Το ερώτημα είναι πώς ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κυβέρνηση και αν έχει την παραμικρή ελπίδα να επαναλάβει το «θαύμα» με τον Τσίπρα, τον Κασσελάκη ή κάποιον άλλο.
α) Ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κυβέρνηση επειδή μετά την πτώση της ΕΣΣΔ ο «κομμουνιστικός κίνδυνος» κατάρρευσε ως πιθανό μέλλον της Ευρώπης. Το διεθνές πολιτικό πλαίσιο που υπερκαθορίζει τις τοπικές εξελίξεις ήταν ευνοϊκό.
β) Η ηγεσία Κύρκου στο ΚΚΕεσ ήταν επιπρόσθετο ευνοϊκό δεδομένο. Ο κύκλος έκλεισε όταν ο Κύρκος εξέλιπε και τον διαδέχθηκε ο Τσίπρας, ένας νέος που μύριζε ακριβή κολόνια και όχι μπαρούτι. Και όπου, όπως μου είπε ο ίδιος ο Κύρκος –είχαμε κάποια οικογενειακή σχέση– «αυτό το παιδί τρέχει μόνο όταν υπάρχει τηλεόραση» –καίριος χαρακτηρισμός για το ένστικτο (αυτό)προβολής τού τότε μελλοντικού αρχηγού. Ο κόσμος ένιωθε ότι κινδύνευε από την ασυδοσία και αλαζονεία των αστικών κομμάτων (όπως τώρα) και όχι από το ΚΚΕεσ ή τον ΣΥΡΙΖΑ.
γ) Ο ΣΥΡΙΖΑ υπό τον Τσίπρα έκανε σαφές, με τις Πρέσπες, ότι δεν ήταν απλώς ανώδυνος αλλά μπορούσε να εξυπηρετήσει το καθεστώς αναλαμβάνοντας ρίσκα που τα αστικά κόμματα διστάζουν να αναλάβουν.
δ) Οι Πρέσπες «πλαισιώθηκαν» από την καταστροφή με την πυρκαγιά στο Μάτι, τις δεκάδες θύματα και την ακόλουθη αποποίηση ευθυνών. Ο ΣΥΡΙΖΑ έκλεισε με την κωλοτούμπα στο δημοψήφισμα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ υπό τον Τσίπρα δεν έπεσε επειδή συγκρούστηκε με τις κατεστημένες και διεφθαρμένες αστικές δυνάμεις, αλλά επειδή αποδείχθηκε ίδιος με αυτές και χειρότερος. Σήμερα έχουν προστεθεί νότες κωμικοτραγικές και σήψης.
Ερώτηση: Μπορεί να επανέλθει ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση με ή χωρίς Τσίπρα;
α) Όχι, δεν μπορεί. Για να μπορέσει χρειάζεται άλλο «ύφος και ήθος». Με πρώτο ζητούμενο την Εθνική Ανεξαρτησία ή την «Ελλάδα στους Έλληνες» για να θυμηθούμε μια υπόσχεση, απραγματοποίητη όπως τόσες άλλες.
β) Ταυτότητα δεν είναι οι ομοφυλόφιλοι ούτε οποιαδήποτε επί μέρους πληθυσμιακή ομάδα ιδιαίτερων απόψεων, γούστων, συμφερόντων. Οι ορατές και αόρατες προσπάθειες όσων έστειλαν εδώ τον σημερινό αρχηγό για να εκπληρώσει την άγνωστη ακόμα αποστολή του μπορεί να επιβληθούν άνετα στους συμφεροντολόγους και τους κόλακες. Αλλά στον δρόμο για την εξουσία και το πιο ισχνό όραμα της Αριστεράς, του ευρύτατου «προοδευτικού» χώρου, χρειάζεται άλλες παρέες, ύφος και ήθος.
γ) Κάθε απόπειρα αναδιάρθρωσης του πολιτικού σκηνικού σκοντάφτει, ως σήμερα, στο «εμπόδιο Μητσοτάκης» που παραμένει για τον κόσμο η μόνη πηγή σταθερότητας σε συνδυασμό με την ανικανότητα των άλλων. Φαίνεται ότι μόνο η αποχώρησή του (με όποιο τρόπο…) θα αναγκάσει τους ψηφοφόρους να αναζητήσουν νέα στέγη. Εξ ου και τα περί της υπόσχεσης/αναζήτησης θέσης στο εξωτερικό.
δ) Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πλέον ενταχθεί οργανικά στην εισαγόμενη ιδεολογία περί ομοφυλοφίλων, δικαιωμάτων κ.λπ. Όπου κυριαρχούν (εντός Δύσης) οι αγγλοσάξονες με την ισχύ των ΗΠΑ. Η ομοφυλοφιλία από προσωπικό ζήτημα έχει γίνει βασικό πολιτικό θέμα και ως τέτοιο πρέπει να το αντιμετωπίζουμε.
Η ομογένεια
Η ελληνική ομογένεια ήταν και είναι πρόσφορο όχημα διείσδυσης και επιβολής ξένων επιρροών. Αλλά άλλο ο καταστροφικός Μαυροκορδάτος, μεταφορέας της πολιτικής και των συμφερόντων της Αγγλίας και άλλο ο Καποδίστριας που προσπάθησε να συγκροτήσει και να εξορθολογήσει το νεοσύστατο ελληνικό κράτος.
Η ομογένεια εντάσσεται στο ευρύτερο θέμα της Εθνικής Ανεξαρτησίας που εκκρεμεί. Αλλά αυτό είναι άλλο ζήτημα.
