Ζητήματα και ελλείμματα της Αριστεράς απέναντι στην απόπειρα της διπολικής ανασύστασης του πολιτικού συστήματος. Του Δημήτρη Υφαντή
Οι ειδήσεις των ημερών έφεραν στο προσκήνιο την Ελλάδα που λίγο – λίγο σβήνει και ασφυκτιά μεταξύ αργού και ξαφνικού θανάτου. Ο θάνατος δεν μπαίνει σε εισαγωγικά. Κυριολεξία! Τα τραύματα, τα θύματα, οι ακρωτηριασμοί συσσωρεύονται και φορτίζουν, υπόκωφα μεν, αλλά διαρκώς, την απόγνωση και την οργή στο κοινωνικό σώμα.
Κι έτσι το πολιτικό πρόβλημα αναδεικνύεται κομβικό όσο ποτέ. Παρά τα succes story σε όλες τις εκδοχές τους, παρά τις κατά κύματα «πολεμικές» επιχειρήσεις εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και το αιφνιδιαστικό επικοινωνιακό και κατασταλτικό χτύπημα στη Χ.Α., το βραχυκύκλωμα της συγκυβέρνησης είναι αξεπέραστο. Μετά τις γερμανικές εκλογές, άλλα ανέμενε -ματαίως, όπως αποδεικνύεται- ο Σαμαράς. Τώρα εισπράττει μόνο χτυπήματα στην πλάτη και λίγες μέρες ή και εβδομάδες ακόμη διορία, ώστε να εκτελέσει τα τελεσίγραφα που του υπαγορεύουν.
Η κυβέρνηση σφετερίζεται μια κάλπικη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, αυτό δεν αμφισβητείται. Είναι γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο που το πολιτικό πρόβλημα πλέον εστιάζεται στην Αριστερά. Αλλά οι απαντήσεις από την από… δω μεριά ξεφτίζουν, όσο περιορίζονται στην επαγγελία της κυβερνητικής διαδοχής μέσω της πολυπόθητης εκλογικής νίκης, που εσχάτως περιβάλλεται με το φωτοστέφανο της βεβαιότητας. Άλλωστε, σε σχέση με τις προηγούμενες ατελέσφορες προσδοκίες, κάποιες εκλογές θα λάβουν χώρα σε ορίζοντα μηνών. Μάλιστα ο δημοσκοπικός συγχρωτισμός οδήγησε και σε υπονοούμενα, πως οι μετρήσεις αποκρύβονταν γιατί κατέγραφαν θεαματικές ανατροπές υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ!
Οι μετρήσεις βέβαια είδαν το φως, στο ίδιο πληκτικό μοτίβο του «οριακού προβαδίσματος». Για άλλη μια φορά η ουσία βρίσκεται στα λεγόμενα ποιοτικά δεδομένα. Ενδεικτικά, ορισμένα ευρήματα της τελευταίας δημοσκόπησης της GPΟ: στο ερώτημα «θα χειροτερέψει η ζωή σας τα επόμενα 2-3 χρόνια;» οι θετικές απαντήσεις φτάνουν το 63%, σαφώς αυξημένες σε σχέση με τον περασμένο Μάιο (54%). Κι ενώ η κυβέρνηση συγκεντρώνει αντίστοιχες αρνητικές αξιολογήσεις (63%, από 57% τον Μάιο), αυτό δεν αντανακλάται σε πολιτική στροφή.
Ο ΣΥΡΙΖΑ χειροτερεύει την εντυπωσιακά αρνητική του εικόνα ως αντιπολίτευση που κατέγραφε τον Οκτώβρη (70% σήμερα, 66% δύο μήνες πριν). Μάλιστα, στους ίδιους τους ψηφοφόρους του, το 37% αποτιμά αρνητικά την πολιτική του.
Ένα ακόμη πιο ουσιαστικό στοιχείο αποκαλύπτουν οι απαντήσεις στο ερώτημα «εμπιστεύεστε το κόμμα που ψηφίσατε το 2012 περισσότερο, λιγότερο ή το ίδιο;». Το 42,5% των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ δηλώνει πως τον εμπιστεύεται λιγότερο, μόνο το 11% έχει αυξήσει τους πολιτικούς του δεσμούς. Ενδεικτικά για τη Χ.Α., ποσοστό 40% δηλώνει πως έχει αυξήσει την εμπιστοσύνη του και 27% το αντίθετο. Με βάση αυτά ως δεδομένα, είναι αναμενόμενο πως στην αντιπαραβολή για την πρωθυπουργία οι Σαμαράς και Τσίπρας καταγράφουν και οι δύο απώλειες κατά 4% σε σχέση με τη μέτρηση του Οκτώβρη, ενώ ο «κανένας» ως απορριπτική επιλογή επανακάμπτει στο 30%.
Αυτά αρκούν ως σταχυολόγηση, επειδή ορισμένοι αδημονούσαν για τις μετρήσεις που δεν δημοσιεύονται…
Διακυβεύεται κάτι πολύ ουσιαστικότερο από την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε αξιόπιστη εναλλακτική κυβερνητική επιλογή. Το «βαθύ σύστημα» γνωρίζει πολύ καλά πως οι Σαμαράς και Βενιζέλος έχουν αναλώσει το πολιτικό τους κεφάλαιο και τώρα ξεδιπλώνει τα μέσα και τους μηχανισμούς του ώστε να «μοντάρει» ένα διπολικό σκηνικό αναπαλαίωσης και διάσωσης του κλυδωνιζόμενου πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου. Η Αριστερά σπρώχνεται, συμπιέζεται και «παίζεται» υπό τέτοιους όρους, με διεμβολισμούς, με διασυρμούς, με απειλές, με στοχοποιήσεις, με διαστρεβλώσεις, με όλα τα όπλα. Και άλλα, που ακόμη δεν έχουν φανερωθεί, θα χρησιμοποιηθούν. Η πατέντα της «κεντροαριστεράς» επίσης θα αξιοποιηθεί καταλλήλως, ως αυτοεκπληρούμενη επαγγελία, ως «αυτό που σας έλειπε και δεν ξέρατε ότι σας έλειπε», ως μοναδικός και απαραίτητος σύμμαχος και άλλα επίσης, κι εδώ θα ανακαλυφθούν και θα επιβληθούν με τη μοναδική δεξιοτεχνία των μιντιοκρατών.
Ότι η χώρα δεν μπορεί να περιμένει πότε η Μέρκελ, ο Μπαρόζο και η τρόικα θα δώσουν λίγες ακόμη τεχνητές ανάσες παράτασης ζωής στον Σαμαρά και τον Βενιζέλο είναι προφανές. Όμως, από την άλλη, της μένουν άραγε άλλα περιθώρια να καρτερά σε «λίγους» μήνες που θα ανοίξουν οι κάλπες για να «στείλει τα μηνύματά» της;
Η αίσθηση του κατεπείγοντος, λοιπόν, επιτείνεται για τα συσσωρευμένα ελλείμματα και τα ζητήματα στα οποία η Αριστερά οφείλει επειγόντως να σκύψει, και να πασχίσει να αντιμετωπίσει.
Γιατί δεν υπάρχει χειρότερη απειλή από το μεθοδικό «κούρεμα» των λαϊκών προσδοκιών σε ένα εφιαλτικό περιβάλλον ραγδαίας κοινωνικής ερήμωσης και διάλυσης.
