περίπτερο ιδεών

Ο κόσμος καίγεται. Εικόνα θλίψης. Η εικόνα της Αριστεράς. Ένας χώρος που τον μοιράζονται σαράντα σχήματα και άπειρα υποσχήματα. Εκθέτες κατακερματισμένων ιδεών. Χωρίς αυτογνωσία. Με την ψευδαίσθηση ότι αποτελούν πρωτοπορία, ενώ στην πραγματικότητα εκφράζουν τα πιο κουρασμένα (ιδεολογικά) κομμάτια της κοινωνικής βάσης της Αριστεράς.

Κάθε φορά που γίνεται μια εκδήλωση για την επανάσταση στη Ρωσία ή για τον Λένιν, οι ομιλητές περιορίζονται στα καθαρά πολιτικά γεγονότα. Όμως, η επανάσταση δεν είχε μόνο σοβιέτ, απεργίες, συγκρούσεις με τις δυνάμεις της αντεπανάστασης, ανταρσίες στο στρατό και το ναυτικό και διαδηλώσεις. Είχε και σημαντικότατη πολιτιστική διάσταση, η οποία εξελισσόταν από την πρώτη στιγμή, ενώ η κατάσταση ήταν ακόμα ρευστή και η χώρα ολόκληρη αιμορραγούσε.

Οι ιμπεριαλιστές που διεξήγαγαν μεταξύ τους έναν από τους δολοφονικότερους πολέμους στην ανθρώπινη ιστορία (1914-18), προσπάθησαν να ανατρέψουν την επανάσταση, για να διαμοιράσουν τη Ρωσία μετά την καθαίρεση του τσάρου, για να μη χάσουν τα δάνεια που είχαν δώσει στο παλιό καθεστώς, αλλά και για να αποτρέψουν την επέκταση της επανάστασης στη Δύση.

Μετά τον καταστροφικό σεισμό, οι πλούσιοι αποφάσισαν να ξαλαφρώσουν την Αϊτή από το εξωτερικό της χρέος. Τουλάχιστον έτσι ανήγγειλαν. Αλλά, με βάση τη μέχρι σήμερα μεταχείριση της Αϊτής από τους δανειστές της, πρέπει κανείς να είναι πολύ επιφυλακτικός.

του Στέλιου Ελληνιάδη

Η  Ναόμι Κλάιν έχει κότσια. Από το πρώτο της βιβλίο, πριν από δέκα χρόνια, ήταν φανερό ότι αυτή η κοπέλα είναι αποφασισμένη να συγκρουστεί και με το διάβολο.

Του Στέλιου Ελληνιάδη

 «Φανταστείτε. Έναν απελευθερωτικό στρατό που υποστηρίζει μια γενικευμένη εξέγερση της αγροτιάς να φτάνει στις εισόδους της πρωτεύουσας, όπου οι άνθρωποι, με τη σειρά τους, ξεσηκώνονται, ρίχνουν τη βασιλική κυβέρνηση από την εξουσία και καλωσορίζουν σαν απελευθερωτή το Κομμουνιστικό Κόμμα του Νεπάλ-Μαοϊκό, του οποίου η αποτελεσματική επαναστατική στρατηγική δεν χρειάζεται περαιτέρω ανάδειξη. Εδώ πρόκειται για την πιο ριζοσπαστική νικηφόρα εξέλιξη της εποχής μας, και, γι’ αυτό το λόγο, την πιο πολλά υποσχόμενη».

Σαμίρ Αμίν, Monthly Review

«Τι μας λέει η είδηση ότι οι γυναίκες στρατιωτίνες που υπηρετούν στο εξωτερικό σταματούν να πίνουν νερό από τις 7 το βράδυ, προκειμένου να μειώσουν τις πιθανότητες να υποστούν βιασμό, εάν χρειαστεί να χρησιμοποιήσουν την τουαλέτα τη νύχτα;

Η Ινδονησία (Ινδία+νήσος) είναι μία από τις χώρες με τις χειρότερες επιδόσεις κρατικής βίας στη νεότερη ιστορία. Η σφαγή εκατοντάδων χιλιάδων μελών και φίλων του νόμιμου ΚΚΙ, το 1965, ήταν μόνο η αρχή της τρομοκρατίας για το καθεστώς του Σουχάρτο, που ανέτρεψε με πραξικόπημα τον ήρωα της ανεξαρτησίας (ύστερα από τρισήμισι αιώνες ολλανδικής αποικιοκρατίας) Σουκάρνο.

Οι Ινδιάνοι του Καναδά, τα «πρώτα έθνη» όπως αποκαλούνται, κινητοποιούνται ξανά για να σώσουν ό,τι απομένει από τα μεγάλα δάση και τις απέραντες πεδιάδες που κυνηγούσαν βίσονες. Από τότε που οι Ευρωπαίοι αποβιβάστηκαν στη γη που ονόμασαν Καναδά («κανατά» σημαίνει χωριό στη γλώσσα των αυτοχθόνων), η απαλλοτρίωση της γης και η γενοκτονία των ιθαγενών συνεχίζεται επί πεντακόσια χρόνια. Σήμερα υπάρχουν νόμοι που προστατεύουν τους ιθαγενείς, αλλά είναι πια αργά.

Άνοιξα το Διαδίκτυο για να δω πώς πέρασε στον «κυβερνοχώρο» η απώλεια τριών σημαντικών ανθρώπων, που είχα το προνόμιο να γνωρίσω από κοντά. Τα αποτελέσματα της αναζήτησης πενιχρά μέσα σε δισεκατομμύρια πληροφορίες. Μικρές αναφορές σε ανθρώπους που άφησαν αξιοσημείωτο και ασυνήθιστο έργο. Ανόμοιοι μεταξύ τους, στη δημιουργία, στο χαρακτήρα, στο στυλ.