Του Ζαχαρία Ρουστάνη
Η Αριστερά επιλέγει, άραγε, τους διανοούμενους που της αξίζουν; Τι είναι αυτό που έκανε τον ΣΥΡΙΖΑ να δει με καλό μάτι τον Πέτρο Τατσόπουλο, να τον συμπεριλάβει στα ψηφοδέλτιά του, να του προσφέρει εμπιστοσύνη, να συναγελαστεί μαζί του;
Μήπως οι ιδέες και οι απόψεις του; Όχι βέβαια… Και θα αρκούσε μια απλή επίσκεψη στη σελίδα του στο Facebook, ένα απλό γκουγκλάρισμα στην αρθρογραφία του ή ένα πέρασμα από τις εκδηλώσεις που διοργάνωσε στο Γκαγκάριν, λίγο καιρό πριν από τις πρώτες εκλογές του Μαΐου του 2012, για να αντιληφθεί οποιοσδήποτε ότι ο άνθρωπος βρίσκεται αλλού. Δεν είχε καταλάβει τίποτα γι’ αυτό που συμβαίνει στη χώρα, για τα βαθύτερα αίτια και τα καταστροφικά αποτελέσματα της μνημονιακής πολιτικής, διότι απλούστατα η οπτική του γωνία παρέμενε απόλυτα συστημική και τις λύσεις τις αναζητούσε σταθερά στην ίδια κατεύθυνση που τις… αναζήτησε και τις βρήκε ο Θόδωρος Πάγκαλος, ο Ανδρέας Λοβέρδος και τα υπόλοιπα αγαπημένα παιδιά των ΜΜΕ.
Προσωπικά τον Πέτρο δεν τον αδικώ. Μπορώ να τον δεχτώ ως θιασώτη της μαγκιάς να ονειρεύεται, μετά τη συγγραφή 17 βιβλίων και το… σαβούρωμα της μισής Αθήνας, να προσθέσει στο βιογραφικό του και την ιδιότητα του βουλευτή, ενός κόμματος μάλιστα της «άλλης όχθης» – που μεγαλώνει την τιμή και την αξία του επιτεύγματος. Και ούτε απαιτώ απ’ αυτόν να αποδείξει και εμπράκτως δημοκρατικές ευαισθησίες που θα αξίωνε κανείς δικαίως από έναν αριστερό εκπρόσωπό του. Όπως να σκύψει με ευλάβεια πάνω από τα θύματα των μνημονίων που υποφέρουν ως άνεργοι, ως «τζαμπατζήδες», ως αναξιοπαθούντες, ως κατεστραμμένοι κοινωνικά, οικονομικά και πολιτειακά, να υπακούσει στην εντολή που του ανέθεσαν ψηφίζοντάς τον, να μην το ρίχνει αντ’ αυτού στα ακριβότερα ουίσκια, ή να μην ονειρεύεται μια μεγαλειώδη κυβέρνηση συνεργασίας με τους φυσικούς αυτουργούς της ελληνικής καταστροφής…
Τι είναι αυτό που έκανε τον ΣΥΡΙΖΑ να υιοθετήσει τον Πέτρο Τατσόπουλο, που μουλαρώνει τώρα στο βουλευτικό στασίδι, παρά τις παλαιότερες δημοσιευμένες μεγαλοστομίες του περί του αντιθέτου, και να μην τον αφήσει να ξεροσταλιάζει, άστεγος, στα φανάρια της πολιτικής μας ζωής;
Μήπως αυτή η ξεραΐλα του πνευματικού μας… σκηνικού; Μήπως η τραγική αποστασιοποίηση τόσων και τόσων ωραίων ανθρώπων που νιώθουν αχρείαστοι επειδή δεν τους πλησίασε ποτέ κανείς να ζητήσει τη συνδρομή τους, τώρα που η χώρα και ο λαός τους έχουν τόση ανάγκη;
Η περίπτωση του Πέτρου Τατσόπουλου είναι πολύτιμο μάθημα για ένα κόμμα που υπερασπίζεται την πολυφωνία, ώστε να συνεχίσει μεν να την υπερασπίζεται, αλλά όχι άνευ όρων… Αλλά με ανθρώπους που θέλουν να δουλέψουν σε γενικές γραμμές για τον κοινό σκοπό, προς την ίδια κατεύθυνση. Με προσωπικότητες που δεν έχουν έλλειμμα ανθρωπιστικών ιδεωδών, εντιμότητας, δημοκρατικής ευαισθησίας, πολιτισμού.
