Αναζητώντας την προοπτική μιας πραγματικής εθνικής αναγέννησης. Του Λαοκράτη Βάσση
«Πώς πάει το έθνος; Είδες να μαδάνε την κότα κι ο αγέρας να συνεπαίρνει τα πούπουλα;
Έτσι πάει το έθνος»
Διονύσιος Σολωμός
(Η Γυναίκα της Ζάκυθος)
α. Οποιαδήποτε συζήτηση κι αν παρακολουθήσει κανείς, όπου της Ελλάδας, εύκολα θα διαπιστώσει πως η κλιμακούμενη αγανάκτηση είναι κοινός «παρονομαστής», με τους «αριθμητές», όμως, να κοιτάζουν προς… όλα τα σημεία του ορίζοντα, έστω κι αν ξεχωρίζουν οι διαμετρικά αντίθετοι «δρόμοι» του ΣΥΡΙΖΑ και της Ν.Δ.
Πρόκειται για έναν αμήχανο φυγοκεντρισμό στη βάση της κοινωνίας μας, που αποτελεί (αντανακλαστική) έκφραση της στρατηγικής αμηχανίας του λαού μας. Μιας έρπουσας αμηχανίας στις όλο και επιδεινούμενες συνθήκες του τροϊκανού ζόφου, που δυστυχώς επιβεβαιώνει πως δεν έχουμε συνειδητοποιήσει εις βάθος τι κρίσιμο όριο για την ελλαδική μας υπόσταση και το μέλλον όλου του Ελληνισμού είναι η χρεοκοπία της Μεταπολίτευσης.
Περίπου ζούμε (ακόμη) με την ψευδαίσθηση μιας κάποιας κανονικότητας, δύσκολης μεν κανονικότητας δε!, στην πορεία μας προς το μέλλον, χωρίς σχεδόν καθόλου, πέραν της οδυνηρά βιούμενης οικονομικής της διάστασης, να μας (πολυ)βασανίζουν μείζονος σημασίας παρεπόμενά της, όπως:
• Η προϊούσα αναίρεση του διατακτικού της ανεξαρτησίας μας (που άρχισε με το πρώτο μνημόνιο, η αναγγελία του οποίου απ’ το Καστελόριζο είναι μνημείο… χαρίεσσας και δόλιας ολιγόνοιας!).
• Η βαθύτερη ρίζα της, που είναι η πολιτιστική κρίση, πνευματική δηλαδή, ηθική και αξιακή, που τείνει να μετεξελιχτεί και σε ταυτοτική κρίση, με ό,τι αυτό σημαίνει για τις αντοχές και το μέλλον της εθνικής μας συλλογικότητας.
• Η «εξάντληση» του (έτσι και αλλιώς αμαρτωλού) μεταπολιτευτικού πολιτικού μας συστήματος, πολύ όμως περισσότερο η εξάντληση της μεταπολεμικής θεσμικής και παραγωγικής βάσης της κοινωνίας μας.
• Επίσης, για να περιοριστώ σ’ αυτά, οι μεγάλοι κίνδυνοι που απειλούν, όσο ποτέ άλλοτε, όλα τα εθνικά μας θέματα, ιδίως με τη δεδομένη γεωπολιτική αστάθεια στην ευρύτερη γειτονιά μας.
β. Που σημαίνει πως το μεγαλύτερο έλλειμμά μας είναι αυτό της ιστορικής αυτοσυνειδησίας, έλλειμμα δηλαδή βαθιάς αυτεπίγνωσης του «τι» και «γιατί» μας συμβαίνει, με άμεσο συνακόλουθό του το έλλειμμα καλά μελετημένης και πειστικής εθνικής στρατηγικής σ’ αυτούς τους τόσο ομιχλώδεις καιρούς για το μέλλον του τόπου μας.
Με άλλα λόγια, η χρεοκοπία της Μεταπολίτευσης δεν συνιστά απλώς ανακοπή της προειρημένης «κανονικότητας», αλλά και μοιραίο τέλος όχι μόνο της μεταπολιτευτικής περιόδου αλλά και του μεταπολεμικού μοντέλου λειτουργίας της ελληνικής κοινωνίας, με τις προοπτικές μας έκτοτε, αδυσώπητα διλημματικές, να είναι δυο, χωρίς κανένα περιθώριο μεσοπρόθεσμου επαμφοτερισμού και… τρίτου δρόμου: ή, δηλαδή, διαχειριζόμαστε, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, την τροϊκανή μας μοίρα (υποτέλεια) ή, επικαιροποιώντας και το ανεξαρτησιακό διατακτικό της Παλιγγενεσίας μας, που σε λίγο γιορτάζουμε τα 200 χρόνια της, αποφασίζουμε να αποκαταστήσουμε την εθνική μας αξιοπρέπεια και δι’ αυτής την κανονικότητα της ιστορικής μας εξέλιξης.
Πρόκειται για την τρέχουσα και για την εναλλακτική προοπτική μας, με ό,τι μελαγχολικό συνοδεύει την πρώτη, που μας την εμφανίζουν ως απολύτως μονοδρομική, και ό,τι ελπιδοφόρο συνοδεύει τη δεύτερη, που μας την εμφανίζουν ως απολύτως… αδιέξοδη.
γ. Το τριετές αποτύπωμα της τρέχουσας προοπτικής στο «κορμί» της κοινωνίας μας προδιαγράφει κι ένα αντίστοιχο μέλλον οδυνηρής εθνικής αναξιοπρέπειας, καθώς στη χώρα μας επιφυλάσσεται μοίρα γεωγραφικού… χώρου και στο λαό μας μοίρα… ενοίκου, κατά τα στρατηγικά πρότυπα των «αποικιών χρέους» και των «προτεκτοράτων» της νέας τάξης πραγμάτων, όσο κι αν αυτά μπορεί να αναγνωστούν από κάποιους ως υπερβαλλόντως ακραία. Η ένοχη για τη μεταπολιτευτική χρεοκοπία δικομματική εξουσία του τόπου μας, που μας θυμίζει τα χειρότερα οσφυοκαμπτικά πολιτικά ήθη του ελλαδικού αστισμού, όχι μόνο δεν αρθρώνει λόγο στοιχειώδους εθνικής αξιοπρέπειας έναντι των επικυρίαρχων «δανειστών» μας, αλλά και αναγγέλλει με διάγγελμα στον ελληνικό λαό την εθνικώς χαρμόσυνη είδηση πως της επέτρεψαν να… κατεβάσει τον ΦΠΑ στην εστίαση! Για να δικαιολογήσει μάλιστα τα αδικαιολόγητα, αποπειράται, με την αμέριστη στήριξη του μιντιακού συστήματος, να ιδεολογικοποιήσει τη διαχειριστική της υποτέλεια, εμφανίζοντας τα τροϊκανά μνημόνια ως τη μόνη, αλίμονό μας, εθνική στρατηγική για να αντιμετωπίσουμε την πνιγηρή κατάσταση στην οποία η ίδια μας οδήγησε. Με τη στάση αυτής της εξουσίας να είναι κάτι το πολύ παραπάνω από πολιτικό πρόβλημα, όπως και τα ελαστικά όρια του εθνικού φιλότιμου των δυνάμεων του (πρώην κραταιού) δικομματισμού, που ανέχονται το συντελούμενο «ξεπουπούλιασμα» του τόπου μας.
δ. Τούτου όμως δοθέντος, η εναλλακτική (δυνητική!) προοπτική της αποκατάστασης της εθνικής μας αξιοπρέπειας και της κανονικότητας της ιστορικής μας εξέλιξης, με πρώτο μεγάλο βήμα την έξοδό μας απ’ το βαθύ τροϊκανό χαντάκι, πέφτει στους ώμους της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, που, με πρωταγωνιστική της δύναμη τον (ενοποιημένο;) ΣΥΡΙΖΑ, καλείται να αναδειχτεί σε εθνική πρωτοπορία.
Όπως, τηρουμένων των αναλογιών, η ΕΑΜική Αριστερά στην εποχή της, που, μαζί με πολλά άλλα, μας διδάσκει, αν διαβάζουμε σωστά το «Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ» του Γληνού, πως όταν τα προβλήματα είναι εθνικά και οι λύσεις είναι εθνικές. Που σημαίνει πως, αιρόμενη στο ύψος των περιστάσεων, καλείται να αναδειχτεί σε ηγέτιδα εθνική δύναμη του τόπου μας, χαράσσοντας μακράς πνοής εναλλακτική στρατηγική αναθεμελίωσης, ανόρθωσης και αναγέννησής του, αλλά και σπονδυλώνοντας ένα ΕΑΜικού χαρακτήρα πανεθνικό μέτωπο για να την υλοποιήσει. Κάτι που, παρά τον ελπιδοφόρο πολιτικό λόγο του Αλέξη Τσίπρα, δεν έχει (αρκούντως!) κάνει ακόμη ως οργανωμένη πολιτική συλλογικότητα, όπως δείχνει και η συνεχιζόμενη αμηχανία στην βάση της κοινωνίας μας, που αποτυπώνεται μάλιστα επίμονα και στις μετρήσεις της κοινής γνώμης (με την όποια… εγκυρότητά τους!). Γιατί, πέραν της αντιμνημονιακής ρητορείας, που δεν… φτάνει, προπαντός όταν «εγκλωβίζεται» στο (παγιδευτικό) μιντιακό πεδίο, δεν έχει ως τώρα εκφωνηθεί ένα σαφές, κρουστικό και πειστικό στρατηγικό «διά ταύτα», που θα δείχνει, χωρίς κενά και αμφισημίες, τον σταθερό και αμετάθετο εναλλακτικό προσανατολισμό μας, έτσι που όλα τα αναφυόμενα ή επινοούμενα απ’ τα χαλκεία της αντίπερα όχθης ερωτήματα να είναι αυτονοήτως ή ευκόλως απαντώμενα. Όπως, συνακολούθως, δεν έχουν εκφωνηθεί οι μελετημένες επεξεργασίες των βασικών πτυχών αυτού του στρατηγικού «διά ταύτα», ούτε και έχει «χτιστεί», ως εντολοδόχος του δυνητικού πανεθνικού μετώπου, το πειστικό συλλογικό υποκείμενο της σκοπούμενης διακυβέρνησης του τόπου μας. Για να μην υπομνησθούν και συνεχιζόμενες «παθογένειες» του χώρου ή προαγγελτικές «νοσηρότητες» (επίδοξου κόμματος εξουσίας), που αναπέμπουν στην αμαρτωλή… Μεταπολίτευση, επικαλύπτοντας και συσκοτίζοντας τις αξίες και τα οράματα που η ηθική της Αριστεράς απαιτεί.
ε. Που σημαίνει πως μόνο ανεξήγητη δεν είναι η αμήχανη στάση της κοινωνίας μας και πιο πολύ πως μόνο ανεξήγητο δεν είναι το ότι δεν δημιουργείται στους κόλπους της κινηματική δυναμική, πατριωτική, πολιτιστική, δημοκρατική και ριζοσπαστική. Που μόνο αυτή μπορεί να ωθήσει: στην ανάκτηση της εθνικής μας αξιοπρέπειας, στη βαθιά δημοκρατική τομή στο πολιτικό μας σύστημα, στη θεσμική αναθεμελίωση της πολιτείας και της κοινωνίας μας, στην προοδευτική ανασυγκρότηση της παραγωγικής μας βάσης, οπότε και στη μεγάλη Μεταπολίτευση του λαού σε ιδεολογικές συντεταγμένες πραγματικής εθνικής αναγέννησης. Που, εντέλει, σημαίνει πως η ΣΥΡΙΖική Αριστερά καλείται να αναλάβει τις ιστορικές της ευθύνες και να κάνει κατεπειγόντως όσα τα μεγάλα μας διακυβεύματα απαιτούν να είχε ήδη κάνει από τους πρώτους κιόλας μήνες μετά το κρίσιμο λαϊκό πρόκριμα του 27% των τελευταίων εκλογών.
Κι ο χρόνος της Ιστορίας είναι αδυσώπητα αμείλικτος!
