Του Κώστα Γκιώνη
Επιτέλους αρχίζει να χειμωνιάζει, κάτι είναι κι αυτό, μια αλλαγή έστω και κλιματικού ενδιαφέροντος. Αλλά και στα πολιτικά δεν πάμε πίσω: η αίσθηση είναι ότι κάποια φουρτούνα υπάρχει πίσω από την επιφανειακή νηνεμία που επικρατεί στο κυβερνητικό στρατόπεδο. Ο άκρατος φαταουλισμός της οικογένειας-κράτους γεννά εκρήξεις στους κόλπους της ολιγαρχίας, η οποία ψάχνει εναγωνίως ένα χαρισματικό ανδρείκελο στους κόλπους της ονομαζόμενης αριστεροδεξιάς. Τα ήδη υπάρχοντα αποκόμματα είναι γεμάτα ανδρείκελα, αλλά κανένα από αυτά δεν κάνει το γκελ για να το βάλουν μπροστά, ώστε να ξαναγελαστεί για άλλη μια φορά το αποχαυνωμένο τηλεορασόπληκτο πόπολο.
Τα μπουκωμένα βοθροκανάλα βομβαρδίζουν τους έκπληκτους με τη νέα πιθανή περίπτωση Πισπιρίγκου, την οποία όμως δεν την προσαγάγουν στον ανακριτή, αλλά την αφήνουν να περιφέρεται από κανάλι σε κανάλι, ανακρινόμενη από τους κατά συρροήν Εισαγγελάτους – οι οποίοι, όσο περνάει ο καιρός, γονιμοποιούνται και έχουν γίνει ολάκερη φυλή. Άλλωστε παιδιά σκότωνε, δεν ήταν δα και καμιά αναρχικιά, να της είχαν τσακίσει ήδη τα κόκαλα και να της είχαν φορτώσει και καμιά δεκαριά ακόμα ψεύτικες κατηγορίες;
Και βέβαια η εμπέδωση της «τάξης» και «ηθικής» είναι η ασφάλεια. Και πώς εμπεδώνεται; Με το να συλλάβουν έναν συνήθη ύποπτο: πάγια τακτική των σωμάτων ανασφάλειας. Ο κύβος ερρίφθη, και το όνομα αυτού Νίκος Ρωμανός! Δεν τους έφταναν οι άγνωστοι νεαροί-ές των Αμπελοκήπων, θέλανε και ένα πρώτο όνομα, γιατί έτσι αντιλαμβάνονται την δημοσιότητα-παραπληροφόρηση, σαν μπουζουκομάγαζο. Όσο πιο τρανταχτό και αναγνωρίσιμο είναι το όνομα, τόσο περισσότερος ντόρος θα γίνει, κι έτσι θα σταματήσει ο στεναχωρημένος του καναπέ να ασχολείται με βλακείες, όπως η ακρίβεια στα σούπερ μάρκετ, τα ενοίκια των σπιτιών, η ενέργεια κι όλα αυτά τα δευτερεύοντα θέματα…
Κι ενώ τα αποδεικτικά στοιχεία που παρουσίασαν τα σαΐνια της αντιτρομοκρατικής (μισό αποτύπωμα στο εξωτερικό μιας πλαστικής σακούλας η οποία έμεινε ανέπαφη σ’ ένα διαμέρισμα που ισοπεδώθηκε πλήρως, εξαϋλώνοντας σχεδόν έναν άνθρωπο) μόνο για γέλια η μάλλον για κλάματα μπορεί να είναι, παρ’ όλα αυτά η ανεξάρτητη δικαιοσύνη αποφάσισε την προφυλάκισή του. Έτσι κι αλλιώς ήταν ειλημμένη απόφαση η προφυλάκιση του Νίκου. Τι κι αν στο δικαστήριο θα αθωωθεί πανηγυρικά; Εν τω μεταξύ θα έχουν κάνει τη δουλίτσα τους… Στην τηλεκατευθυνόμενη μνήμη των πολλών θα έχει μείνει ως εγκληματίας: δεν μπορεί, για να τον πιάνουν, κάπου έχει λερωμένη τη φωλίτσα του, εμάς γιατί δεν μας πιάνουν; Ο συνειρμός του ηλίθιου.
Τα πράγματα δείχνουν μη αναστρέψιμα, όχι γιατί αυτοί είναι τόσο δυνατοί, αλλά γιατί η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας βρίσκεται σε παραίτηση, βολεμένη στη μιζέρια της. Ψυχομαχάει, αλλά αρνείται να αντιμετωπίσει το τέρας, περιμένοντας τον άλλο να το κάνει. Εδώ χρειάζεται κάτι που έλεγε ο Νίκος Καρούζος: «Θα ’θελα λίγο δυναμίτη, θα ’θελα μιαν έκρηξη που να σκορπίσει τον χειρότερο θάνατο στα βολέματά σας!»
