Με όχημα την ποίηση: Οδυσσέας Ελύτης (1911 – 1996)
Άσμα ηρωικό και πένθιμο
για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας
ΣΤ΄ Ήταν ωραίο παιδί. Την πρώτη μέρα που γεννήθηκε
Σκύψανε τα βουνά της Θράκης να φανεί
Στους ώμους της...
Με όχημα την ποίηση: Κάρλος Πελισέρ (1899-1977)
Πόθοι
Τροπικέ, γιατί μου ’δωσες
τα χέρια γεμάτα από χρώμα.
Το καθετί που αγγίζω
θα γεμίσει με ήλιο.
Στ’ απαλά δειλινά σε χώρες άλλες
θα γυρνώ με τους ήχους μου...
Mε όχημα την ποίηση: Μελισσάνθη (1907-1990)
Τα Σάνδαλά μας
Τα σάνδαλά μας στου βουνού τους πρόποδες
ξεχνούσαμε. Και στους φτωχούς σπουργίτες
το σάκκο μας αφήναμε με το ψωμί.
Σαν σε ναό ανεβαίναμε γυμνόποδες
κι ως...
Με όχημα την ποίηση: Σεσάρ Βαλιέχο (1893-1938)
Μάζα
Τελειώνοντας η μάχη,
κι ο μαχητής νεκρός, ήρθ’ ένας άντρας
και του’πε: «Μην πεθάνεις, σ’ αγαπώ πολύ».
Μα, αχ! πέθαινε το λείψανο ολοένα.
Πλησίασαν δυo και του επανάλαβαν!
«Μη...
Με όχημα την ποίηση: Νίκος Εγγονόπουλος (1910-1985)
Ύμνος δοξαστικός για τις γυναίκες π’ αγαπούμε
είν’ οι γυναίκες π ’αγαπούμε δάση
το κάθε δέντρο τους είν’ κι’ ένα μήνυμα του πάθους
σαν μεσ’ σ’ αυτά...
Με όχημα την ποίηση: Μιγκέλ Οτέρο Σίλβα (1908-1985)
Σπορά
Όταν δε θα ’χω μείνει παρά δέντρο,
με σκόρπια εδώ κι εκεί τα κόκαλά μου,
κάτω απ’ τη μάνα γη•
όταν δε θα ’χεις μείνει παρά ένα...
Με όχημα την ποίηση: Νικηφόρος Βρεττάκος (1912-1991)
Ο ήλιος κι η κόρη του
Βαδίζει στο μέσο του δρόμου, πηγαίνει.
Λιανίζει το σώμα της. Δείχνει παράξενα.
Πηγαίνει -γυρίζει, χάνεται - φαίνεται.
μην της μιλάτε. Δουλεύει στην...
Με όχημα την ποίηση: Γιώργος Σουρής (1852-1919)
Ο Ρωμηός
Στον καφενέ απ’ έξω μπέης ξαπλωμένος
του ήλιου τις ακτίνες αχόρταγα ρουφώ,
και στων εφημερίδων τα νέα βυθισμένος,
κανέναν δεν κοιτάζω, κανέναν δεν ψηφώ.
……………………………….. Βρίζω Εγγλέζους, Ρώσους,...
Mε όχημα την ποίηση: Κωστής Παλαμάς (1859-1943)
Οι δυό Κανάρηδες
Τα ηλιοθρεμμένα Δωδεκάνησα
τάσφαξε κρύα ανατριχίλα,
την Άσπρη θάλασσα τη ρούφηξε
ονειροφάνταστη μαυρίλα,
και μέσα στη μαυρίλα αστράψανε,
αστράψανε, μετέωρα του ολέθρου,
αστράψανε οι πυρσοί οι αρμαδοκαύτες,
τα κύματα...
Mε όχημα την ποίηση: Γεώργιος Σουρής (1853 – 1919)
Χριστούγεννα
Το σπήλαιον, Χριστέ, κυττώ
και γονατίζω κι ερωτώ,
γιατί και πριν στην φάτνη σου
να γεννηθείς ακόμα
κι ανθρώπου λάβεις σώμα,
όσοι φανήκαν άνθρωποι
γεννήθηκαν σ’ αχούρια
και σε παλάτια λαμπερά
τα...
