περίπτερο ιδεών

Στο μυαλό μου η Αριστερά είναι ο Μαρξ, ο Λένιν και ο Μάο, αλλά και ο Αϊζενστάιν, ο Μπρεχτ και ο Ρίτσος! Ο Τσε και ο Μαγιακόφσκι, ο Χο Τσι Μινχ και η Αρουντάτι Ρόι, ο Άρης και ο Γούντι Γκάθρι! Αλληλένδετοι! Κανένας δεν υπάρχει χωρίς τον άλλο! Αριστερά της θεωρίας και της πράξης, του αγώνα και του πολιτισμού!

Βιβλία, αφιερώματα και άρθρα επί άρθρων, υμνολόγια κοινώς. Μέχρι κριτική στον Ριζοσπάστη επειδή δεν αναφέρθηκε στον «μέντορα», έκανε ο Γιάννης Τριάντης στην Ελευθεροτυπία.

Σήμερα, γίνεται εμπράκτως αντιληπτό ότι ο εκφασισμός αποτελεί ισχυρή σύγχρονη τάση του καπιταλισμού, σε φάσεις όξυνσης του ανταγωνισμού για τις αγορές και τις πρώτες ύλες, αλλά και εκμαυλισμού και χειραγώγησης των λαϊκών στρωμάτων.

Πριν από τη δικτατορία, η κοινωνία που δεν ησύχαζε, που ονειρευόταν και αγωνιζόταν, βρισκόταν σε μια συνεχή τριβή, αντιπαράθεση και σύγκρουση με τη μαυρίλα του παλατιού και της χωροφυλακής. Στη δικτατορία, μετά το «γύψο» και τους διωγμούς, ήρθε η ανασύνταξη με εμπροσθοφυλακή τη νέα γενιά που προχώρησε στη ρήξη και την έκρηξη της Νομικής και του Πολυτεχνείου. Στα δέκα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης κατακτήθηκαν δικαιώματα που δεν προϋπήρξαν ποτέ στην Ελλάδα.

Ο δημοσιογράφος Κώστας Βαξεβάνης με τις δύο «επιστολές» του στον Βενιζέλο (www.koutipandoras.gr), δείχνει τον τρόπο!

Ο δυτικός καπιταλιστικός κόσμος βρίσκεται σε κρίση που υπονομεύει την ίδια την ύπαρξή του, όχι απαραιτήτως βραχυπρόθεσμα.

Αυτή η γενιά που πηγαίνει ακόμα σχολείο δεν θα χαρεί τις ανέσεις, ψυχολογικές τουλάχιστον, που απολαύσανε οι δύο προηγούμενες. Αλλά θα ζήσει ίσως και θα δημιουργήσει σε συνθήκες πιο κοντά στην αλήθεια, με λιγότερη γκλαμουριά και περισσότερη ουσία. Μετά το πρώτο σοκ, αν δεν ξεφύγει στο μηδενισμό, κι αν δεν παρασυρθεί στον κανιβαλισμό που εξωθεί το σάπιο σύστημα, θα ξαναβρεί τον χαμένο μέσα στην θεοποίηση της κατανάλωσης συναισθηματισμό και θα αναζητήσει τις αρχές και τις αξίες της αλληλεγγύης, της δικαιοσύνης και της ελευθερίας.

Όταν το ΕΚΚΕ επιτέθηκε με αυγά στην αμερικάνικη πρεσβεία, το 1975, ΚΚΕ και λοιποί δυσαρεστημένοι, οργίασαν στην προβοκατορολογία, αποκαλώντας, από κοινού με τα ισχυρά καθεστωτικά συγκροτήματα του τύπου, πράκτορες της Ασφάλειες και της ΚΥΠ τους αγωνιστές του ΕΚΚΕ, μεταξύ των οποίων ήταν ο Χρήστος κι ο Ανδρέας Μπίστης, ο Πέτρος Στάγκος, η Άννα Φιλίνη, ο Μήτσος Κουμάνταρος, ο Γιάννης Λεκκός, ο Χρόνης Μπότσογλου, η Άννα Μιχαλιτσιάνου, ο Γιώργος Κοτανίδης και δεκάδες άλλα γνωστά πρόσωπα στο αντιφασιστικό και αντιιμπεριαλιστικό κίνημα από τα χρόνια της χούντας.

Φαντάζομαι τη χαρά και τον ενθουσιασμό κάποιων αριστερών στην Ελλάδα και την Ευρώπη την ώρα που παρακολουθούσαν στις οθόνες τους το λιντσάρισμα του Μουαμάρ Καντάφι και την εν ψυχρώ εκτέλεση ενός αιχμαλώτου αρχηγού κράτους από τις δημοκρατικές δυνάμεις που είχαν πάρει το πράσινο φως και είχαν ενθαρρυνθεί να τον σκοτώσουν λίγες ώρες νωρίτερα από την υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ Χίλαρι Κλίντον, μόλις πάτησε το πόδι της στο έδαφος της Λιβύης. Η επανάσταση νίκησε, η δημοκρατία επίσης.

Η σύγκρουση ήταν αναπόφευκτη. Η απέχθεια της μιας πλευράς για την άλλη έχει φτάσει στο κατακόρυφο. Μια φραστική αντιπαράθεση γρήγορα εξελίχθηκε σε άγρια σύγκρουση. Στο πεδίο της μάχης κανένας δεν νίκησε. Αν δεν εμφανιζόταν η αστυνομία, οι αψιμαχίες θα συνεχίζονταν μέχρι να εξαντληθούν οι διαπληκτιζόμενοι. Στο πεδίο, όμως, της προπαγάνδας, το ΚΚΕ τούς κατατρόπωσε.