Με μεγάλη λύπη και ταραχή μάθαμε για το θάνατο του Μανούσου Ριτζάκη, μέλους και στελέχους του ΜΛ-ΚΚΕ. Ταραχτήκαμε για τον τρόπο που πέθανε, με τέσσερεις σφαίρες από κάποιον επαγγελματία εκτελεστή μέσα στο αυτοκίνητό του. Ταραχτήκαμε όταν μάθαμε πως ο γιος του Μανούσου είναι φυλακισμένος για την δολοφονία ενός νέου στην Πεντέλη -μάλλον για ναρκωτικά. Τα αστυνομικά ρεπορτάζ θέλουν να συνδέουν την εκτέλεση του Μανούσου με την υπόθεση του γιου του.
Γνωρίζαμε τον Μανούσο, τους αγώνες του, το ήθος του. Η είδηση του τέτοιου θανάτου του μας πάγωσε. Δεν ήταν από αρρώστια ή από δυστύχημα. Ήταν διαφορετικό. Η κατάσταση έχει ξεφύγει, η κοινωνία έχει μπει σε μια άλλη τροχιά, διαλύεται η κοινωνικότητα, το μέτρο έχει χαθεί. Η κοινωνική διάλυση κάνει πιο δυσδιάκριτα τα όρια της παραβατικότητας, ο υπόκοσμος διαχέεται και παίζει πολλούς ρόλους.
Κάποτε ο Αλαβάνος είχε πει (για την περίπτωση του γιου του Βούτση) πως είναι πιο δύσκολο να είσαι πατέρας παρά στέλεχος της Αριστεράς. Ήταν μια κουβέντα που ίσως βόλευε αλλά είχε αρκετή αλήθεια.
Δεν ξέρουμε λεπτομέρειες, αλλά σίγουρα ο Μανούσος ζούσε ένα μεγάλο δράμα με την υπόθεση του γιού του. Ίσως με τύψεις και ενοχές. Σίγουρα ήταν μια εξαιρετικά δύσκολα κατάσταση.
Η υπόθεση είναι γροθιά στο στομάχι, που δυνάμει θα αποτελούσε αφορμή για να ανοίξει μια συζήτηση για κρίσιμα και ίσως πολύ πολιτικά ζητήματα, όπως είναι η σύγχρονη οικογένεια μέσα στην κρίση, τα παιδιά χωρίς μέλλον και η ανατροφή τους σε ένα περιβάλλον που η βία αναπτύσσεται με πολλές μορφές, η κοινωνική διάλυση και το ναρκω-πέδιο του συμπλέγματος οικονομίας/υπόκοσμου έχει γιγαντωθεί.
Η Αριστερά δεν πρέπει να σιωπά για αυτές τις πλευρές. Δεν είναι μακριά από αυτές τις διεργασίες και τα προβλήματα. Δεν μπορεί να τα διαχειρίζεται η Νικολούλη ή το αστυνομικό ρεπορτάζ.
Σε όλους τους συγγενείς, σε όλους τους οικείους και σε όλους τους συντρόφους του Μανούσου, τα θερμά συλλυπητήριά μας.
«δ»
