του Νίκου Μάλλιαρη*
Τις μέρες που ο κόσμος του ποδοσφαίρου παρακολουθούσε τους αγώνες του EURO 2024, η Ελλάδα πανηγύριζε την κατάκτηση του EURO 2004.Η επιστροφή στο παρελθόν θα είχε ηχηρό νόημα, αν η προ εικοσαετίας κατάκτηση του τροπαίου συνοδεύονταν από την παρουσία της ελληνικής εθνικής ομάδας στα γήπεδα της Γερμανίας. Καλές οι γιορτές και τα πανηγύρια, με την προϋπόθεση ότι συνοδεύουν με επιτυχία το παρόν και προδιαγράφουν με αισιοδοξία το μέλλον. Δυστυχώς όμως, η πρωταθλήτρια Ευρώπης 2004 μετράει δύο συνεχόμενες απουσίες από Μουντιάλ και τρεις από Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα.
Υπό τις σημερινές συνθήκες, η συμπλήρωση 20 ετών από το έπος της Πορτογαλίας, θα έπρεπε να συνοδεύεται κυρίως από περισυλλογή. Το ερώτημα τι συνέβη ή τι δεν συνέβη προκειμένου το ελληνικό ποδόσφαιρο να δίνει το παρών στις μεγάλες διοργανώσεις, είναι επίκαιρο όσο ποτέ. Τα πανηγύρια είναι για να φωτογραφίζονται πολιτικοί και παράγοντες, ενώ οι κορυφαίες διοργανώσεις απαιτούν οργάνωση, υποδομές, υπευθυνότητα, εργατικότητα και κυρίως οικονομική επάρκεια.
Οι κυβερνώντες επιδιώκοντας την πολιτική εκμετάλλευση του «θαύματος» της Πορτογαλίας, υποσχέθηκαν στον ελληνικό λαό λαγούς με πετραχήλια. Αθλητικά κέντρα, ποδοσφαιρικά μουσεία, πάρκο των διεθνών, προπονητικές σχολές, αξιοποίηση των ποδοσφαιριστών σε διοικητικές θέσεις, καθαρό ποδόσφαιρο χωρίς βία… Καμία από τις υποσχέσεις δεν υλοποίησαν. Αντιθέτως μάλιστα, αφαίρεσαν από τις εθνικές ομάδες και το αθλητικό κέντρο του Αγίου Κοσμά, προκειμένου να πουληθεί ως οικόπεδο στους ντόπιους και ξένους νεόπλουτους. Την ίδια ώρα, οι διεθνείς αργά αλλά σταθερά απομακρύνονται από το άθλημα, καθώς το σύστημα τους θέλει όχι σε ηγετικές ποδοσφαιρικές θέσεις, αλλά διακοσμητικά ονόματα στα κομματικά ψηφοδέλτια. Με εξαίρεση τον Τραϊανό Δέλλα, ουδείς από τους «ήρωες» του 2004 έκανε καριέρα προπονητή, καθώς κανένας σε αυτή τη χώρα δεν ασχολείται σοβαρά με τη θεωρία του αθλήματος, ώστε να προκύψει σε βάθος χρόνου μία προπονητική σχολή με εθνικά χαρακτηριστικά, ενώ ο Θοδωρής Ζαγοράκης, που κάποια στιγμή επιλέχτηκε ως λύση για την ηγεσία της Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας, αναγκάστηκε άρον-άρον σε παραίτηση. Ακόμη και το «τιμημένο» κύπελλο του 2004, που θα έπρεπε να κοσμεί κάποιο μουσείο, ενδεχομένως βρίσκεται σκονισμένο σε κάποιο προεδρικό γραφείο.
Όταν κορυφαίες ευρωπαϊκές ποδοσφαιρικές δυνάμεις ξοδεύουν όλο και περισσότερα χρήματα σε υποδομές, αθλητικά κέντρα, προπονητικές σχολές και νέες τεχνολογίες, η Ελλάδα συζητάει αν η FIFA θα της δώσει 5-10 εκατομμύρια ευρώ για να αγοράσει έκταση προκειμένου να κατασκευάσει ένα υποτυπώδες αθλητικό κέντρο, για να σταματήσουν να αισθάνονται γυρολόγοι οι παίκτες και προπονητές των εθνικών ομάδων. Τη στιγμή που η Γερμανία ξοδεύει εκατοντάδες εκατομμύρια για την κατασκευή του ποδοσφαιρικού Χάρβαρντ –όπως το ονομάζει– από το οποίο θα αποφοιτούν όλες οι ειδικότητες που ασχολούνται επαγγελματικά με το ποδόσφαιρο, η Ελλάδα του κ. Μητσοτάκη αναζητά επί της ουσίας δανεικά για να κατασκευάσει δυο-τρεις αγωνιστικούς χώρους.
Κι επειδή από το τίποτα δεν παράγεται τίποτα… ας κρατήσουν οι χοροί του 2004. Από τη στιγμή που το ελληνικό ποδοσφαιρικό οικοδόμημα είναι για τα πανηγύρια, ας συνεχίσουν οι κυβερνώντες να πανηγυρίζουν, τοποθετώντας τους πανηγυρτζήδες στη θέση του αφέντη, δηλαδή στην ηγεσία του ποδοσφαίρου και του ελληνικού αθλητισμού.
Μας αξίζει καλύτερο ποδόσφαιρο. Θα το διεκδικήσουμε;
* Ο Νίκος Μάλλιαρης είναι πρόεδρος της πανελλήνιας πρωτοβουλίας φίλων του ποδοσφαίρου ΕΠΙΣΚΥΡΟΝ και πρώην Γενικός Γραμματέας του ΠΣΑΠ.
