του Λαοκράτη Βάσση
Α. Ένα από τα κύρια συμπτώματα των μεγάλων κρίσεων των κοινωνιών είναι το ότι δεν συνειδητοποιούν τί τους συμβαίνει. Διαπιστώνοντας εμείς, ο περί τον Δρόμο της Αριστεράς πολιτικο/πολιτιστικός «βιότοπος»:
Πρώτον, ότι τείνουμε, ως ελληνική κοινωνία, να εθιστούμε στην κίβδηλη κανονικότητα, όπως μας επιβλήθηκε απ’ την χρεοκοπία του ΄10 και εντεύθεν, οπότε και μεταπέσαμε ως χώρα σε μετανεωτερική αποικία
∆εύτερον, ότι έχουμε, περίπου, αποδεχτεί, όπως δείχνουν κι οι εθνικές εκλογές, την ιδεολογική νομιμοποίησή της, καθώς μοιάζουμε να την εκλαμβάνουμε ως εθνική κανονικότητα
Τρίτον, επίσης, ότι, παγιδευμένοι στις «ένοχες αποσιωπήσεις» των πραγματικών προβλημάτων του Τόπου μας, καθώς, ταυτόχρονα, μας ενσωματώνουν σε απο/εθνοποιητικές νεο/ταξικές και ευρω/προσαρτηματικές «λογικές», αδυνατούμε να συνειδητοποιήσουμε αυτό που μας συμβαίνει, την παρακμιακή, δηλαδή, οριακότητα της εθνικής μας κατάστασης
– Σκεφτήκαμε, οπότε, να αντιδράσουμε, θέτοντας επί τάπητος, δια του «Συνεδρίου» μας, την ανάγνωση της οριακότητάς μας, όπως τη συνθέτουν:
α) Η αντεστραμμένη λογική «λειτουργίας» της πολιτικής μας ζωής, καθώς δεν υπάρχει το Πολιτικό μας Σύστημα για την κοινωνία αλλά η κοινωνία για το Πολιτικό Σύστημα.
β) Η δημογραφική κατάρρευση, που πλήττει την υπαρξιακή «βιολογική» μας ρίζα.
γ) Η πολιτιστική κρίση, πνευματική – ηθική – αξιακή, που υποσκάπτει την ταυτοτική μας υπόσταση.
και δ) O εξ ανατολών εθνικός κίνδυνος, που απειλεί την εθνική μας ακεραιότητα.
Κι όπου, αυτονοήτως, το μέγεθος του «Προβλήματος» αναδεικνύει και την ιδιαίτερη σημασία του «εγχειρήματός» μας.
Β. Με απόλυτη, μάλιστα, συνείδηση τόσο του «μεγέθους» του όσο και των οριακών μας δυνατοτήτων, ως «πρωτοβουλίας», έχουμε πολύ ρεαλιστικές στοχεύσεις:
Πρώτον, θέλουμε να σπάσουμε την «ένοχη σιωπή» του Πολιτικού μας Συστήματος και να προκαλέσουμε τον… αδρανούντα πνευματικό μας κόσμο να πάρει θέση.
∆εύτερον, να ανοίξουμε έναν σοβαρό και γόνιμο διάλογο, καταθέτοντας με σοβαρότητα την έντιμη αγωνία και τον έντιμο προβληματισμό μας για το υπαρξιακό μέλλον του Ελληνισμού.
Και τρίτον, να προκαλέσουμε σοβαρές ανιχνεύσεις της ζητούμενης εθνικής μας στρατηγικής, ως κατεπείγουσας αναγκαιότητας, στην τροχιά του δύσκολου, όπως φαίνεται, 21ου αιώνα. Που θα μας επιτρέψει να επιδιώξουμε: την ανάσχεση του παρακμιακού μας κατήφορου και την ανορθωτική πορεία μας προς το μέλλον.
… Δεν έχουμε έτοιμες λύσεις, αλλά, λειτουργώντας ως μικρή δύναμη πολιτιστικής αντίστασης της κοινωνίας μας, έχουμε ανοιχτή σκέψη για να ψάξουμε τις «λύσεις» που θα βγάλουν τον Τόπο μας σε ξέφωτο του μέλλοντος. Επιζητώντας, προφανώς, τη συμπόρευση με όσους έχουν παρόμοιες αγωνίες και αναζητήσεις με τις δικές μας._
* Παρέμβαση σε διαδικτυακή εκπομπή για το «Συνέδριο» του Δρόμου της Αριστεράς, 07-02-2024
