Του Γιώργου Παπαϊωάννου
Με την άγρια δολοφονία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι, η Χ.Α. εισβάλλει πιο δυναμικά στο στίβο της αντιπαράθεσης με τον αγωνιζόμενο κόσμο.
Καλλιεργεί εντατικά το φόβο. Να μην μπορούν οι άνθρωποι να μιλήσουν, να εμφανιστούν σε μια κινητοποίηση, να δράσουν στο χώρο τους, να δηλώσουν πολιτική τοποθέτηση, να καμφθεί το φρόνημα του λαού, οι αγώνες που ήδη αναπτύσσονται ή που είναι μπροστά μας.
Είναι ολοφάνερη η αλληλουχία και η κλιμάκωση: επίθεση σε μέλη του ΚΚΕ στο Πέραμα, οι προκλήσεις στον Μελιγαλά και τώρα η δολοφονία στο Κερατσίνι. Το «αντισυστημικό» ή «αντιμνημονιακό» προφίλ είναι η μάσκα. Πρόκειται για αφοσιωμένους υπηρέτες του συστήματος. Αλλά αυτή είναι η ιστορία του φασισμού στη χώρα μας. Είχε λόγο ύπαρξης μόνο ως το δολοφονικό χέρι των ξένων επικυρίαρχων και όσων τους υπηρετούν.
Έτσι και σήμερα, οι αποκλειστικοί στόχοι των επιθέσεών τους είναι εργαζόμενοι, νέοι, μετανάστες, συνδικαλιστές, αριστεροί, αντιφασίστες και όχι φυσικά οι μνημονιακοί ή η τρόικα. Για να μη μιλήσουμε για τα πιο σάπια κομμάτια της επιχειρηματικής διαφθοράς που τους προσλαμβάνουν σαν μαντρόσκυλα και μπράβους. Και βεβαίως αυτή είναι η πιο εμφανής σχέση συναλλαγής με το οικονομικό κατεστημένο. Πυκνώνουν διαρκώς οι αποκαλύψεις για υπόγειες σχέσεις χρηματοδότησης με μεγάλα «τζάκια», κυρίως του εφοπλιστικού μπλοκ. Οι συγγένειες δεν κρύβονται. Οι βουλευτές της Χ.Α. υπερψήφισαν σκανδαλώδεις χαριστικές ρυθμίσεις στους εφοπλιστές, καταψήφισαν τη διερεύνηση του σκανδάλου του ξεπουλήματος της Αγροτικής Τράπεζας στον Σάλλα της Πειραιώς και με δημόσιες δηλώσεις τους στη Ζώνη του Περάματος προανήγγειλαν τις δολοφονικές επιδρομές τους κατά των εργατικών συνδικάτων, πρακτορεύοντας ανοιχτά τα συμφέροντα της ασύδοτης εργοδοσίας.
Στη δεκαετία του ‘60 είχαμε τα ξενόδουλα ανάκτορα με το παρακράτος τους. Τώρα, το μνημονιακό κράτος και το φασιστικό παρακράτος σε αγαστή συνεργασία και αλληλοϋποστήριξη.
Η Ν.Δ., κυνικά, επιμένει στη θεωρία των «δύο άκρων», δίνοντας άλλοθι στη χρυσαυγίτικη συμμορία. Φανερώνεται ξεκάθαρα ως υποκινητής και αυτουργός της φασιστικής εκτράχυνσης και ατιμωρησίας. Η ταύτιση των φασιστών με την Αριστερά, το χάιδεμα της Χ.Α. σε μια σειρά περιπτώσεις, οι θύλακες στα σώματα ασφαλείας και κυρίως σε ειδικές μονάδες τους, οι δηλώσεις στελεχών της Ν.Δ. (βλ. Λαζαρίδης, Πολύδωρας, Γεωργιάδης κ.λπ.) και μνημονιακών δημοσιογράφων (Παπαδημητρίου κ.ά.) που φτάνουν να «απειλούν» με ενδεχόμενη συνεργασία Ν.Δ.-Χ.Α. απέναντι στην άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ, όλα αυτά δεν πρόκειται να αναιρεθούν από τη διαφαινόμενη ποινική και πολιτική κλιμάκωση της πίεσης απέναντι σε μεμονωμένα μέλη, πιθανά και σε στελέχη ή και στην ηγεσία της Χ.Α. Για τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ είναι όρος επιβίωσης το συμβόλαιο έργου που εκτελούν για λογαριασμό των δανειστών. Και για το καθεστώς του Μνημονίου και την εγχώρια κλεπτοκρατία, η Χ.Α. αποτελεί δοκιμασμένο εργαλείο. Δεν θα το απεμπολήσουν έτσι εύκολα. Εννοείται πως η έκβαση της τελευταίας αιματηρής κλιμάκωσης, μάλλον δεν θα κριθεί στις οθόνες, ούτε προφανώς στις δικαστικές αίθουσες και μόνο.
Μία ακόμη, όχι ήσσονος σημασίας, διάσταση πρέπει να ληφθεί πολύ σοβαρά υπ’ όψιν. Στα τρία αυτά χρόνια έχει ανδρωθεί και πολύ περισσότερο έχει «ασκηθεί» επιχειρησιακά ένας παρακρατικός μηχανισμός κρούσης σε άμεση σύνδεση με μηχανισμούς στην καρδιά του κράτους, που αποτελεί ευθεία απειλή για το έργο που θα έχει να βγάλει σε πέρας μια αυριανή κυβέρνηση της Αριστεράς.
Η στάση της Αριστεράς δεν μπορεί να καθορίζεται από το φόβο και τη συγκράτηση μπροστά σε αυτές τις εξελίξεις. Δεν είναι καν «ρεαλιστική» μία στάση αποφυγής για να μη χρεωθεί γεγονότα και να μην ανακοπεί μια ανοδική πορεία. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν χρειάζεται σκέψη και προσοχή για το χειρισμό διάφορων καταστάσεων, ούτε ότι βοηθάει μια υποτιθέμενη άμεση «απάντηση», χωρίς συνέχεια και αποτελεσματικότητα.
Μόνο το μαζικό λαϊκό κίνημα μπορεί να αντιμετωπίσει αποφασιστικά τις προκλήσεις και να ανατρέψει τους σχεδιασμούς τους. Από τη μεριά της Αριστεράς χρειάζεται αποφασιστική στάση και κάλεσμα σε μαζική δημοκρατική εγρήγορση και πλατιά κινητοποίηση του λαού για να τσακιστούν οι εκτροπές, τα παρακρατικά χτυπήματα και η τρομοκράτηση.
Το ξεδίπλωμα των λαϊκών αγώνων για τη Δημοκρατία και τη διέξοδο της χώρας από τη μνημονιακή καταστροφή, μαζί με τη διαρκή επαγρύπνηση και περιφρούρησή τους από τους παρακρατικούς δολοφόνους, μπορεί να τρομοκρατήσει τους τρομοκράτες. Από σήμερα, επείγει ο προσανατολισμός και η εγρήγορση με το βλέμμα στο πολυπόθητο αύριο της ανατροπής, της οικοδόμησης και της περιφρούρησης της ελπίδας. Άλλη απάντηση στο ζόφο του φασισμού δεν υπάρχει.
