Ο μύθος λέει πως οι καλικάντζαροι ζουν στα έγκατα της γης όλο το χρόνο πριονίζοντας αενάως το δέντρο της ζωής και πως το δωδεκαήμερο μεταξύ Χριστουγέννων και Φώτων κάνουν διάλειμμα και βγαίνουν στην επιφάνεια, ανακατεύοντας τα σπίτια και πειράζοντας τους ανθρώπους.
Θαρρώ πως ο μύθος πρέπει να αλλάξει ριζικά. Οι καλικάντζαροι, οι κωλοβελόνηδες, τα καλκατζόνια, τα πλανηταρούδια κι όπως αλλιώς λέγονται, ζουν όλο τον χρόνο ανάμεσά μας. Δεν έχουν την απεχθή, σκοτεινή και δαιμονική όψη που τους έχει δώσει η λαϊκή φαντασία. Δεν ανασκαλεύουν τη φωτιά στα τζάκια, δεν σκορπίζουν τ’ αλεύρι στις κουζίνες των νοικοκυρών, δεν παίρνουν στο κατόπι τους διαβάτες βρίζοντας και τραβώντας τους τα ρούχα.
Έχουν το καρτερικό, σχεδόν μαρτυρικό ύφος ενός ΓΑΠ όταν ανακοινώνει ότι θέλει να χρησιμοποιήσει το μέρος του όλου ΠΑΣΟΚ που έχει απομείνει ως ελικόπτερο διαφυγής στην επόμενη θέση εργασίας που θα του διαθέσει η Διεθνή;ς των πιστωτών.
Τα τσιλικροτά του νέου μύθου, επίσης, δεν κυκλοφορούν ημίγυμνα, αλλά φορούν ατσαλάκωτα κοστούμια κι έχουν στο πρόσωπο μόνιμα χαραγμένο ένα ανθυπομειδίαμα σαν αυτό του πρωθυπουργού της τροϊκανής δημοκρατίας, Λ. Παπαδήμου. Μπορεί να είναι αρσενικά ή ακόμη και θηλυκά, στριμωγμένα μέσα στο ατσούμπαλο κοστούμι της προτεστάντισσας Μέρκελ που εκπέμπει το μήνυμα «Η εργασία απελευθερώνει», ή περιφερόμενα με τα κομψά σύνολα Prada της καθολικής διευθύντριας του ΔΝΤ Λαγκάρντ, που αναδύουν το μότο «Δουλέψτε να ζήσουμε γιατί θα πεθάνετε».
Οι βουρβούλακες και τα παγανά των ημερών μας δεν είναι φτωχοδιάβολοι σταλμένοι από τον κάτω κόσμο σε επικίνδυνη αποστολή, αλλά τηλεοπτικοί άνκορμεν, που αφού πιπίλισαν την καραμέλα της μνημονιακής σωτηρίας επί δύο χρόνια, τώρα τη φτύνουν με απέχθεια στα μούτρα μας δηλώνοντας πως είναι πικρή, ίσως και δηλητηριώδης. Και παρ’ όλα αυτά μας συστήνουν να πάρουμε κι άλλη.
Οι καλικάντζαροι του νέου μας μύθου μπορούν να πάρουν άπειρες μορφές, μπορούν να εμφανιστούν σαν καθωσπρέπει τραπεζίτες που διαπραγματεύονται με τις κυβερνήσεις – υφισταμένους τους πώς θα υποθηκεύσουν το μέλλον των κοινωνιών, ή σαν ειδεχθείς Σάιλοκ που απαιτούν εδώ και τώρα «τη λίβρα κρέας που τους ανήκει». Μπορούν να έχουν την όψη του εργοδότη που απολύει ανελεήτως, του επιχειρηματία που εγκαταλείπει την επιχείρηση που στο μεταξύ έχει κατακλέψει, του ατσαλάκωτου τεχνοκράτη που διατυπώνει ως απόλυτη αλήθεια πως «ανταγωνιστικότητα ίσον μισθοί πείνας», του οικονομολόγου που προφητεύει την εκτός ευρώ καταστροφή, του πολιτικού φιλοσόφου που χαρακτηρίζει περιττή πολυτέλεια τη δημοκρατία, του βουλευτή που διαμαρτύρεται ότι έχει καταστεί επικίνδυνη οποιαδήποτε δημόσια εμφάνισή του, του τυχοδιώκτη που τσιμπολογάει ό,τι έχει απομείνει από τη σάρκα του ημιθανούς κράτους, του λαμόγιου που επιβεβαιώνει πως ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται, του ρουφιάνου, του χαφιέ, του λακέ ή του χρυσοπληρωμένου απολογητή της μνημονιακής δημοκρατίας.
Οι καλικάντζαροι ζουν ανάμεσά μας, όλο τον χρόνο. Και η μόνη φιλοδοξία τους είναι να γίνουν αυτοί οι μόνοι κάτοικοι του πάνω κόσμου και να στείλουν εμάς τους υπόλοιπους στον κάτω κόσμο να συντηρούμε το δέντρο της δικής τους ζωής. Στο χέρι μας είναι, βέβαια, και να τους το κόψουμε. Να γίνουμε οι καλικάντζαροι που θα στοιχειώνουν τις μέρες και τις νύχτες τους.
Έχουν το καρτερικό, σχεδόν μαρτυρικό ύφος ενός ΓΑΠ όταν ανακοινώνει ότι θέλει να χρησιμοποιήσει το μέρος του όλου ΠΑΣΟΚ που έχει απομείνει ως ελικόπτερο διαφυγής στην επόμενη θέση εργασίας που θα του διαθέσει η Διεθνή;ς των πιστωτών.
Τα τσιλικροτά του νέου μύθου, επίσης, δεν κυκλοφορούν ημίγυμνα, αλλά φορούν ατσαλάκωτα κοστούμια κι έχουν στο πρόσωπο μόνιμα χαραγμένο ένα ανθυπομειδίαμα σαν αυτό του πρωθυπουργού της τροϊκανής δημοκρατίας, Λ. Παπαδήμου. Μπορεί να είναι αρσενικά ή ακόμη και θηλυκά, στριμωγμένα μέσα στο ατσούμπαλο κοστούμι της προτεστάντισσας Μέρκελ που εκπέμπει το μήνυμα «Η εργασία απελευθερώνει», ή περιφερόμενα με τα κομψά σύνολα Prada της καθολικής διευθύντριας του ΔΝΤ Λαγκάρντ, που αναδύουν το μότο «Δουλέψτε να ζήσουμε γιατί θα πεθάνετε».
Οι βουρβούλακες και τα παγανά των ημερών μας δεν είναι φτωχοδιάβολοι σταλμένοι από τον κάτω κόσμο σε επικίνδυνη αποστολή, αλλά τηλεοπτικοί άνκορμεν, που αφού πιπίλισαν την καραμέλα της μνημονιακής σωτηρίας επί δύο χρόνια, τώρα τη φτύνουν με απέχθεια στα μούτρα μας δηλώνοντας πως είναι πικρή, ίσως και δηλητηριώδης. Και παρ’ όλα αυτά μας συστήνουν να πάρουμε κι άλλη.
Οι καλικάντζαροι του νέου μας μύθου μπορούν να πάρουν άπειρες μορφές, μπορούν να εμφανιστούν σαν καθωσπρέπει τραπεζίτες που διαπραγματεύονται με τις κυβερνήσεις – υφισταμένους τους πώς θα υποθηκεύσουν το μέλλον των κοινωνιών, ή σαν ειδεχθείς Σάιλοκ που απαιτούν εδώ και τώρα «τη λίβρα κρέας που τους ανήκει». Μπορούν να έχουν την όψη του εργοδότη που απολύει ανελεήτως, του επιχειρηματία που εγκαταλείπει την επιχείρηση που στο μεταξύ έχει κατακλέψει, του ατσαλάκωτου τεχνοκράτη που διατυπώνει ως απόλυτη αλήθεια πως «ανταγωνιστικότητα ίσον μισθοί πείνας», του οικονομολόγου που προφητεύει την εκτός ευρώ καταστροφή, του πολιτικού φιλοσόφου που χαρακτηρίζει περιττή πολυτέλεια τη δημοκρατία, του βουλευτή που διαμαρτύρεται ότι έχει καταστεί επικίνδυνη οποιαδήποτε δημόσια εμφάνισή του, του τυχοδιώκτη που τσιμπολογάει ό,τι έχει απομείνει από τη σάρκα του ημιθανούς κράτους, του λαμόγιου που επιβεβαιώνει πως ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται, του ρουφιάνου, του χαφιέ, του λακέ ή του χρυσοπληρωμένου απολογητή της μνημονιακής δημοκρατίας.
Οι καλικάντζαροι ζουν ανάμεσά μας, όλο τον χρόνο. Και η μόνη φιλοδοξία τους είναι να γίνουν αυτοί οι μόνοι κάτοικοι του πάνω κόσμου και να στείλουν εμάς τους υπόλοιπους στον κάτω κόσμο να συντηρούμε το δέντρο της δικής τους ζωής. Στο χέρι μας είναι, βέβαια, και να τους το κόψουμε. Να γίνουμε οι καλικάντζαροι που θα στοιχειώνουν τις μέρες και τις νύχτες τους.
ΚΙΜΠΙ
[email protected]
[email protected]
Σχόλια
