περίπτερο ιδεών

Είναι φυσικό να αισθάνεται κανείς αποστροφή επαναφέροντας στη μνήμη του τη βαθυστόχαστη δήλωση του Κώστα Τσόκλη σε εκπομπή της ΝΕΤ. «Δεν καταλαβαίνω γιατί ο βιαστής είναι πιο κακός άνθρωπος από την κοπέλα που βγάζει τα βυζιά της έξω ή φοράει τη φούστα και φαίνεται η κυλότα της. Νομίζω ότι τη βία τη ζητάει η ίδια, θέλει να τη βιάσουν... Δεν καταλαβαίνω γιατί η αστυνομία που πιάνει το βιαστή και τον κλείνει μέσα, δεν πιάνει αυτή την ίδια που τον προκαλεί, αφού η φύση τον σπρώχνει να κάνει αυτό», είπε ο προτιμώμενος από τους υπουργούς Πολιτισμού ζωγράφος για να εκπροσωπεί την Ελλάδα στο εξωτερικό. Αλλά δεν είναι ο μοναδικός καλλιτέχνης που είναι μισογύνης. Απλά, οι άλλοι δεν το λένε δημόσια. Σε αντίθεση με την εντύπωση που επικρατεί γενικώς, δεν είναι όλοι οι άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών προοδευτικοί.

Μέσα στον ορυμαγδό των πολιτικών εξελίξεων, των καταστροφικών συνεπειών του Μνημονίου, την απελπισία από τη διακυβέρνηση της χώρας από άσχετους, ανίδεους και άψυχους, πλαισιωμένους απ’ όλες τις «παλιοκουφάλες» που θα έλεγε κι ο Θανάσης Γκαϊφύλιας με τη ματ φωνή του, τις τηλεοπτικές αντιμαχίες δεκάδων υποψηφίων δημαρχοπεριφερειαρχών και τη φαγωμάρα στην Αριστερά που κανένας τραγουδοποιός δεν θα είχε όρεξη να την κάνει -έστω χλευαστικά- τραγούδι, πού να μείνει χώρος για να συζητηθεί η Αθήνα, τα προβλήματά της και τα αίτιά τους, οι αντιστάσεις και οι προοπτικές τους, κάποιο εναλλακτικό σχέδιο ευφάνταστο και βιώσιμο για την πόλη που ζούμε.

Οι υπερπατριώτες της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ δεν έχουν κανένα πρόβλημα στο όνομα της σωτηρίας της πατρίδας να ρημάξουν και τον Ελληνισμό της Διασποράς, πράγμα που το επιχειρούν ήδη!

Διάβασα τη συνέντευξη του Χριστόφορου Βερναρδάκη στην Εποχή και ανατρίχιασα. Με τους στατιστικούς του αλγορίθμους υποστήριζε ότι αν η Αριστερά στο σύνολό της κατέβαζε κοινούς υποψηφίους, θα έβγαζε 150 δημάρχους και τρεις περιφερειάρχες!

Η Δύση σε δύση; Του Στέλιου Ελληνιάδη.

Η κρίση της Αριστεράς είναι εμφανής και εδώ. Δεν αμφισβητώ τις πολλαπλές ευαισθησίες της. Επισημαίνω όμως, ότι κανένας φορέας δεν ασχολείται συστηματικά, με γνώση και σε βάθος, με τον Ελληνισμό της Διασποράς. Μόνο κάποιοι γκρινιάζουν γιατί φοβούνται ότι αν ισχύσει το δικαίωμα ψήφου των Ελλήνων του εξωτερικού, η Αριστερά θα ζημιωθεί επειδή έχει πολύ μικρή επιρροή στη Διασπορά. Αλλά αυτό της αναλογεί. Γιατί παραμένει ελλαδοκεντρική. Ο Ελληνισμός τής πέφτει πολύ μακρινός. Εξάλλου, δυσκολεύεται να επικοινωνήσει με το εντόπιο σώμα των Ελλήνων, πώς θα διαχειριστεί το διεθνές, το παγκόσμιο;

Τι θα αντιπαρατάξουμε στη βαρβαρότητα που η επίκλησή της έγινε πάλι επίκαιρη και συχνή; Θα ξεπεράσουμε τον κίνδυνο να την καταναλώσουμε σαν σλόγκαν μένοντας για άλλη μια φορά σε μια από τα ίδια;
Σκέψεις που ήρθανε έντονα στο μυαλό μου, μετά τη συγκλονιστική εμπειρία των συνεπειών ενός άρθρου στο Περίπτερο Ιδεών και μιας αντίστοιχης ραδιοφωνικής εκπομπής Στο Κόκκινο.

Είκοσι χρόνια πριν ένας σεισμός άλλαζε το γεωπολιτικό χάρτη του κόσμου. Μία από τις μεγαλύτερες χώρες στην ιστορία της ανθρωπότητας διαλυόταν εις τα εξ εν συνετέθη με συνέπειες άμεσες και μακροπρόθεσμες σε τοπικό και παγκόσμιο επίπεδο.
Η Σοβιετική Ένωση, η μία από τις δύο υπερδυνάμεις, γινόταν φύλλο και φτερό κατά τρόπο ξαφνικό και απρόβλεπτο. Η κατάρρευσή της δεν είχε προβλεφθεί ούτε από τους εχθρούς της, πράγμα που δεν τους εμπόδισε να ερμηνεύσουν εκ των υστέρων το γεγονός κατά βούληση και να θριαμβολογήσουν δημιουργώντας μύθους που δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.

Την περασμένη Τρίτη, Έλληνες της Ουκρανίας, με ελληνικές και ουκρανικές σημαίες, πανό και πλακάτ, διαδήλωσαν μπροστά από το Γενικό Προξενείο της Ελλάδας στη Μαριούπολη! Κύριο αίτημα: Να φύγει η πρόξενος! Τα εθνικά και τοπικά ΜΜΕ κάλυψαν το γεγονός. Έλληνες εναντίον Ελλήνων!, έγραψε κάποιος δημοσιογράφος. Θα τον διόρθωνα: Έλληνες εναντίον Νεοελλήνων! Χρόνια τώρα, ταλαιπωρημένοι από ανεπάρκειες, παλινωδίες και αστοχίες των νεοελληνικών κυβερνήσεων, οι ομογενείς εξεγέρθηκαν.

Η σημερινή κινεζοφοβία έχει δύο στόχους: την απαξίωση και υπονόμευση της επιρροής των επαναστατικών κινημάτων της νοτιοανατολικής Ασίας που εμπνέονται από το μαοϊσμό και τη δαιμονοποίηση της Κίνας στις δυτικές κοινωνίες ενόψει των διαφαινομένων μελλοντικών εξελίξεων. Αυτό φιλοδοξούν να το πετύχουν υποσκάπτοντας τα θεμέλια του κινεζικού εγχειρήματος, δηλαδή τη νίκη της επανάστασης και την εδραίωση της ανεξαρτησίας της χώρας.