζουν από τη γάγγραινα…
Η μόνη επιδίωξη των τοκογλύφων είναι να πάρουν εκβιαστικά ό,τι έχει αξία αφήνοντας τα υπόλοιπα να διαλυθούν και να καταρρεύσουν. Όπως λειτουργεί απανταχού το κόλπο με τα ψάρια, το χρυσό, το ξύλο κι ό,τι φέρνει μεγάλα και γρήγορα κέρδη. Τα πλοία-εργοστάσια αλιεύουν εκατομμύρια τόνους ψαριών, από τα οποία διαλέγουν μόνο ό,τι πουλιέται ακριβά στις αγορές πετώντας τα υπόλοιπα, τη μεγάλη πλειονότητα, νεκρά στη θάλασσα, μειώνοντας απελπιστικά τα αποθέματα ζωής στο υγρό βασίλειο και αφήνοντας τους ψαράδες και τις κοινωνίες τους νηστικές. Για την εξόρυξη του χρυσού που φεύγει κατ’ ευθείαν στο εξωτερικό, μολύνονται τα νερά της Χαλκιδικής, κόβεται η οξυγονούχα βλάστηση, αλλοιώνεται ανεπανόρθωτα το φυσικό περιβάλλον και ποτίζονται τα εδάφη με δηλητηριώδη χημικά που σκοτώνουν, αργά ή γρήγορα, άμεσα και έμμεσα, ανθρώπους και ζώα.
Τεράστιες εκτάσεις τροπικών δασών στην Ινδονησία, τη Βραζιλία και την Αφρική έχουν κιόλας εξαφανιστεί αφήνοντας πίσω ερήμους, επιβαρύνοντας το παγκόσμιο κλίμα και αφανίζοντας τους ιθαγενείς λαούς που ζουν σ’ αυτές τις περιοχές. Και για το ουράνιο, τα διαμάντια, το πετρέλαιο και άλλα πολύτιμα ορυκτά ανατρέπουν καθεστώτα, προκαλούν εμφυλίους πολέμους και γενοκτονίες, βομβαρδίζουν πόλεις και χωριά μέχρι πλήρους ισοπέδωσης. Για να πάρουν αυτό που θέλουν και να πετάξουν στη χωματερή λαούς, χώρες και πολιτισμούς. Αυτό συμβαίνει και στην Ελλάδα. Κι ας το ονομάζουν εξυγίανση, ανάπτυξη, εκσυγχρονισμό και αναδιοργάνωση. Με ένα πολύ πλούσιο κατάλογο εύηχων όρων που χρησιμοποιούν κατά περίπτωση στις χώρες που λεηλατούν και κατεδαφίζουν. Εκδημοκρατισμός, ανθρώπινα δικαιώματα, ελευθερία της αγοράς, αναδυόμενη οικονομία, πάλη εναντίον της τρομοκρατίας και του φονταμενταλισμού κ.λπ.
Οι μητροπόλεις, οι δανειστές, δεν έδιναν επιδοτήσεις και δάνεια για πρόοδο και ευημερία. Πουθενά δεν το έκαναν. Το χρήμα είναι ο καλύτερος τρόπος για να πέσει μια χώρα στην εξάρτηση, χωρίς τανκς και κανόνια. Είναι η ίδια συνταγή με την πρέζα. Οι έμποροι ναρκωτικών για να εξαρτήσουν τα υποψήφια θύματα προσφέρουν τις πρώτες δόσεις δωρεάν. Και μετά, όταν δέσουν το θύμα, παίρνουν τα πάντα, αδιαφορώντας για την υγεία των εξαρτημένων και όλες τις τρομερές κοινωνικές επιπτώσεις. Το ίδιο και οι τοκογλύφοι. Ακόμα κι αν δεν έχεις εισόδημα, που δεν έχεις για να ζητάς δανεικά, έχουν βάλει στόχο την ιδιοκτησία σου. Σου δίνουν περισσότερα απ’ όσα μπορείς να αποπληρώσεις για να σου κατασπαράξουν την περιουσία μόλις φτάσεις σε στάση πληρωμών.
Καμία χώρα που «βοηθήθηκε» με τέτοιες πολιτικές δεν ανέκαμψε ποτέ. Η Λατινική Αμερική και η Αφρική είναι γεμάτες από χώρες που λεηλατήθηκαν και καταστράφηκαν από τέτοια «αναπτυξιακά προγράμματα». Που η καταστροφή είναι τόσο βαθειά που ακόμα και όταν δημιουργηθούν κάποιες προσπάθειες διαφοροποίησης είναι ανέφικτο να ξεφύγουν από τις παγίδες που έχουν εμφυτευθεί στα κράτη σαν ιοί που ενεργοποιούνται εν ευθέτω χρόνω, για να υπονομεύσουν και να αποτρέψουν κάθε απόπειρα διαφυγής. Είναι πλέον δεκάδες οι χώρες που έχουν πάθει ασφυξία από το χρέος που είναι περισσότερο γνωστό σαν «βοήθεια».
Ο στραγγαλισμός των χωρών δεν γίνεται χωρίς ντόπιους συνενόχους, που αναλαμβάνουν να στήσουν ένα ολόκληρο μηχανισμό υποστήριξης της λεηλασίας, που περιλαμβάνει όχι μόνο λαμόγια επιχειρηματίες και εξωνημένους πολιτικούς, αλλά και μορφωμένους προπαγανδιστές, πανεπιστημιακούς, συγγραφείς, καλλιτέχνες, δημοσιογράφους κ.ά., που επηρεάζουν με φαντασία, επιχειρήματα και ευφράδεια την κοινή γνώμη για να χειραγωγηθεί και όχι μόνο να μην μπορέσει να αντιδράσει, αλλά να συναινέσει κιόλας στην παγίδευσή και τον εξευτελισμό της (βλέπε Ελλάδα, Βουλγαρία κ.λπ.).
Στην Ελλάδα, δημιουργήθηκε προς στιγμήν μια ευφορία από την κοινωνική αντίδραση και την άνοδο της Αριστεράς, που φάνηκε ότι θα μπορούσαν να μπλοκάρουν αυτή την κατολίσθηση, αλλά η διάβρωση ήταν πολύ μεγαλύτερη απ’ όσο υποπτεύονταν οι πιο επιφυλακτικοί. Και με εκτροχιασμένες πλέον τις αντιστάσεις και πασπαλισμένες με αβάσιμες υποσχέσεις τις συντελούμενες καταστροφές, η Ελλάδα θάβεται όλο και πιο βαθιά, όλο και πιο φτωχή, όλο και πιο απελπισμένη.
Με αυτές τις συνθήκες, πώς μπορεί κανείς να φανταστεί το 2016;
Άναυδος,
Γκαούρ
