– Τελικά ο μεγαλύτερος φόβος μου είναι ο εξής: Αν πνίγεσαι σε μια κουταλιά νερό, τι θα κάνεις όταν βγεις να κολυμπήσεις σε ανοιχτές θάλασσες;
– Κάποτε η Aριστερά είχε τους «συνοδοιπόρους» της. Ανθρώπους καταξιωμένους μέσα στο λαό, με σημαντικό έργο και παρουσία σε διάφορους τομείς, με υψηλό ηθικό κύρος. Αυτοί έδιναν μια «εμβέλεια» (καμιά σχέση με το life-style) στην Αριστερά, ενταγμένοι με το δικό τους τρόπο στις διάφορες μάχες. Γιατί σήμερα απουσιάζουν; Ή δεν υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι (αποκλείεται) ή κάτι άλλο φταίει.
– Το πρόβλημα δεν είναι απλά κάποιος υποψήφιος ή το πολιτικό σκεπτικό που τον πρότεινε. Είναι ότι αυτά λαμβάνουν χώρα σ’ ένα κόμμα που υπολειτουργεί, που ρέπει στον κυβερνητισμό, που δεν έχει ουσιαστικούς δεσμούς με τον κόσμο, που αποκλίνει από το λαϊκό ριζοσπαστισμό που το εκτόξευσε.
– Γιατί πάμε τόσο πίσω και θυμόμαστε τις εισβολές του «υπαρκτού» και ποιος τις υποστήριζε; Σιγά μην ψάξουμε τώρα και ποιοι υποστήριζαν τον Τσαουσέσκου στη Ρουμανία. Εδώ κοτζάμ συγκυβέρνηση είχαμε μόλις πριν 20 και κάτι χρόνια στη χώρα και με πολύ φανατικούς οπαδούς. Σήμερα ο καθένας έχει πάρει το δρόμο του.
– Μεταμοντερνισμός υψηλού επιπέδου. Η ύψιστη στιγμή της δημοκρατίας είναι η ψήφος των στελεχών στην Κεντρική Επιτροπή. Όλα εδώ κρίνονται, το πριν και το μετά είναι αδιάφορα και οι γενικότερες θέσεις και στάση του καθένα είναι ψιλά γράμματα.
– Μερικές φορές νιώθω ότι στο ζήτημα «κόμμα» ηττηθήκαμε για τα καλά από τη στιγμή που οι μικροεξουσίες και η πολιτική καθυστέρηση δεν άφησαν τους χιλιάδες ανθρώπους που έγιναν μέλη να συμμετέχουν ουσιαστικά στη ζωή του.
– Στην τελευταία Κ.Ε. και ενώ γινόταν συζήτηση για ψηφοφορίες και διαδικασίες, υψηλόβαθμο στέλεχος αναφώνησε: «Θα ξεχάσουμε κι αυτά που ξέρουμε». Νεαρότερο μέλος που παρακολουθούσε τη συνεδρίαση φώναξε από τα πίσω καθίσματα: «Μακάρι!». Αν δεν ξεχάσουμε αυτά που ξέρουμε, δεν θα μάθουμε ποτέ αυτά που πρέπει…
– Θυμάμαι όταν πηγαίναμε στη Γένοβα, μία ώρα αφού το πούλμαν είχε απομακρυνθεί από το λιμάνι, έφτασε η φήμη ότι είχε κρατηθεί από την αστυνομία ένα άλλο πούλμαν διαδηλωτών. Ενώ προσπαθούσαμε να σκεφτούμε τι θα κάνουμε και επικοινωνούσαμε με άλλα λεωφορεία, μια ομάδα αναρχικών που ήταν στο δικό μας πούλμαν έκανε τεράστια φασαρία και σχεδόν αρπαχτήκαμε στα χέρια γιατί λέει είμαστε πουλημένοι που δεν γυρνάμε αμέσως πίσω να τους απελευθερώσουμε. Κάποια στιγμή τους πήραν τηλέφωνο ότι οι κρατηθέντες δεν είναι δικοί τους αλλά από άλλο πολιτικό χώρο. Τότε η φασαρία σταμάτησε αμέσως και γύρισαν ήσυχα και πολιτισμένα στη θέση τους. Μπορεί να φαίνεται άσχετο αλλά αυτό μου θύμισε η επιλεκτικότητα με την οποία κάποιοι σύντροφοι επικαλούνται τη δημοκρατία ανάλογα με το αν βλάπτονται ή ωφελούνται οι ίδιοι ή η τάση τους.
– Τώρα που είμαστε πιο έμπειροι, λέω να ψάξουμε μπας και κάποιος από τους υποψηφίους μας έχει σχέσεις με Blackrock, J.P. Morgan και τέτοια πράγματα. Κρίμα είναι να την ξαναπατήσουμε (επικοινωνιακά πάντα).
-Το να είσαι και λίγο ΔΗΜΑΡ είναι πιο «αποδεκτό», πιο «φιλικό» για κάποιους συντρόφους. Προέρχεσαι πάνω-κάτω από την ίδια μήτρα. Τι κι αν βρίζεις τον ΣΥΡΙΖΑ και τα κινήματα; Τι κι αν κυβέρνησες -το μεγάλο σου όνειρο- με τους μνημονιακούς; Τι κι αν έφαγες στραπάτσο και τώρα ψάχνεις ξανά τρόπο να μη σε φάει η μαρμάγκα; Έχεις μια κουλτούρα ρε παιδί μου, ευαισθησίες, δεν είσαι «λαϊκός» και αγροίκος. Κι έτσι, τελικά, ξηλώνεις τον Καρυπίδη και μένεις με τον Βουδούρη.
Για απόψεις ή όποια συνεισφορά στη στήλη: [email protected]
Αηδόνης
