Ενώ το ΑΕΠ της Ινδίας είναι 1,237 τρισ. δολάρια (12η στον κόσμο) και με ετήσια ανάπτυξη 6-7%, έχει τον φτωχότερο πληθυσμό παγκοσμίως (42% κάτω από το επίπεδο που ορίζει η Παγκόσμια Τράπεζα) και τον υψηλότερο δείκτη υποσιτισμένων (46% το 2007) και λιποβαρών παιδιών (διπλάσιο της υποσαχάριας Αφρικής).
Μέσος όρος ζωής 24,9 χρόνια! (CIA World Factbook) Στο σύνολο του πληθυσμού μόλις 64,8% εγγράμματοι (γυναίκες 53,7%, άντρες 75,3%). Στην πολιτεία Μπιχάρ (83 εκατ. κάτοικοι) 47%! (Αντίστοιχα στην Κίνα 90,9%, 86,5% και 95,1%). Μονάχα το 42% των ινδικών νοικοκυριών (απογραφή 2001) έχει πρόσβαση σε ηλεκτρικό ρεύμα. Το 80%, δηλαδή, ο αδιανόητος αριθμός των 800 εκατομμυρίων ανθρώπων, δεν έχει πρόσβαση σε πόσιμο νερό. 900 χιλιάδες πεθαίνουν ετησίως από ακατάλληλο νερό και μολυσμένη ατμόσφαιρα (Διεθνής Οργανισμός Υγείας). Υπάρχουν 60 γιατροί ανά 100 χιλιάδες κατοίκους, εκ των οποίων οι περισσότεροι είναι στις πόλεις. Η Ινδία έχει πολλούς από τους πλουσιότερους ανθρώπους στον κόσμο, τον τρίτο μεγαλύτερο στρατό και διαθέτει πυρηνικά όπλα.
Η ινδική άρχουσα τάξη, μετά την κατάρρευση της ΣΕ και την άνοδο της Κίνας, συμμάχησε με τις ΗΠΑ και εφάρμοσε το πιο επιθετικό νεοφιλελεύθερο μοντέλο, παραχωρώντας απεριόριστα προνόμια στις πολυεθνικές. Ο πρωθυπουργός συνεργαζόταν με την Παγκόσμια Τράπεζα και ο υπουργός Εσωτερικών ήταν δικηγόρος της αμαρτωλής Ένρον.
Παρ’ όλους τους νόμους για τα δικαιώματα των ιθαγενών και την προστασία των δασών και των υδάτων, στους ιθαγενείς αναγνωρίζεται κυριότητα μόνο στο 1% της γης τους και επιτρέπεται στις πολυεθνικές να αποψιλώνουν απέραντες εκτάσεις και να καταναλώνουν όλο το διαθέσιμο νερό στα ορυχεία και τα εργοστάσιά τους.
Ενδεικτικά, στην πολύ πλούσια σε ορυκτά Ορίσα (οι φτωχοί αποτελούν το 39,9% του πληθυσμού των 36,8 εκατ.), παραχώρησαν στην «κορεατική» εταιρία POSCO, με κύριο μέτοχο την αμερικανική Σίτικορπ, 62.000 στρέμματα και το δικαίωμα να αντλεί απεριόριστες ποσότητες νερού. Ο υδροφόρος ορίζοντας χαμήλωσε σε σημείο, που το νερό δεν μπορεί να αντληθεί από τους αγρότες και στα χωριά το 40% των 8.000 πηγαδιών στέρεψε (Analytical Monthly Review, Δ. Βεγγάλη). Από το 1947, συνολικά εκτοπίστηκαν 60 εκατ. άτομα και καταπατήθηκαν 250 εκατ. στρέμματα γης. Σε δέκα χρόνια (1997-2007) καταγράφτηκαν 183 χιλιάδες αυτοκτονίες αγροτών!
Πέρα από την ανεμπόδιστη πρόσβαση στις πρώτες ύλες της Ινδίας, το ΚΚΙ (Μαοϊκό) εκτιμά ότι «η στρατηγική του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στην περιοχή είναι να συγκρατήσει την αυξανόμενη επιρροή της Κίνας και του Οργανισμού Συνεργασίας της Σανγκάης και να σφυρηλατήσει ένα ισχυρό φιλοαμερικάνικο άξονα… Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός και ο ινδικός επεκτατισμός είναι ιδιαίτερα ανήσυχοι από την αυξανόμενη επιρροή της Κίνας».
Η Ινδία δεν εντάσσεται στον «άξονα του κακού». Η μακρόχρονη κατοχή και η φοβερή κρατική τρομοκρατία με χιλιάδες νεκρούς στο Κασμίρ, ο ακήρυχτος πόλεμος με το Πακιστάν, η ανάμειξη στις εσωτερικές υποθέσεις του Νεπάλ και της Σρι Λάνκα, η σκληρή καταπίεση των 135 εκατομμυρίων Ινδών μουσουλμάνων, οι κάστες, οι μαζικοί διωγμοί και η «λουμπενοποίηση» των ιθαγενών δεν αναφέρονται ποτέ στα διεθνή ΜΜΕ, ούτε ευαισθητοποιούν τους καθεστωτικούς δυτικούς διανοούμενους.
Η Ινδία υπηρετεί το δυτικό μπλοκ, κατά συνέπεια η δημοκρατία της είναι εκτός κριτικής. Όταν ο εγγονός του Μαχάτμα Γκάντι ρωτήθηκε τι έχει διασωθεί από την κληρονομιά του Γκάντι, απάντησε μονολεκτικά: «Τίποτα!».
