Η Γερμανίδα καγκελάριος έχει, φυσικά, τους δικούς λόγους να ρισκάρει αυτή την επίσκεψη, αν και έχει προφανώς επίγνωση ότι θα βρεθεί απέναντι σε ένα πλήθος κοινωνικών αντιδράσεων.
Ο τρόπος που συμπύκνωσε συμβολικά εν ονόματι όλων των εταίρων – πιστωτών της Ελλάδας μια τριετία πολιτικού και οικονομικού «προπηλακισμού» της κοινωνίας, την καθιστά persona non grata, διακεκριμένο στόχο της λαϊκής οργής. Η οποία μπορεί να περιλαμβάνει ποικίλες αποχρώσεις, από τις πιο δίκαιες, μέχρι τις πιο επικίνδυνες στην εθνικιστική ή και φασίζουσα χροιά τους.
Παρ’ όλα αυτά, η Γερμανίδα καγκελάριος αναλαμβάνει το πολιτικό ρίσκο να έρθει στην Αθήνα. Αυτό που την κινητοποιεί είναι, προφανώς, η κατάσταση «έκτακτης ανάγκης» που έχει διαμορφωθεί σε τρία μέτωπα: στα συμπτώματα αποσταθεροποίησης που εμφανίζει η συγκυβέρνηση των τριών, στα βαθιά ρήγματα στις σχέσεις της τρόικας ως προς το ελληνικό πακέτο μέτρων και στην ένταση που διαπερνά τις σχέσεις της ευρωπαϊκής και ιδιαίτερα της γερμανικής ηγεσίας σε σχέση με τη συνολική διαχείριση της ευρωπαϊκής κρίσης.
Μεγάλες προσδοκίες
Η κυβέρνηση προσπαθεί να καλλιεργήσει μεγάλες προσδοκίες από την επίσκεψη Μέρκελ και να ανατρέψει την εντύπωση ότι δεν τολμά κανενός είδους διαπραγμάτευση, με αποτέλεσμα να μην είναι δεδομένη ούτε καν η εκταμίευση της δόσης των 31,5 δισ., πριν από το τέλος του έτους. Και παρ’ ότι οι πληροφορίες από τις Βρυξέλες επιμένουν ότι ούτε στο Eurogroup της Δευτέρας, αλλά ούτε στη σύνοδο κορυφής της 18ης του μηνός θα συζητηθεί το «ελληνικό ζήτημα», ευελπιστεί ότι η Γερμανίδα καγκελάριος θα συναινέσει ώστε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο η σύνοδος να περιλάβει και «ολίγη από Ελλάδα». Πλην όμως, το μεν πνεύμα πρόθυμον η δε σαρξ ασθενής. Για να υπάρξει απόφαση εκταμίευσης της δόσης, τουλάχιστον από πλευράς ΔΝΤ, πρέπει να υπάρχει έκθεση βιωσιμότητας του χρέους, για να υπάρχει αυτή η έκθεση από την τρόικα πρέπει να έχουν συμφωνηθεί και ψηφιστεί τα μέτρα, για να ψηφιστούν όπως όπως τα μέτρα πρέπει να έχουν συμφωνηθεί με την τρόικα, για να συμφωνηθούν με την τρόικα πρέπει να υπάρξει συμφωνία εντός της τρόικας, δηλαδή να συμφωνήσει ο Τόμσεν με τους Μαζούχ και Μορς, για να συμφωνήσουν αυτοί μεταξύ τους πρέπει να έχουν συμφωνήσει και τα «αφεντικά» τους, ήτοι η Λαγκάρντ και η Μέρκελ, κι εκεί ο φαύλος κύκλους συνεχίζεται αφού γνωρίζουμε ότι οι δύο κυρίες του παγκόσμιου καπιταλιστικού σύμπαντος δεν τα βρήκαν στην προ εβδομάδος συνάντησή τους στο Βερολίνο στη σαφή απαίτηση του ΔΝΤ για ένα ακόμη «κούρεμα» στο ελληνικό χρέος.
Ροκάνισμα χρόνου
Το να κόψει εντελώς αυτό τον φαύλο κύκλο η Γερμανίδα καγκελάριος είναι μάλλον απίθανο, όσο δεν έχει εξασφαλίσει μια κεντρική συμφωνία πρώτα με την λοιπή γερμανική πολιτική και οικονομική ελίτ κι έπειτα με τους άλλους εταίρους της στην Ε.Ε. να κλείσουν οι ποικίλες εκκρεμότητες της ενοποίησης της ευρωζώνης: η ένταξη Ισπανίας και Κύπρου στο μηχανισμό διάσωσης, ο τρόπος που θα ενεργοποιηθεί το σχέδιο Ντράγκι για την αγορά ομολόγων, η τραπεζική ένωση, η δημοσιονομική ένωση με έναν ενιαίο προϋπολογισμό βάσει του οποίου τα κράτη θα παραδίδουν κυριαρχία και δημοκρατία στην Κομισιόν. Όλα αυτά θέλουν μεγαλύτερη άνεση χρόνου και έναν συγχρονισμό με τις ανάγκες του δικού της πολιτικού χρόνου, ενόψει των γερμανικών εκλογών τον Σεπτέμβριο του 2013. Αυτό που μπορεί προς το παρόν να κάνει η Άνγκελα Μέρκελ είναι να «μπαλώσει» στοιχειωδώς τις ανεξέλεγκτες καταστάσεις στην Αθήνα. Να κάνει μερικές κινήσεις αβροφροσύνης υπέρ Σαμαρά και να εξασφαλίσει ότι η κυβερνητική «εταιρία» δεν θα αποσυντεθεί μια ώρα αρχύτερα, να πιέσει για έναν συμβιβασμό με την τρόικα στα μέτρα και να δρομολογήσει κάποιας μορφής πολιτική απόφαση για την περίφημη δόση, της οποίας το μεγαλύτερο μέρος θα καταβροχθίσει η «Γιάλτα» των τραπεζιτών που μοιράζεται τζάμπα τα φιλέτα του κρατικού πλούτου.
Έτσι, υποτίθεται, προς το παρόν θα αποτραπεί αυτό που ο Σαμαράς περιέγραψε στη γερμανική εφημερίδα Handelsblatt περίπου ως δίλημμα «ή εγώ ή το χάος».
