Από το κάζο του καλοκαιριού του 2015, έπρεπε να σκεφτούμε τι θα κάνουμε. Γιατί η περίοδος ανασύνταξης δεν μπορεί να τραβάει σε μάκρος. Η κοινωνία αιμορραγεί και πολλές από τις προστιθέμενες συνέπειες τις καταστροφής είναι μη αναστρέψιμες. Πέρασαν κιόλας δύο χρόνια από τη (νομιζόμενη) αντιμνημονιακή νίκη και τα μνημόνια συνεχίζουν να αλέθουν ανεμπόδιστα τη χώρα.
Τι χρειάζεται, λοιπόν; Κατ’ αρχήν, να μην ψάχνουμε να ανακαλύψουμε ξανά τον τροχό. Η εμπειρία από εκατοντάδες χρόνια ανθρώπινης δοκιμασίας κατέληξε στο να εκφράζονται οι ομαδοποιήσεις και οι πολιτικοί, αμυντικοί και διεκδικητικοί, αγώνες των ανθρώπων μέσα από κόμματα, κινήματα και μέτωπα. Δεν καταγράφεται άλλη μορφή οργάνωσης στις αναπτυγμένες χώρες. Εάν, βέβαια, κάποιος έχει μια εξαιρετική ιδέα, πρωτοποριακή και υλοποιήσιμη, δηλαδή να προτείνει ένα τρόπο οργάνωσης που θα ξεφεύγει από τα γνωστά και δοκιμασμένα, οφείλει να τον παρουσιάσει για να τον δοκιμάσουμε στην πράξη. Δεν το βλέπω, όμως, εισέτι. Έχουμε πολλές αρνητικές εμπειρίες από τα κόμματα και τα μέτωπα, αλλά και θετικές, σε μερικές περιπτώσεις κοσμογονικές. Γι’ αυτό, μέχρι να έρθει αυτή η πολύ καλή πρόταση που θα υιοθετήσουμε, μήπως πρέπει να ξαναδούμε αυτές τις μορφές του κόμματος, του κινήματος και του μετώπου, για να δούμε με ποιο τρόπο θα βαδίσουμε αντί να ψαχνόμαστε αορίστως και αενάως για το πώς θα οργανωθούμε; Γίνονται διαβουλεύσεις. Μερικές οργανώσεις κλείστηκαν ακόμα περισσότερο στο καβούκι τους. Άλλες επιμένουν στις παλιές συνταγές που φράκαραν. Άλλοι προχωρούν σε πιο προσωποπαγή σχήματα με λιγότερες αριστερές αναφορές και άλλοι δίνουν μεγαλύτερη έμφαση στις θεωρητικές εμβαθύνσεις. Η ΚΟΕ προσανατολίζεται στη μετεξέλιξή της σε μία προσπάθεια εύρεσης ρόλου στη νέα κατάσταση. Όλες οι προσπάθειες έχουν ενδιαφέρον, αφού κανένας δεν κατέχει το «κλειδί», αλλά και όλες έχουν σοβαρά μειονεκτήματα εφόσον είτε δεν ξεκινούν από την απτή πραγματικότητα, από τα «διαθέσιμα», είτε δεν αντιλαμβάνονται πόσο επείγουσα είναι η ανάγκη εξεύρεσης μιας άμεσα εφαρμόσιμης «συνταγής».
Κατά τη γνώμη μου, κεντρικό ζήτημα είναι από πού ξεκινάμε. Ξεκινάμε από κάποιες δυνάμεις που θα τις δημιουργήσουμε ή από τις δυνάμεις που υπάρχουν ενεργές ή σε αναμονή κάτι καινούργιο να φανεί; Η πραγματικότητα λέει ότι στον ΣΥΡΙΖΑ συσπειρώθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι σε όλη την Ελλάδα. Και απ’ αυτούς αρκετές χιλιάδες είναι αριστεροί, οι περισσότεροι από τους οποίους αποχώρησαν από τον ΣΥΡΙΖΑ μετά την επαχθή συνθηκολόγησή του. Άρα, δεν θα έπρεπε να ξεκινήσουμε απ’ αυτό το σώμα των αριστερών που κινητοποιήθηκαν πολύ πρόσφατα και έδειξαν διάθεση να συμμετέχουν για να αλλάξουν τα πράγματα στον τόπο; Έτσι κι αλλιώς εισαγωγή αριστερών δεν μπορούμε να κάνουμε. Πρέπει να στηριχτούμε στους δικούς μας αριστερούς. Κι απ’ αυτούς να ξεκινήσουμε. Είναι χιλιάδες σε όλη την Ελλάδα. Δεν είναι κρίμα να λιμνάζουν τόσο καιρό;
Για να το κάνουμε αυτό πρέπει να επιλέξουμε μία μέθοδο άμεσης πραγματοποίησης.
Το ανθρώπινο δυναμικό
Εκατομμύρια πολίτες μαραζώνουν μέσα στα διαμερίσματά τους. Κάθε μέρα, χιλιάδες άνθρωποι βουλιάζουν όλο και πιο βαθιά στην απόγνωση. Μια μέρα στα δικαστήρια, στην Ευελπίδων, σου το κάνει ανάγλυφο. Κατεστραμμένοι από την κρίση άνθρωποι, που καταδικάζονται με αποφάσεις καρμπόν για χρέη που τους φόρτωσε η κρίση από το 2010 και μετά. Χτεσινοί νοικοκυραίοι σημερινοί ποινικοί, με λερωμένο μητρώο. Κάθε μέρα ώριμοι άνθρωποι καταδικάζονται, ενώ τα παιδιά τους φεύγουν άρον-άρον στις ξένες αγορές εργασίας. Ποιος στέκεται δίπλα τους, πέρα από κάποιο συχνά κακοπληρωμένο δικηγόρο και ένα μάρτυρα υπεράσπισης από το συγγενικό τους περιβάλλον; Είναι κατάμονοι! Όπως και αμέτρητοι άλλοι συμπολίτες μας. Γι’ αυτό δεν υπάρχει περίοδος άλλης αναμονής και στοχασμού.
Μήπως, λοιπόν, πρέπει να ξεκινήσουμε απ’ αυτό που έχουμε; Λεφτά έτσι κι αλλιώς δεν έχουμε. Έχουμε, όμως, ανθρώπινο δυναμικό. Γι’ αυτό προτείνω να βγάλουμε ένα κάλεσμα για να μαζέψουμε 300 ανθρώπους, ας πούμε ένα από κάθε δήμο, έντιμους, μαχητικούς, που κρατούν το ΟΧΙ τους, με μία πλατφόρμα δέκα σημείων, χωρίς φακέλους και μπροσούρες, για αυτά που συμφωνούμε όλοι, εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία, υπεράσπιση των δικαιωμάτων και των περιουσιών των εργαζομένων, των συνταξιούχων και των ανέργων, προστασία του εθνικού πλούτου και του περιβάλλοντος κ.λπ., για να πυροδοτήσουμε μια συλλογική προσπάθεια για τη δημιουργία ενός καινούργιου, με δημοκρατικές διαδικασίες, πολιτικού φορέα. Επειδή πιέζουν αφόρητα οι καταστάσεις, κάθε μέρα κάποιος συμπολίτης μας αυτοκτονεί ή ξεπουλιέται κάτι πολύτιμο που δεν θα το πάρουμε πίσω παρά μόνο με πόλεμο, όπως τα αεροδρόμια από τη Γερμανία ή τους σιδηροδρόμους από την Ιταλία, να προσπαθήσουμε σε τρεις, έξι ή εννιά μήνες, να κάνουμε τους συμμέτοχους πεντακόσιους ή χίλιους με άμεση προσφυγή στην κοινωνία. Χωρίς άλλη χρονοτριβή και μεσοβέζικες επιλογές να πάρουμε την ευθύνη των πράξεών μας. Να προσπαθήσουμε να ξαναβάλουμε σε νέα βάση την πολιτική. Αυτή είναι σε αδρές γραμμές η πρότασή μου, με την ελπίδα ότι μπορεί να υπάρχουν και καλύτερες.
(κείμενο συμβολής στο διάλογο που έχει ανοίξει ο «Δρόμος της Αριστεράς»)
Στέλιος Ελληνιάδης
