Η επανεκλογή του Τζόκο Ουιντόντο στην προεδρία της Ινδονησίας* κάθε άλλο παρά έλυσε τα προβλήματα που πάντα ταλανίζουν την Ινδονησία, κι ας πέρασαν δύο δεκαετίες από τον «εκδημοκρατισμό» της. Στη νησιωτική χώρα των 260 εκατομμυρίων κατοίκων οι ουρανοξύστες, σύμβολο μιας αλματώδους ανάπτυξης που έβαλε την Ινδονησία στις 10 μεγαλύτερες οικονομίες του κόσμου, ρίχνουν βαριά τη σκιά τους στις απέραντες παραγκουπόλεις που εξακολουθούν να περικυκλώνουν τα μεγάλα αστικά κέντρα. Έτσι η σημαντική αυτή χώρα ξανάρθε στην επικαιρότητα το τελευταίο διάστημα όχι για τα οικονομικά επιτεύγματά της, ούτε (μόνο) για τους σεισμούς που την πλήττουν, αλλά κυρίως για τις φυλετικές και πολιτικές ταραχές που το τελευταίο δεκαήμερο κόστισαν τη ζωή σε δεκάδες ανθρώπους, ενώ οι τραυματίες και οι συλληφθέντες ανέρχονται καθημερινά σε εκατοντάδες.
Στο στόχαστρο των μαζικών διαμαρτυριών σε όλη τη χώρα (στην Τζακάρτα οι διαδηλωτές επανειλημμένα επιχείρησαν να εισβάλουν στη στρατιωτικά οχυρωμένη βουλή) είναι νομοσχέδια που αποτελούν μία ακόμη παραχώρηση του Ουιντόντο στους πυλώνες της διαφθοράς και του σκοταδισμού: επιχειρηματίες, στρατιωτικούς, πολιτικούς και ισλαμιστές – ιδιότητες που συχνά συγκεντρώνονται σε ένα πρόσωπο… Αφορούν την κατάργηση, ουσιαστικά, της ανεξάρτητης αρχής που ελέγχει τη διαφθορά, την περαιτέρω καταστροφή του περιβάλλοντος από εξορυκτικές και άλλες εταιρίες, τη φυλάκιση όσων έχουν σεξουαλικές σχέσεις προ γάμου κ.ο.κ. Έτσι η κυβέρνηση κατάφερε να «ενώσει» στους δρόμους μια ευρεία βεντάλια επιμέρους κινημάτων! Οι διαδηλωτές ζητούν ακόμη την αποστρατιωτικοποίηση περιοχών όπου οι ιθαγενείς (Παπούα κ.ά.) διεκδικούν ανεξαρτησία, και την τιμωρία των στρατιωτικών που έχουν εμπλακεί σε σφαγές αμάχων.
Οι νέοι, κυρίως σπουδαστές, αποτελούν τη ραχοκοκαλιά των κινητοποιήσεων, αφού στις μεγαλύτερες ηλικίες ακόμη κυριαρχεί ο τρόμος που προκαλούν οι μνήμες της αμερικανοκίνητης δικτατορίας του Σουχάρτο. Πάντως ο Βιράντο, απόστρατος στρατηγός και νυν υπουργός Ασφαλείας, τους αποκάλεσε «εγκληματίες που διψούν για αίμα». Κάτι θα ξέρει: μεταξύ άλλων είχε διατάξει τη σφαγή 2.000 αμάχων κατά την αποχώρηση του ινδονησιακού στρατού από το Ανατολικό Τιμόρ… Όμως οι διαδηλώσεις δεν κοπάζουν: προχθές ο πρόεδρος Ουιντόντο διέταξε την αναστολή της ψήφισης των νομοσχεδίων, ενώ τα κινήματα υπόσχονται να συνεχίσουν μέχρι την οριστική απόσυρσή τους. Στο μεταξύ, περνούν στα ψιλά της διεθνούς ειδησεογραφίας, κι ας μετρούν νεκρούς. Αν μάλιστα δεν υπήρχε και το «πικάντικο» νομοσχέδιο για ποινικοποίηση των εξωγαμιαίων σχέσεων, δεν θα ακουγόταν τσιμουδιά. Προέχει, άλλωστε, το Χονγκ Κονγκ…
* Βλ. «Μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης» (φύλλο 451, σελ. 20).
