Ένας άλλος κόσμος, είναι εφικτός!
Τι όμορφο σύνθημα!
Γενικόλογο και «απολιτικό» σύνθημα, μου λένε κάποιοι φίλοι, απροσδιόριστος ο «κόσμος» που υπόσχεται.
Όμως ξεσηκώνει.
Και κρατά ζωντανή μιαν ελπίδα.
Απορρίπτει τούτον τον κόσμο που φτιάξαμε, που ανεχόμαστε και φτιασιδώνουμε χρόνια τώρα και βάζει στόχο έναν «άλλο κόσμο».
Έναν «κόσμο» που έχει ανάγκη η κοινωνία.
Αυτό το λαϊκό αίτημα, αυτή την ελπίδα, αξιοποίησαν για να φτάσουν στην πολυπόθητη κυβερνητική εξουσία.
Ξαναφέρνω σήμερα στο μυαλό μου, όλα εκείνα τα «στελέχη» που το διαλαλούσαν, που το έγραφαν στους λόγους τους, στους τοίχους, στις διακηρύξεις, στις συγκεντρώσεις.
Όλους εκείνους που μας διαβεβαίωναν πως «η Ιστορία μας χτυπά την πόρτα», που μας έλεγαν πως πρέπει να αντικαταστήσουμε τις «παλιές, σταλινικές μορφές πάλης» με τα «νέα πρόσωπα», που σκοτωνόταν να μας πείσουν πως η «επικοινωνιακή τέχνη» είναι η νέα μορφή ταξικής πάλης.
Και πήρε η κοινωνία τη σαραντάχρονη αγανάκτηση από την δεξιά πολιτική, μάζεψε τις ελπίδες και τις ψευδαισθήσεις της και είπε καθαρά και ξάστερα στην πρώτη φορά αριστερά:
– Να η εξουσία.
Δικιά σας.
Πάμε τώρα για τον «άλλο κόσμο», τον εφικτό και τον αναγκαίο.
Τον όμορφο κόσμο των ανθρώπων της δουλειάς, που μας τάζατε.
Και ήξερε πολύ καλά ο «κόσμος» και τους συσχετισμούς και τους αντίπαλους και τις απαιτούμενες θυσίες και τους μηχανισμούς των συμφερόντων, όταν έδινε τούτη την «παραγγελιά»
Η λαχτάρα για «έναν άλλο κόσμο» και οι ρίζες της Αριστεράς στην ελληνική κοινωνία, ήταν ένα πανίσχυρο πολιτικό όπλο.
Το ήξερε αυτό η «κοινωνία».
Τα μόνα που δεν ήξερε, ήταν σε ποιους παρέδιδε τούτη την πολιτική δύναμη.
Και έκανε κι’ ένα άλλο λάθος.
Να την «αναθέσει» και να αποχωρήσει, περιμένοντας το θάμα.
Πόσο πανίσχυρη η ανάγκη της ελπίδας!
Και «ένας άλλος κόσμος» άρχισε να φτιάχνεται.
Μεθοδικά και σταθερά, μέσα στην κρίση και με όχημα την κρίση.
Με «όπλο» την αριστερή φρασεολογία, τον πολιτικό ρεαλισμό, την «αποκάλυψη» της δεξιάς, το δυνατό ψευτοδίλημμα του «μικρότερου κακού»
Και πραγματικά, ένας «άλλος κόσμος», αρχίζει να οικοδομείται.
Ένας κόσμος αριστερής νομιμοποίησης της δεξιάς πολιτικής, για να μην ξανάρθει η δεξιά στην εξουσία.
Μια αριστερή εξάγνιση των βασικών στηριγμάτων του καπιταλιστικού συστήματος.
Μια «αριστερή» ανάσα ζωής σ’ έναν κόσμο που θέλαμε να τον γκρεμίσουμε.
Οικοδομείται ένας «νέος κόσμος» με τα πιο απεχθή δεξιά πολιτικά υλικά, που εξαγνίζονται και αριστεροποιούνται.
Η κοινωνία μαθαίνει να μην αγωνίζεται για αυξήσεις, αλλά να παλεύει για λιγότερες «μειώσεις». Να μην υπερασπίζεται τις κατακτήσεις της, αλλά να πολεμά για επιστροφή των «κλεμμένων».
«Εκπαιδεύεται» να αποδέχεται χθεσινά πρωτοπαλίκαρα της δεξιάς πολιτικής, ως ατρόμητους μαχητές της αριστεράς, να αποδέχεται ως πολιτικό ρεαλισμό, την επιβίωση μιας «αριστερής» κυβέρνησης, χάρις στην «ντομπροσύνη» ενός ακροδεξιού συνεταίρου.
Επιχειρείται να γίνει «αριστερό αίτημα» να ψηφιστούν ξανά, για να ακυρώσουν μετά ό,τι αντιλαϊκό ψήφισαν και εφάρμοσαν.
Πάνε να κάνουν κοινωνικά αποδεκτό, πως γίνεται ανάπτυξη με 317 ευρώ μισθό, με συντάξεις που αρκούν μόνο για μια βδομάδα, με την κρατική περιουσία υποθηκευμένη και ξεπουλημένη, με ανεργία που μειώνεται επειδή δούλεψες 4 ώρες δυο φορές τη βδομάδα.
Οι Νατοϊκές βάσεις, γίνονται «αύξηση του γεωπολιτικού μας εκτοπίσματος», η Νατοποίηση των Βαλκανίων «ιστορική ανάγκη», γίνεται «εθνική επιταγή» η με κάθε κόστος στήριξη του «κοινού μας σπιτιού», της καπιταλιστικής Ε.Ε.
Ένας λαός επί οκτώ χρόνια εξανδραποδίζεται, μια χώρα γίνεται προτεκτοράτο, ούτε έναν κλητήρα δεν μπορούν να προσλάβουν χωρίς έγκριση κ’ αυτοί γιορτάζουν γιατί βγήκαμε απ’ την κρίση και μάλιστα με την «κοινωνία» όρθια!
Και η «κοινωνία» άλαλη και άφωνη, σκυφτή και λαβωμένη, νοιώθει να περιπαίζεται αναίσχυντα, νοιώθει πως ο κόσμος που της υποσχέθηκαν, εξελίσσεται σε εφιάλτη.
Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός!
Θα το πιστεύω μέχρι να πεθάνω.
Και θα γίνει.
Όταν η κοινωνία το απαιτήσει και το παλέψει συνειδητά.
Και μόνο τότε θα είναι όρθια.
Καλές γιορτές.
