Ο πολιτικός κόσμος σφυρίζει αδιάφορα, αλλά πρόκειται για πραξικόπημα. Βεβαίως μιλάμε για την απόφαση του πρωθυπουργού να προχωρήσει στη συμφωνία για το Μακεδονικό χωρίς να ρωτηθεί κανείς.
Ας τα πάρουμε από την αρχή. Πρώτα-πρώτα δεν υπάρχει καν κυβερνητική πλειοψηφία που να αποφάσισε τη Συμφωνία. Η κυβέρνηση αποτελείται από δύο κόμματα. Από αυτά το ένα προεκλογικά, αλλά και σήμερα, απέρριπτε και απορρίπτει μια λύση σαν αυτή που συμφωνήθηκε (άλλο αν συμπεριφέρεται κατά τη γνωστή ρήση του αρχηγού του).
Αλλά και γενικότερα, στις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015 καμιά συζήτηση δεν έγινε για Μακεδονικό και κανείς πολίτης δεν ρωτήθηκε και δεν ψήφισε για αυτό. Ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ από τότε διατυμπανίζει διαρκώς ότι πήγε σε εκλογές μόνο για να πάρει έγκριση για τον «συμβιβασμό» του τρίτου μνημονίου. Ποιος λοιπόν, και με ποια νομιμοποίηση, δικαιούται να βάλει την υπογραφή του;
Αλλά ακόμα και η Βουλή (έστω αυτή που υπάρχει, έτσι όπως είναι) δεν κλήθηκε να αποφασίσει για τη συμφωνία. Μόνο η ΠΓΔΜ πήγε τη συμφωνία για κύρωση στο δικό της κοινοβούλιο, ενώ εδώ αποφασίζει ο Τσίπρας, ο Κοτζιάς και βεβαίως πίσω από αυτούς οι ΗΠΑ.
Το τελευταίο δημοψήφισμα στη χώρα, έγινε μια βδομάδα μετά την αναγγελία του. Ας γίνει τώρα με ένα μήνα, ή όσο χρειάζεται, περιθώριο δημόσιας συζήτησης, διαβούλευσης, πολιτικού, ακόμα και επιστημονικού διαλόγου. Δεν μπορούν δηλαδή Τσίπρας και Ζάεφ να κρατηθούν μέχρι την επόμενη σύνοδο του ΝΑΤΟ;
Θα έρθει κάποια στιγμή και στο ελληνικό κοινοβούλιο. Μέχρι τότε όμως, η συμφωνία στην πράξη εφαρμόζεται και η Ελλάδα υποχρεώνεται να ζητήσει με επιστολή να μπει η «Βόρεια Μακεδονία» στο ΝΑΤΟ και να αρχίσουν διαπραγματεύσεις και με την Ε.Ε. Μετά από αυτά, και ενώ θα έχει τρέξει πολύ νερό στο αυλάκι, θα κάνουν δημοψήφισμα οι γείτονες, ενώ εδώ το θέμα θα φτάσει μόνο μέχρι τη Βουλή.
Το επιχείρημα «πώς θα αποφασίσουμε εμείς για μια άλλη χώρα;», μόνο για γέλια είναι. Ο Τσίπρας δηλαδή μόνος του, γιατί υπογράφει και πώς «αποφασίζει για μια άλλη χώρα»; Με το δημοψήφισμα, ο λαός αποφασίζει για τη στάση τη δική του. Αν εκείνος δέχεται να υπογράψει η «δική του» κυβέρνηση μια τέτοια συμφωνία ή να βάλει βέτο στο ΝΑΤΟ όπως δικαιούται, αν εκείνος αναγνωρίζει χωριστό μακεδονικό έθνος και κράτος στα βόρεια σύνορα ή θέλει να αποτρέψει αυτές τις εξελίξεις.
Μήπως δεν υπάρχει στον λαό επαρκής πληροφόρηση και άρα δεν μπορεί αυτός να αποφασίσει ψύχραιμα; Καταρχάς, οι πολίτες και ενημερωμένοι είναι σε γενικές γραμμές και γνώσεις ιστορίας έχουν αρκετοί και συμπεράσματα μπορούν και βγάζουν. Τουλάχιστον, είναι σίγουρα στην πλειοψηφία τους πολύ πιο «μυαλωμένοι», σοβαροί και ανεπηρέαστοι από «κακές επιρροές» σε σύγκριση με το πολιτικό προσωπικό που είναι ξοφλημένο, εξαρτημένο και άχρηστο.
Το τελευταίο δημοψήφισμα στη χώρα, έγινε μια βδομάδα μετά την αναγγελία του. Ας γίνει τώρα με ένα μήνα, ή όσο χρειάζεται, περιθώριο δημόσιας συζήτησης, διαβούλευσης, πολιτικού, ακόμα και επιστημονικού διαλόγου. Δεν μπορούν δηλαδή Τσίπρας και Ζάεφ να κρατηθούν μέχρι την επόμενη σύνοδο του ΝΑΤΟ;
Μήπως δεν είναι το Μακεδονικό ένα σοβαρό θέμα που ταλανίζει χρόνια τώρα τη χώρα και τα Βαλκάνια και δεν αποτελεί κρισιμότατο παράγοντα εξελίξεων σε όλη την περιοχή; Αν δεν είναι αυτό, τότε ποια είναι τα «κρίσιμα εθνικά θέματα» για τα οποία το Σύνταγμα δίνει τη δυνατότητα στον λαό με δημοψήφισμα να αποφασίζει;
Να θυμίζουμε τα ανύπαρκτα «εθνικά θέματα» που κάθε φορά επικαλείται ο πολιτικός κόσμος όταν θέλει να κάνει έκτακτες εκλογές για πολιτικάντικους λόγους; Ή να θυμίσουμε ότι αυτή τη διάταξη του Συντάγματος (Άρθρο 44 – παράγραφος 2) επικαλέστηκε ο Αλ. Τσίπρας για να πάει σε δημοψήφισμα το 2015 σαν ελιγμό, όπως αποδείχτηκε, ώστε (με ήττα ή οριακό αποτέλεσμα που υπολόγιζε) να αποδεχτεί το τρίτο μνημόνιο. Έμπλεξε με το αποτέλεσμα βέβαια, και το καταστρατήγησε με πάταγο. Τώρα φυσικά δεν θέλει ούτε να το ακούει.
Αλλά και η Ν.Δ., ενώ μικροπολιτικά παίζει με το Μακεδονικό για να μαζέψει ψήφους, έχει δεσμευτεί ότι δεν πρόκειται να ακυρώσει τη Συμφωνία. Φυσικά και την έχει αποδεχτεί και έχει υποσχεθεί κι εκείνη στις ΗΠΑ και την Ε.Ε. ότι θα κάνει τα παιχνίδια της, αλλά όλα θα προχωρήσουν «όπως πρέπει».
Υπάρχει λοιπόν τεράστιο ζήτημα δημοκρατίας. Με το έτσι-θέλω ο πολιτικός κόσμος κάνει ό,τι του ζητάνε χωρίς να ρωτάει κανέναν. Και μάλιστα για ένα θέμα που όλα δείχνουν ότι η μεγάλη πλειοψηφία δεν συμφωνεί. Αλήθεια, πού είναι γραμμένο ότι μια κάστα επαγγελματιών πολιτικών μπορεί να αποφασίζει για κρίσιμα ζητήματα που αφορούν το μέλλον λαών και χωρών χωρίς να ρωτάει κανέναν άλλον πέρα από τα διεθνή αφεντικά της;
Όπως ο διάολος το λιβάνι…
Μιλώντας για δημοψήφισμα, και κυρίως για τις αντιδράσεις που προκαλεί κάθε αναφορά σε μια τέτοια πρόταση, το μυαλό πηγαίνει και στις αντίστοιχες διαδικασίες που έχουν διεξαχθεί στην Ευρώπη. Σε πολλές περιπτώσεις οι λαοί ψήφισαν «λάθος» προκαλώντας πονοκεφάλους στα ιερατεία. Αυτός είναι και ο λόγος που οι ειδικοί της μεταδημοκρατίας συστήνουν να τα αποφεύγουμε με κάθε τρόπο.
Φυσικά έχουν γίνει δεκάδες ακόμα, πολλά από αυτά έβγαλαν πιο «συνετά» αποτελέσματα, παρουσιάζουμε όμως στον πίνακα αυτό, κάποια από αυτά που πήγαν «στραβά» στον 21ο αιώνα. Αρκετά αφορούν σε Συνθήκες και διευρύνσεις της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης, ενώ σε άλλα οι πολίτες ρωτήθηκαν για εσωτερικά ή και εθνικά θέματα. Ξεχωρίζουν εκείνα στη Γαλλία και την Ολλανδία που ακύρωσαν το Ευρωσύνταγμα, αλλά και αυτό της Κύπρου που απέτρεψε, σε πείσμα όλων, το σχέδιο Ανάν.
