Στήλη Παρεν-θέσεις
του Γιώργου Βοϊκλή
Με αφορμή την πρόσφατη συζήτηση στη Βουλή για την ψήφο εμπιστοσύνης στη συγκυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας – ΠΑΣΟΚ, θα ήθελα να υπενθυμίσω δύο παρόμοιες περιπτώσεις στην πρόσφατη κοινοβουλευτική μας ιστορία:
-Στις 11 Ιουνίου του 1958, όταν η Αριστερά αναδείχθηκε αξιωματική αντιπολίτευση, στη διάρκεια της συζήτησης για τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ο πρόεδρος της ΕΔΑ Ιωάννης Πασσαλίδης, είχε πει ανάμεσα σε άλλα: «Είναι η πρώτη φορά, κύριοι βουλευταί, που εις την πρόσφατον ιστορίαν του Ελληνικού Κοινοβουλίου, η ευθύνη της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως παρέχεται εις παράταξιν που υποστηρίζει βασικώς διάφορον πολιτικήν εις τα μεγάλα εθνικά θέματα από εκείνην της κυβερνήσεως, πολιτικήν η οποία υπηρετεί τα αληθινά συμφέροντα της Πατρίδος».
-Οκτώ χρόνια αργότερα, στις 23 Ιουνίου του 1965, στη διάρκεια της συζήτησης για την ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου, ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΕΔΑ, Ηλίας Ηλιού, είχε πει ανάμεσα σε άλλα: «Το πρωταρχικόν πρόβλημα είναι το πρόβλημα της εξουσίας, από το οποίον και μόνον εξαρτάται η λύσις των άλλων […] Δεν αγνοεί κανείς, ότι έχουν γίνει από μηνών έκδηλοι αι τάσεις της Αυλής, ως κοινού παρανομαστού πολώνοντας ξένους επικυρίαρχους, ολιγαρχίαν και κύκλους της ανωμαλίας, να καταστεί το ουσιαστικόν κέντρον ασκήσεων πολιτικής εξουσίας. Η λαϊκή κυριαρχία, όμως, είναι αδιαίρετη και ή θα λύσει η κυβέρνησις το πρόβλημα αυτό ή […] θα προωθηθούν σχέδια αποβλέποντα εις τον παραμερισμόν του λαού από την κυριάρχον θέσιν του». Σ’ αυτή την ομιλία του, μάλιστα, είχε αναφερθεί ονομαστικά και στον κατοπινό δικτάτορα συνταγματάρχη Γεώργιο Παπαδόπουλο.
Δυστυχώς, μετά από τρείς μόλις εβδομάδες η κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου ανατράπηκε με το βασιλικό πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου, και εννέα μήνες αργότερα, στις 21 Απριλίου του 1967, επαληθεύτηκαν οι χειρότερες προβλέψεις του Η. Ηλιού σε εκείνη την προφητική ομιλία του.
Η σημερινή είναι η «τρίτη κι φαρμακερή» φορά στη Nεότερη Iστορία μας, που η Αριστερά αναλαμβάνει το ρόλο του καταλύτη των πολιτικών εξελίξεων.
Σήμερα, βέβαια, δεν υπάρχει το παλάτι ως «κοινός παρανομαστής», παραμένουν, όμως, «οι ξένοι επικυρίαρχοι, η ολιγαρχία και οι κύκλοι της ανωμαλίας». Η μόνη, αλλά ουσιαστική, διαφορά βρίσκεται στο ότι ο λαός -ελπίζουμε ότι- δεν είναι διατεθειμένος να δεχτεί αντιδημοκρατικές εκτροπές.
