Του Γιώργου Τσίπρα.
Από τη υπερήφανη εξωτερική πολιτική που διακήρυττε ο Ανδρέας Παπανδρέου το ’81 (όσο κι αν συνιστούσε σε ένα βαθμό λεκτικό πυροτέχνημα) μέχρι τη σημερινή Ελλάδα που, κυριολεκτικά, ντρέπεσαι για την εξωτερική της πολιτική, η απόσταση είναι μεγάλη. Η Ελλάδα, δουλικός υπηρέτης όχι μόνο των ίδιων των ΗΠΑ, αλλά και υπηρέτης του υπηρέτη των ΗΠΑ, του χωροφύλακά τους στην περιοχή, του σιωνιστικού Ισραήλ.
Από τη υπερήφανη εξωτερική πολιτική που διακήρυττε ο Ανδρέας Παπανδρέου το ’81 (όσο κι αν συνιστούσε σε ένα βαθμό λεκτικό πυροτέχνημα) μέχρι τη σημερινή Ελλάδα που, κυριολεκτικά, ντρέπεσαι για την εξωτερική της πολιτική, η απόσταση είναι μεγάλη. Η Ελλάδα, δουλικός υπηρέτης όχι μόνο των ίδιων των ΗΠΑ, αλλά και υπηρέτης του υπηρέτη των ΗΠΑ, του χωροφύλακά τους στην περιοχή, του σιωνιστικού Ισραήλ.
Μεσολάβησαν η παράδοση Οτσαλάν και η συμμετοχή στο βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας, το 1999. Μα κι από κει έχει διανυθεί αρκετή απόσταση.
Τα γεγονότα του 1999 σηματοδοτούσαν την πλέρια επανευθυγράμμιση της χώρας μας με την εξωτερική πολιτική του λεγόμενου δυτικού κόσμου. Η προσέγγιση με το Ισραήλ και το πούλημα των Παλαιστινίων δεν θα μπορούσε να ιδωθεί στο πλαίσιο αυτό;
Η απάντηση είναι «όχι». Γιατί το εύρος στο οποίο κυμαίνεται η επένδυση του δυτικού κόσμου -και της Δυτικής Ευρώπης ειδικότερα- στον Ισραηλινό χωροφύλακα είναι πολύ μεγάλο. Από τους ακραιφνείς φιλο-ισραηλινούς όπως η Γερμανία ή η Ιταλία μέχρι τη Νορβηγία ή ακόμη και τη Βρετανία. Το ότι η Ελλάδα επιλέγει εδώ και 1-2 χρόνια να «παίξει» σε αυτό το εύρος άκρα δεξιά, όταν μάλιστα υπήρξε παραδοσιακά ίσως η πλέον φιλοαραβική χώρα στην Ευρώπη, αυτό δεν έχει να κάνει απλώς με το ότι ανήκει στη Δύση.
Έχει να κάνει με μια επιλογή πλέον μονοδιάστατης δουλικότητας απέναντι στις ΗΠΑ και τις κυρίαρχες δυνάμεις της ΕΕ, χωρίς το ελάχιστο στρατηγικό βάθος για τα συμφέροντα της χώρας, ειδωμένα ακόμη και μέσα από το πρίσμα της άρχουσας τάξης.
Το μόνο στρατηγικό βάθος είναι η ολοένα μεγαλύτερη δουλικότητα μιας χώρας υπό οικονομική κατοχή. Οι επιλογές της κυβέρνησης Παπανδρέου στην εξωτερική πολιτική είναι εξίσου δουλικές και ίσως αποδειχτούν ανάλογα καταστροφικές με τις επιλογές στο πεδίο της οικονομίας.
Ένα τμήμα της Αριστεράς έβλεπε και βλέπει τις παραπάνω ευθυγραμμίσεις στην εξωτερική πολιτική ως ένδειξη συμμετοχής της ελληνικής άρχουσας τάξης στο διεθνές ιμπεριαλιστικό φαγοπότι. Δεν βλέπει την πλευρά της υποτακτικής πρόσδεσης και της δουλικότητας.
Ο ρόλος της σημερινής Ελλάδας απέχει πολύ από το ρόλο που έχει π.χ. η Δανία ή το Βέλγιο. Αρχίζει να μοιάζει όλο και περισσότερο με το ρόλο της Κολομβίας στη Λατινική Αμερική. Η πρόσδεση της τελευταίας στο αμερικανικό άρμα δεν της χαρίζει περισσότερα πλεονεκτήματα από γειτονικές της χώρες που έχουν μια πολυδιάστατη πολιτική. Είναι, όμως, μια αντιπαθής χώρα για τους γειτονικούς λαούς…
Τα γεγονότα του 1999 σηματοδοτούσαν την πλέρια επανευθυγράμμιση της χώρας μας με την εξωτερική πολιτική του λεγόμενου δυτικού κόσμου. Η προσέγγιση με το Ισραήλ και το πούλημα των Παλαιστινίων δεν θα μπορούσε να ιδωθεί στο πλαίσιο αυτό;
Η απάντηση είναι «όχι». Γιατί το εύρος στο οποίο κυμαίνεται η επένδυση του δυτικού κόσμου -και της Δυτικής Ευρώπης ειδικότερα- στον Ισραηλινό χωροφύλακα είναι πολύ μεγάλο. Από τους ακραιφνείς φιλο-ισραηλινούς όπως η Γερμανία ή η Ιταλία μέχρι τη Νορβηγία ή ακόμη και τη Βρετανία. Το ότι η Ελλάδα επιλέγει εδώ και 1-2 χρόνια να «παίξει» σε αυτό το εύρος άκρα δεξιά, όταν μάλιστα υπήρξε παραδοσιακά ίσως η πλέον φιλοαραβική χώρα στην Ευρώπη, αυτό δεν έχει να κάνει απλώς με το ότι ανήκει στη Δύση.
Έχει να κάνει με μια επιλογή πλέον μονοδιάστατης δουλικότητας απέναντι στις ΗΠΑ και τις κυρίαρχες δυνάμεις της ΕΕ, χωρίς το ελάχιστο στρατηγικό βάθος για τα συμφέροντα της χώρας, ειδωμένα ακόμη και μέσα από το πρίσμα της άρχουσας τάξης.
Το μόνο στρατηγικό βάθος είναι η ολοένα μεγαλύτερη δουλικότητα μιας χώρας υπό οικονομική κατοχή. Οι επιλογές της κυβέρνησης Παπανδρέου στην εξωτερική πολιτική είναι εξίσου δουλικές και ίσως αποδειχτούν ανάλογα καταστροφικές με τις επιλογές στο πεδίο της οικονομίας.
Ένα τμήμα της Αριστεράς έβλεπε και βλέπει τις παραπάνω ευθυγραμμίσεις στην εξωτερική πολιτική ως ένδειξη συμμετοχής της ελληνικής άρχουσας τάξης στο διεθνές ιμπεριαλιστικό φαγοπότι. Δεν βλέπει την πλευρά της υποτακτικής πρόσδεσης και της δουλικότητας.
Ο ρόλος της σημερινής Ελλάδας απέχει πολύ από το ρόλο που έχει π.χ. η Δανία ή το Βέλγιο. Αρχίζει να μοιάζει όλο και περισσότερο με το ρόλο της Κολομβίας στη Λατινική Αμερική. Η πρόσδεση της τελευταίας στο αμερικανικό άρμα δεν της χαρίζει περισσότερα πλεονεκτήματα από γειτονικές της χώρες που έχουν μια πολυδιάστατη πολιτική. Είναι, όμως, μια αντιπαθής χώρα για τους γειτονικούς λαούς…
Σχόλια
