Του Χρήστου Πραμαντιώτη. Τον Πάγκαλο να τον ακούτε. Από τότε που κατάλαβε ότι οι ψηφοφόροι του θα τον μαυρίσουν αγρίως και αποφάσισε να γίνει ιδιώτης (αγγλιστί, idiot) αναλυτής, λύθηκε η γλώσσα του.
Όχι ότι δεν ήταν λυμένη πιο πριν: είχε έτσι κι αλλιώς χαρίσει στο λαό απείρου κάλλους ατάκες. Όμως τώρα πια τα λέει τσεκουράτα. Δεν έχει ψηφοφόρους για να τους δίνει λογαριασμό. Δεν έχει κόμμα για να απολογείται για κάθε μαλακία που θα πετάξει. Τώρα μάλιστα που έπαψε να είναι (καλο)σιτιζόμενος από το δημόσιο κορβανά, είναι αποφασισμένος να τα πει όλα. Είναι ρε παιδί μου ελεύθερος. Βέβαια είναι αναγκασμένος να σκέφτεται λίγο περισσότερο, γιατί στο συγκρότημα Τύπου που τον έβαλαν να γράφει και να εκφωνεί οχετούς χρειάζεται να πιάνει σωστά το κλίμα του αφεντικού. Όμως, ας πάει και το παλιάμπελο. Έτσι κι αλλιώς, και το αφεντικό του τα ίδια λέει, αλλά λίγο πιο κομψά. Ας πούμε, δεν θα πέρναγε ποτέ από το μυαλό του αφεντικού ότι η Έλλη Στάη κομμουνίζει. Ο Πάγκαλος όμως παραλίγο να το πει κι αυτό. Και, μεταξύ μας, έκφρασε όλο τον ελληνικό καημό και τον λαϊκό πόνο όταν αποκάλυψε προ ημερών στο πανελλήνιο ότι η ΕΡΤ «κομμούνιζε από το πρωί μέχρι το βράδυ μέχρι αηδίας»… Βέβαια μιλάει εκ πείρας, γιατί κι αυτός κομμούνιζε από το πρωί μέχρι το βράδυ όταν ήταν μικρός, αλλά μετά το ‘κοψε γιατί μεγάλωσε.
Δίκιο έχει πάντως. Δεν υπήρχε ούτε μέρα που να μην δώσει η ΕΡΤ το χρόνο που αναλογεί στα αριστερά κόμματα της Βουλής. Δεν πέρναγε ούτε μία μέρα που να μην αναφέρει ότι κάπου, κάποιος κλάδος διαμαρτύρεται για τις απολύσεις, για τις περικοπές, για την πείνα που έχει πέσει. Δεν απέκρυψε ούτε καν τις χιλιάδες αυτοκτονίες ανθρώπων από χρέη, για τις οποίες ο Πάγκαλος και το σινάφι του είναι ηθικοί αυτουργοί. Κι έπειτα, τι ήταν αυτό το πράγμα με τα πολιτισμένα της προγράμματα, που αγνοούσαν και δεν έβαζαν στην κορυφή τα σκυλιά της παραλιακής…
Γι’ αυτό σας λέω. Άντρο κουμουνιστών ήταν και η ΕΡΤ. Όπως είναι ακόμη και τώρα ολόκληρο το κράτος. Άντρο κουμουνιστών κι αυτό – γι’ αυτό θ’ αρχίσει τώρα να παίρνει τα σπίτια από τους νοικοκυραίους και δεν θα τους αφήσει τίποτε.
Βέβαια ο Θόδωρας θα πρέπει να προσέξει λίγο και ν’ ακούσει προσεκτικά τη συμβουλή των ψυχραιμότερων. Αν θέλει να κρατήσει τη μοναδικότητά του, χρειάζεται πού και πού να κάνει ένα διάλειμμα. Δεν γίνεται να συναγωνίζεται πάντα σε προκλητικότητα τον Pretender και τον Χρυσαυγολιάκο. Όχι επειδή δεν τα καταφέρνει καλά απέναντί τους. Τουναντίον. Αλλά κυρίως επειδή το αυθεντικό χάνει την αξία του όταν παραεκτίθεται.
