Φοβούνται τα πάντα.
Φοβούνται τη φτώχεια, φοβούνται την εφορία, φοβούνται την τράπεζα, φοβούνται τη Μέρκελ, φοβούνται την αστυνομία, φοβούνται τον ταχυδρόμο που φέρνει εξώδικα, πρόστιμα, ειδοποιητήρια και αγωγές, φοβούνται τον γείτονα, φοβούνται να γυρίσουν το βράδυ στο σπίτι, φοβούνται το άγνωστο και το καινούργιο, φοβούνται τα χειρότερα. Ελπίζουν στην επιείκεια των πολιτικών, ελπίζουν ότι θα εξαιρεθούν από τα μέτρα, ελπίζουν στην ανάκαμψη, ελπίζουν ότι τα χειρότερα πέρασαν, ελπίζουν σε θαύμα. Ο φόβος και η ελπίδα κρατούν τον κόσμο καθηλωμένο, υποτακτικό και μοιρολατρικό. Έτσι κυβερνούσε πάντοτε η Δεξιά, έτσι έκανε παθητικό το ποίμνιο η εκκλησία.
Κι εμείς άθελά μας ενισχύουμε αυτό τον τεχνητό φόβο κι αυτή την αβάσιμη ελπίδα. Καταγγέλλουμε συνεχώς και επιμόνως τις καταστροφικές πολιτικές με τα μελανά χρώματα που αντιστοιχούν. Αλλά αυτή η καταγγελία, η αποκάλυψη της αλήθειας, από μόνη της, ενισχύει περισσότερο το φόβο. Και ενισχύει περισσότερο την ελπίδα για ένα θαύμα.
Θα έπρεπε να καταπολεμούμε το φόβο, όχι καθησυχάζοντας τους πολίτες, αλλά δίνοντάς τους μία χειροπιαστή διέξοδο από την καταστροφή. Και αντικαθιστώντας την ελπίδα για ένα θαύμα από την ελπίδα που δημιουργεί μια άλλη πρόταση, ανάγλυφη και ρεαλιστική.
Ο ΣΥΡΙΖΑ από μόνος του δεν αποτελεί την ελπίδα. Είναι μέρος της ελπίδας. Η ελπίδα για να είναι πειστική και μεταδοτική δεν χρειάζεται μόνο νου, αλλά και σάρκα και οστά. Το «πάμε μαζί και βλέπουμε» αρκεί για ένα σημαντικό αριθμό πολιτών που αντιλαμβάνεται ότι το πρώτο μεγάλο βήμα για την αλλαγή είναι η ανατροπή των μνημονιακών κυβερνήσεων και η αποδυνάμωση των μνημονιακών κομμάτων. Αυτό αποδεικνύει το 27%. Για ένα άλλο, όμως, μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, άνευ του οποίου δεν, αυτό δεν αρκεί. Χρειάζεται και κάτι άλλο, πιο συγκεκριμένο, ή έστω συμβολικά πιο περιεκτικό και ελπιδοφόρο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να είναι μόνο καταγγελτικός. Οι Συριζαίοι πρέπει να αποκαλύπτουν, αλλά και να ξεφοβίζουν τον κόσμο. Δεν είναι εύκολο, αλλά είναι απολύτως αναγκαίο. Και ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να δώσει μια νέα ελπίδα, που δεν θα στηρίζεται σε αοριστολογίες, γιατί τα θαύματα μπροστά στις αοριστολογίες είναι πιο θελκτικά. Η νέα ελπίδα πρέπει να είναι γειωμένη, εύληπτη και πειστική.
Ελπίζων,
Γκαούρ
