Αν παρακολουθούσε κάποιος (εννοείται κάποιος που δεν έχει αποχαυνωθεί μες στο παραλήρημα τρομοφοβίας που αναζωπυρώνουν αναλόγως της συγκυρίας κυβερνήσεις και ΜΜΕ) την εκπομπή του Πρετεντέρη, με το μονόλογο του απίθανου Δένδια,
τότε δεν μπορεί παρά να ένιωσε ευχάριστη έκπληξη από τη στάση του γραμματέα της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Ν. Βούτσης στηλίτευσε τη στάση του υπουργού, απαίτησε την παραίτησή του και πολύ απλά και καθαρά σηκώθηκε κι έφυγε, αφού προηγουμένως επεσήμανε την αντιδεοντολογική δημοσιογραφική πρακτική του Πρετεντέρη. Επιτέλους! Την επομένη στη ΝΕΤ, ο εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπόρεσε άλλο να συγκρατηθεί -και γιατί να συγκρατηθεί δηλαδή;- μπροστά στη χυδαία επίθεση του Γ. Μιχελάκη, μέχρι τις εκλογές εξ απορρήτων του Σαμαρά, σήμερα βουλευτής επικρατείας της Ν.Δ. Ενώ εκείνος, παρά την εξόφθαλμη παραχάραξη των λεγομένων του Β. Διαμαντόπουλου, συνέχιζε την γκεμπελικού τύπου συκοφαντία κατά του ΣΥΡΙΖΑ ο Π. Σκουρλέτης του αντιγύρισε: «Μιλάτε εσείς για βία, το μοναδικό κόμμα μετά τη μεταπολίτευση, που συνδέεστε με πολιτική δολοφονία, τη δολοφονία του καθηγητή Τεμπονέρα;». Πέστα!
Όταν αμύνεσαι, όσο καλά και να αμύνεσαι, άσε που την αμυντική… διάταξη εν προκειμένω δεν την χαρακτηρίζεις και ακριβώς συμπαγή, ούτε βέβαια η αμυντική τακτική (υφίσταται;) αποδίδει τα μέγιστα, όσο λοιπόν αμύνεσαι αποκλειστικά, τότε έχεις την πιθανότητα μόνο να… μη χάσεις. Και ασφαλώς κινδυνεύεις όχι μόνο να χάσεις τελικά, αλλά και να συντριβείς. Κι αν τούτα είναι ποδοσφαιρικές μεταφορές, επιτυχημένες όμως στην περίπτωσή μας, η περίπτωση αυτή δεν έχει να κάνει με μία συνήθη όξυνση στην κομματική αντιπαράθεση, όπου ενδέχεται (συνέβη και επί δικομματισμού) να περιλάβει και «απαγορευμένες» περιοχές ή «άβατα» για το πολιτικό κατεστημένο. Πεδία δηλαδή, όπως η πολιτική βία και άρα και η κρατική βία σε κάθε της εκδοχή, που δεν θα έπρεπε να αξιολογούνται εκ των προτέρων ως προνομιακά για το καθεστώς, ιδιαίτερα για το πραξικοπηματικό καθεστώς της κατοχικής τρόικας.
Κι όμως, ακριβώς σε αυτό το «γήπεδο», οι εκπρόσωποι της Αριστεράς εμφανίζονται τις περισσότερες φορές απολογητικοί και ανέτοιμοι, φαινόμενα όχι χωρίς συνέπειες. Ανεξάρτητα από την κριτική στα ΜΜΕ, αυτά δεν έχουν απολέσει τον καίριο ρόλο τους στη διαμόρφωση των συνειδήσεων. Θα έπρεπε, λοιπόν, η Αριστερά να διαμορφώνει τακτική, σχέδιο και να φροντίζει για την προετοιμασία των στελεχών της. Αντιπροσωπεύει πλέον έναν ολόκληρο κόσμο, το λαϊκό κόσμο της ανάγκης και του αγώνα κι η σύγκρουση πια διεξάγεται απέναντι στο επικίνδυνο μπλοκ του Μνημονίου, που δεν διστάζει και δεν… κομπιάζει. Κάντε το, λοιπόν, όπως ο Βούτσης κι ο Σκουρλέτης.
θητεία Τυμβωρύχου
εκτελεί η «σειρά» του ’69
