Του Μάριου Διονέλλη. Μεγάλη τέχνη η προπαγάνδα. Αν ξέρεις να τη χειριστείς μπορεί να αποδειχτεί πιο χρήσιμη και από την ίδια την πολιτική.
Η είδηση ότι «πέταξαν στη θάλασσα τους Συριζαίους στο Τυμπάκι» έκανε ωραίο γκελ στα social media αλλά και στην τηλεόραση, με τον Άδωνη να παίρνει αφορμή για τοποθετήσεις του τύπου «Σιχαίνομαι τον ΣΥΡΙΖΑ» και «να δείτε τι σημαίνει βία και προπηλακισμός»…
Κι όμως τίποτα από αυτά δε συνέβη. Στην εκδήλωση που έγινε στο Τυμπάκι για το σχεδιαζόμενο φαραωνικό Λιμάνι του Νότου βρέθηκαν δύο-τρεις οπαδοί του Μανώλη Κεφαλογιάννη που με φωνές εμπόδισαν τους κατοίκους να ακούσουν για τα περιβαλλοντικά και όχι μόνο προβλήματα που έχει το συγκεκριμένο έργο. Και φυσικά η θάλασσα ήταν πολύ μακριά από την πλατεία, και φυσικά κανένας δεν πετάχτηκε μέσα…
Αλλά είπαμε, η προπαγάνδα μερικές φορές είναι πιο χρήσιμη και από την ίδια την πολιτική. Και ο κ. Μουρούτης, ο πρωθυπουργικός σύμβουλος που εξέπεμψε το πρώτο ψευδές tweet, ξέρει καλά από τέτοια κόλπα.
Η ουσία όμως δεν είναι τι λέει ο Μουρούτης. Η ουσία είναι πως με πρόσχημα την κρίση ξαναφέρνουν στο τραπέζι παλιές επενδύσεις, επικίνδυνες, που απορρίφθηκαν από τις τοπικές κοινωνίες. Στο Τυμπάκι, στις Σκουριές, στα νησιά και τα δάση. Επενδύσεις με κάθε τίμημα και κόστος. Τώρα που οι υποσχέσεις για θέσεις εργασίας μετράνε πιο πολύ, τώρα που η «ανάπτυξη» περίπου ταυτίστηκε με την εθνική σωτηρία. Δυστυχώς στο παραμύθι έχουν αρχίσει να τσιμπάνε όλο και περισσότεροι. Κι ας παίρνει η «ανάπτυξη» και την τελευταία τους ελπίδα για μια ζωή της προκοπής στον τόπο τους…
Μα εκείνοι που αντιδρούν, οι «Γαλάτες» που δεν γοητεύτηκαν από τα λόγια του Καίσαρα είναι ακόμα πολλοί. Σε κάποιες περιπτώσεις είναι περισσότεροι. Από την προπαγάνδα των Μουρούτηδων δεν καταλαβαίνουν. Και στις καταστροφικές πολιτικές έχουν αποδείξει πως ξέρουν να αντιδρούν. Η χύτρα έχει μπόλικο ακόμα από τον μαγικό ζωμό…
