Στην πόλη Σίντι Μπούζι της Τυνησίας, ο εικοσιεξάχρονος πλανόδιος πωλητής Μοχάμεντ Μπουαζίζι αυτοπυρπολείται, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τον διωγμό που δεχόταν εδώ και χρόνια από την αστυνομία. Ο θάνατός του πυροδοτεί ένα κύμα διαμαρτυριών ενάντια στην αστυνομική βία και την πολύχρονη «αυτοκρατορική εξουσία» του Προέδρου Ζιν Ελ Αμπεντίν Μπεν Άλι. Τέσσερις βδομάδες αργότερα, ο Μπεν Άλι εκδιώκεται από την εξουσία και διαφεύγει από τη χώρα.
25 ΙΑΝ/ ΑΙΓΥΠΤΟΣ ΚΑΙ ΑΡΑΒΙΚΗ ΑΝΟΙΞΗ
Με συνεννοήσεις από στόμα σε στόμα και χρησιμοποιώντας τα διαδικτυακά μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ο λαός του Καΐρου διοργανώνει, στην «Ημέρα της Αστυνομίας», μία ογκώδη διαδήλωση, απαιτώντας να δοθεί ένα τέλος στους διωγμούς, την καταπίεση και τα βασανιστήρια. Ακολουθεί μια εξέγερση διάρκειας 18 ημερών ενάντια στη δικτατορία του Πρόεδρου Χόσνι Μουμπάρακ. Εκατοντάδες χιλιάδες Αιγύπτιοι συγκεντρώνονται στην πλατεία Ταχρίρ μετά το μπλοκάρισμα του διαδικτύου από το καθεστώς· το τελευταίο, στέλνει συμμορίες να επιτεθούν στους διαδηλωτές, γεγονός που στρέφει την κοινή γνώμη ενάντια στον Μουμπάρακ. Στις 11 Φεβρουαρίου, το καθεστώς πέφτει, εμπνέοντας μια Αραβική Άνοιξη ακτιβισμού υπέρ της δημοκρατίας, από την Υεμένη μέχρι το Μπαχρέιν και τη Συρία.
17 ΦΕΒΡ/ ΟΥΙΣΚΟΝΣΙΝ ΚΑΙ ΟΧΑΪΟ
Περισσότεροι από 20.000 κάτοικοι του Ουινσκόνσιν διαμαρτύρονται για τα αυστηρά μέτρα λιτότητας που επέβαλε ο κυβερνήτης Σκοτ Γουόκερ και την επίθεση που εξαπέλυσε στις συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Κρατώντας πλακάρντ και αιγυπτιακές σημαίες, οι διαδηλωτές δηλώνουν ότι ο αγώνας τους δεν είναι άσχετος με τον αγώνα του αιγυπτιακού λαού. Κατά τη διάρκεια της εξέγερσης που θα διαρκέσει αρκετές εβδομάδες, εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές καταλαμβάνουν το Καπιτώλιο του Μάντισον, ενώ εκατοντάδες φοιτητές συλλαμβάνονται. Συγχρόνως, στο Κολόμπους του Οχάιο, περίπου 4.000 άτομα διαμαρτύρονται ενάντια σε ανάλογες επιθέσεις στο δημόσιο τομέα και στα δικαιώματα των εργαζομένων.
15 ΜΑΪΟΥ/ ΙΣΠΑΝΙΑ
Σε 58 ισπανικές πόλεις, ξεσπούν διαμαρτυρίες ενάντια στα μέτρα λιτότητας και την ανεργία, εγκαινιάζοντας το κίνημα της 15ης Μαΐου ή «Κίνημα των Αγανακτισμένων». Περισσότεροι από 1.000 «αγανακτισμένοι» (indignados) καταλαμβάνουν την κεντρική πλατεία, Πουέρτα ντελ Σολ. Στη διάρκεια των εβδομάδων που ακολουθούν, εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες συγκεντρώνονται σε δημόσιους χώρους, οργανώνοντας μαζικά συλλαλητήρια και ειρηνικές καθιστικές διαμαρτυρίες, με κεντρικό αίτημα τη μεγαλύτερη συμμετοχή στην πολιτική διαδικασία. Αγκαλιάζοντας τη συμμετοχική δημοκρατία, απορρίπτουν τα παραδοσιακά κόμματα και την εξουσία του οικονομικού κεφαλαίου, που οδήγησαν στην κατάρρευση της οικονομίας της χώρας.
25 ΜΑΪΟΥ/ ΕΛΛΑΔΑ
Δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές συγκεντρώνονται στην Αθήνα μετά την ανακοίνωση σχεδίων για δραματικές περικοπές στις δημόσιες δαπάνες και αυξήσεις φόρων ως αντάλλαγμα στη δανειοδότηση ύψους 110 δις ευρώ. Ακολουθούν διαρκείς απεργίες και διαδηλώσεις, πολλές από τις οποίες οργανώθηκαν μέσω του facebook, ενώ ολόκληρη η χώρα βρίσκεται σε αναβρασμό. Οι αγανακτισμένοι αντιμετωπίζονται με δακρυγόνα και αστυνομική βία.
17 ΣΕΠΤ/ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΓΟΥOΛ ΣΤΡΙΤ
Η Κατάληψη της Γουόλ Στριτ ξεκινάει, καθώς 2000 πολίτες ανταποκρίνονται στο κάλεσμα του καναδικού περιοδικού Abdusters· στόχος, να δοθεί ένα τέλος στην επιρροή των εταιρειών στην πολιτική. Έπειτα από μπλόκο της αστυνομίας στη Γουόλ Στριτ, και στη συνέχεια στο Ουάν Τσέιζ Μανχάταν Πλάζα, μερικές δεκάδες διαδηλωτές ανασυντάσσονται στο Πάρκο Ζουκότι, μερικά τετράγωνα βορειότερα από το Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης. Το πάρκο μετονομάζεται σε Λίμπερτι Σκουέρ [Πλατεία Ελευθερίας], σε ένδειξη φόρου τιμής στην αιγυπτιακή εξέγερση, που ξεκίνησε από την Πλατεία Ταχρίρ [Πλατεία Ελευθερίας], τον Ιανουάριο.
29 ΣΕΠΤ/ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ
Με μια συναινετική διαδικασία συνδιαμόρφωσης, η Συνέλευση της Ν. Υόρκης εγκρίνει τη Διακήρυξη της Κατάληψης: ένα ιδρυτικό κείμενο που αναφέρεται στο «συναίσθημα της μαζικής αδικίας» που ένωσε τους ανθρώπους. Καταγγέλοντας τις παράνομες κατασχέσεις, τα εξωφρενικά χρέη των φοιτητών λόγω δανείων και τις εξωτερικές αναθέσεις εργασίας (outsourcing), αυτό το έγγραφο παραπόνων έρχεται «σε μια εποχή που οι επιχειρήσεις, οι οποίες θέτουν τα κέρδη πάνω από τους ανθρώπους, το προσωπικό κέρδος πάνω από τη δικαιοσύνη, την καταπίεση πάνω από την ισότητα, ελέγχουν τις κυβερνήσεις μας». Στο Σαν Φρανσίσκο, οι διαδηλωτές επιχειρούν να καταλάβουν τη Citibank, την Chase και την Charles Schwab· το Σωματείο Εργαζομένων στις Συγκοινωνίες καλεί τα μέλη του να συμμετέχουν στο κίνημα.
5 ΟΚΤ/ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ
Σε μια μέρα αλληλεγγύης, η οποία καταγράφηκε με την ονομασία «Occupy Together», ένα πλήθος 30.000 ατόμων –ανάμεσά τους εργαζόμενοι στα μέσα μεταφοράς, τις επικοινωνίες, σωματεία δασκάλων και εργαζόμενων στην υγεία– συμμετέχει σε μια πορεία φοιτητών στην Πλατεία Φόλεϊ του Μανχάταν. Οι καταλήψεις εξαπλώνονται σε πολλές πόλεις των ΗΠΑ, ενώ διαδηλωτές κατασκηνώνουν στο Λος Άντζελες κοντά στο Σίτι Χολ και στο Σικάγο, έξω από την Ομοσπονδιακή Τράπεζα. Διαδηλώσεις λαμβάνουν χώρα από το Μέμφις μέχρι τη Μινεάπολη, τη Βαλτιμόρη και το Όστιν.
14-15 ΟΚΤ/ Η ΣΚΟΥΠΑ
Έπειτα από ανακοίνωση του δημάρχου Μπλούμπεργκ ότι η αστυνομία της Ν. Υόρκης θα προχωρούσε σε εκκαθάριση της Λίμπερτι Σκουέρ (η εκκαθάριση θα ξεκινούσε στις 7 π.μ.), οι καταληψίες διαδηλώνουν κατά εκατοντάδες από τις πρώτες πρωινές ώρες, για να προστατέψουν το πάρκο. Στις 6.15, ο Μπλούμπεργκ υποχωρεί. Οι καταληψίες γιορτάζουν τη νίκη μέσα στο Φαϊνάνσιαλ Ντίστρικτ. Την επόμενη μέρα, εκατομμύρια διαδηλωτές συγκεντρώνονται, κατά τη διάρκεια μίας κοινής εκδήλωσης διεθνούς αλληλεγγύης, σε περισσότερες από 900 πόλεις, συμπεριλαμβανομένων του Χονγκ Κονγκ, της Αθήνας, της Ρώμης, του Ναϊρόμπι και του Γιοχάνεσμπουργκ. Στην Αμερική, το κίνημα Occupy Wall Street εξαπλώνεται απ’ άκρου εις άκρον.
25 ΟΚΤ/ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΒΙΑ
Η αστυνομία επιτίθεται στην Κατάληψη της Ατλάντα και συλλαμβάνει 53 άτομα. Στο Όκλαντ, η αστυνομία ρίχνει δακρυγόνα, πλαστικές σφαίρες και χειροβομβίδες κρότου-λάμψης σε ειρηνικούς καταληψίες, τραυματίζοντας σοβαρά στο κεφάλι βετεράνο που είχε συμμετάσχει δυο φορές στον πόλεμο του Ιράκ. Εκατοντάδες διαδηλώνουν στην (προσφάτως μετονομασμένη) Όσκαρ Γκραντ Πλάζα, ενάντια στην αστυνομική βία και επανακαταλαμβάνουν την περιοχή. Καταλήψεις στο Ντένβερ, το Λος Άντζελες, την Ατλάντα και το Σαν Φρανσίσκο αντιστέκονται επιτυχώς στις επιχειρήσεις εκκένωσης της αστυνομίας.
2 ΝΟΕΜ/ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ
Διοργανώνοντας γενική απεργία, οι καταληψίες του Όκλαντ καλούν σε «Απελευθέρωση του Όκλαντ, Αποκλεισμό του 1%». Δάσκαλοι και φοιτητές απεργούν. Με μια ποδηλατοδρομία στην κεφαλή της πορείας, εκατοντάδες πολιτών διαδηλώνουν στο πέμπτο μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας, σκαρφαλώνοντας σε πινακίδες και μεγάλα ρυμουλκά. Στην ανακοίνωση των λιμενικών αρχών του Όκλαντ αναφέρεται ότι έχει «διακοπεί κάθε δραστηριότητα στο λιμάνι του Όκλαντ». Εκατοντάδες διαδηλωτές συμμετέχουν σε πορείες αλληλεγγύης σε ολόκληρη τη χώρα.
15 ΝΟΕΜ/ ΟΙ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ 1%
Λίγες ώρες μετά την επίθεση, για μια ακόμη φορά, στις καταλήψεις του Πόρτλαντ και του Όκλαντ, η Αστυνομία της Ν. Υόρκης, συμπεριλαμβανομένων αστυνομικών της Αντιτρομοκρατικής Υπηρεσίας, ξεκινάει μια επιδρομή στη Λίμπερτι Σκουέρ, η οποία είχε σχεδιαστεί σε ομοσπονδιακό επίπεδο, στη 1 π.μ. Με εξοπλισμό καταστολής διαδηλώσεων, σπρέι πιπεριού και πυροβόλο κρότου λάμψης, περίπου 1.000 αστυνομικοί εισβάλουν στο πάρκο, πετώντας βιβλία, προσωπικούς υπολογιστές και σκηνές στα σκουπίδια και διαλύοντας την κατάληψη διά της βίας. Γέφυρες και σταθμοί του μετρό κλείνουν, καθώς το κάτω Μανχάταν ανακηρύσσεται σε «παγωμένη ζώνη». Περισσότερα από 200 άτομα συλλαμβάνονται. Η δήμαρχος του Όκλαντ Τζιν Κουάν θα παραδεχτεί, την ίδια μέρα, ότι μαζί με άλλους 18 δημάρχους συμμετείχε σε σύσκεψη για τη χάραξη κοινής στρατηγικής στην αντιμετώπιση των καταλήψεων· παράλληλα, ένας αξιωματούχος του Υπουργείου Δικαιοσύνης επεσήμανε ότι όλες οι ενέργειες συντονίστηκαν με τη βοήθεια του Υπουργείου Εσωτερικής Ασφάλειας και της Ομοσπονδιακής Αστυνομίας (FBI), σε συνεργασία με άλλους ομοσπονδιακούς πράκτορες.
