Ο συνασπισμός των τεσσάρων κομμάτων που κυβερνά, παρά τις δακρύβρεχτες εκκλήσεις της ωραίας Ιβέτας, πρωθυπουργού, από το βήμα της Βουλής, και παρά τις απεγνωσμένες προειδοποιήσεις, ώστε να επικρατήσει σύνεση για να μην τιναχτεί η Ευρώπη στον αέρα, το ένα τέταρτο από τα σπλάχνα της, το πολύ σκληροπυρηνικό και νεοφιλελεύθερο SaS με αρχηγό τον πολυεκατομμυριούχο Richard Sulik, καθώς και η αντιπολίτευση των σοσιαλδημοκρατών Smer δεν φάνηκαν να συγκινούνται και ψήφισαν ένα περιποιημένο όχι. Φαίνεται πως το ’χει φέρει η μοίρα, να μένει στα μικρά και πτωχά κράτη να κρατούν πλέον στα χέρια τους την τύχη του κόσμου! Από τη μια η Ελλάδα με την «απειλή» της χρεοκοπίας της, κι από την άλλη η Σλοβακία, με την απειλή της ακύρωσης του σχεδίου «σωτηρίας» της Ελλάδας και εξ αυτού ολόκληρου του πλανήτη, και έπεται συνέχεια…
Πέτυχαν το στόχο τους
Η Σλοβακία είναι μια χώρα φτωχή, ίσως η φτωχότερη των 17, και κάποιος θα φανταζόταν ότι τα 7,7 δισ. που οφείλει, βάσει της συμφωνίας, να… παρκάρει στο EFSF, θα ήταν και ο κύριος λόγος της άρνησης επικύρωσής του. Στην πραγματικότητα, οι σοσιαλδημοκράτες, οι οποίοι κατ’ αρχήν δεν είχαν αντίρρηση να δώσουν θετική ψήφο, είδαν την ψηφοφορία ως την ευκαιρία της ζωής τους για ν’ ανατρέψουν μια ώρα αρχύτερα την κυβέρνηση, και με τον τρόπο αυτό να προκαλέσουν εκλογές. Πράγμα που πέτυχαν. Η Ιβέτα, μην έχοντας άλλη διέξοδο, ενέδωσε, υποσχέθηκε εκλογές τον προσεχή Μάρτη αντί για το 2014, και η συμφωνία της 21ης Ιουλίου επικυρώθηκε, μόλις δυο μέρες μετά, την Πέμπτη. Οι νεοφιλελεύθεροι, πιστοί στις αρχές τους ότι ο καθένας θα πρέπει να σώζεται από τον εαυτό του μόνο και όχι από κάποιον άλλο, και φοβούμενοι ότι τα συνεχή bail-outs θ’ αποτελέσουν το συντομότερο δρόμο για την εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού στην Ευρώπη, πράγμα που διακαώς απεύχονται, αποχώρησαν από την κυβέρνηση και υποβιβάστηκαν προσωρινώς σε αντιπολίτευση.
Πέρα όμως από τα πολιτικά παιχνίδια, η αλήθεια είναι ότι και οι Σλοβάκοι οι ίδιοι, δεν έχουν την καλύτερη γνώμη για τις κολοσσιαίες πυραμίδες που στήνονται προς σωτηρία αιμοδιψών τραπεζών και «αφρόνων» χωρών, ειδικά της Ελλάδας, την οποία επιπλέον φαντάζονται και ως μια αρκετά πλούσια χώρα, που δεν είναι διατεθειμένοι να διασώσουν. Όχι μόνο την Ελλάδα, αλλά και καμιά άλλη.
Η νοοτροπία αυτή ταιριάζει γάντι με τη σκληρή νεοφιλελεύθερη οικονομική αρχιτεκτονική της χώρας, στην οικοδόμηση της οποίας συνετέλεσε και ο αρχηγός του τέταρτου κόμματος του κυβερνητικού συνασπισμού, Richard Sulik, από την εποχή που διατελούσε σύμβουλος του υπουργού Οικονομικών της χώρας.
Ο ίδιος δικαιολόγησε την καταψήφιση της συμφωνίας με το επιχείρημα ότι το πρόβλημα της ευρωζώνης όχι μόνο δεν λύνεται μα επιτείνεται εξαιτίας του υπέρμετρου δανεισμού. Και ότι η καταστροφή του ευρώ θα προέλθει εξαιτίας αυτής της πολιτικής, την οποία καλείται να επικυρώσει. Ως προς αυτό, βέβαια, δεν έχει και πολύ άδικο.
Ως λύσεις δε, προτείνει, οι πολιτικοί να αγνοήσουν τις αγορές και να ασκήσουν εκ νέου την τέχνη της πολιτικής, η Ελλάδα να αφεθεί να χρεοκοπήσει με ένα κούρεμα της τάξης του 50%-60%, οι τράπεζες να αναλάβουν το κόστος από μόνες τους, όπως αξίζει στον καθένα που αναλαμβάνει ρίσκο, και οι οφειλέτριες χώρες να υιοθετήσουν αιματηρές περικοπές. Όπως και η δική του χώρα.
Στη γνωστή συνταγή
Η Σλοβακία, μετά από μια ραγδαία ανάπτυξη, γύρω στο 2007, εξαιτίας κυρίως προσέλκυσης επενδύσεων λόγω πολύ χαμηλής φορολόγησης από γνωστές αυτοκινητοβιομηχανίες, πέρασε κι αυτή από μια βαθιά κρίση, με κορύφωση το 2009, οπόταν και είδε το ΑΕΠ της να συρρικνώνεται κατά περίπου 5 ποσοστιαίες μονάδες.
Αντί να τρέξει να δανειστεί, να ζητήσει βοήθεια απ’ έξω και να προσφύγει στην αύξηση των φόρων, προτίμησε να σφίξει το ζωνάρι των πολιτών της με αυστηρή λιτότητα και περικοπές. Περικοπές σε σχολεία, νοσοκομεία και δημόσιες επενδύσεις. Μόλις την προηγούμενη βδομάδα οι δάσκαλοι πήραν τους δρόμους διαμαρτυρόμενοι για την εγκατάλειψη των σχολείων και τους πενιχρούς μισθούς. Για τον ίδιο λόγο διαμαρτύρονται και οι γιατροί. 1.500 από τους 6.500 νοσοκομειακούς γιατρούς της χώρας απείλησαν να παραιτηθούν ως ένδειξη διαμαρτυρίας για την εγκατάλειψη των νοσοκομείων.
Παρά την ανάκαμψη όμως του ΑΕΠ για το 2011, ανεργία και ανέχεια συνεχίζουν να στοιχειώνουν τον πληθυσμό. Σε μερικές δε περιοχές η ανεργία ξεπερνάει το 35%. Και οι μισθοί και οι συντάξεις παραείναι μικρές, για όσους ακόμα τις λαμβάνουν…
