Η Αριστερά και ο Τζόσουα Μπελλ.
Ένα κρύο πρωινό του Γενάρη του 2007, σ’ ένα πολυσύχναστο σταθμό του μετρό στην Ουάσιγκτον, ένας βιολιστής παίζει. Έπαιξε έξι κομμάτια του Μπαχ για περίπου 45 λεπτά. Στο διάστημα αυτό, περίπου 2 χιλιάδες άτομα πέρασαν από μπροστά του πηγαίνοντας στη δουλειά τους. Ο βιολιστής εισέπραξε το πρώτο του δολάριο από μια γυναίκα που δεν σταμάτησε να τον ακούσει, ενώ ένα αγοράκι που πήγε να σταματήσει, η μητέρα του το έσυρε να συνεχίσουν το δρόμο τους. Το ίδιο έκαναν και πολλά άλλα παιδιά, όμως όλοι οι γονείς, τα πίεζαν να προχωρήσουν.
Στα 45 λεπτά που ο μουσικός έπαιζε, μόνον 6 άνθρωποι είχαν για λίγο σταματήσει.
Περίπου 20 του άφησαν χρήματα χωρίς να διακόψουν το
βήμα τους και τελικά συγκέντρωσε συνολικά 32 δολάρια.
Ο βιολιστής ήταν ο Τζόσουα Μπελ, ένας από τους καλύτερους μουσικούς στον κόσμο.
Έπαιξε ένα από τα πιο δύσκολα κομμάτια που έχουν ποτέ γραφτεί, με ένα βιολί αξίας 3,5 εκατομμυρίων δολαρίων.
Δύο μέρες νωρίτερα, ο Τζόσουα Μπελλ γέμισε ασφυκτικά ένα θέατρο στη Βοστώνη, σε συναυλία που η μέση τιμή του εισιτηρίου άγγιξε τα 100 δολάρια. Πρόκειται για πραγματικό γεγονός.
Ο Τζόσουα Μπελ έπαιξε ινκόγκνιτο στο σταθμό του μετρό στο πλαίσιο ενός κοινωνιολογικού πειράματος που οργάνωσε η Ουάσιγκτον Ποστ για την αντίληψη και τις προτεραιότητες των ανθρώπων. Το συμπέρασμα των διοργανωτών του πειράματος, είναι τούτο: «Αν δεν έχουμε ένα λεπτό για να σταματήσουμε και ν’ ακούσουμε έναν από τους καλύτερους μουσικούς του κόσμου να παίζει ένα από τα ωραιότερα κομμάτια που γράφτηκαν ποτέ, με ένα από τα ομορφότερα μουσικά όργανα, πόσα άλλα πράγματα χάνουμε άραγε;».
Μήνες τώρα (για να μην πάμε πιο πίσω), η σημερινή και αυριανή Εργατική Τάξη της χώρας, στα εργοστάσια, τα γραφεία, τα χωράφια, τα πανεπιστήμια, τις πλατείες και στους δρόμους, στέκεται φοβισμένη και αμήχανη και ζητά βοήθεια για να μην πεθάνει το πιο όμορφο όνειρο του ανθρώπινου είδους:
Το δικαίωμα σε μια ανθρώπινη ζωή, σε μια ανθρώπινη κοινωνία. Από μπροστά της, περνάνε εκατοντάδες κινήσεις, παρατάξεις, κόμματα, ομάδες, συσπειρώσεις, της δογματικής, της ριζοσπαστικής, της ανανεωτικής, της δημοκρατικής Αριστεράς, προσπερνούν βιαστικά το «βιολιστή», κάποιες ρίχνουν τον «οβολό» τους και όλες συνεχίζουν πηγαίνοντας κάθε μια στο δικό της «κόσμο».
Κάποιοι νέοι άνθρωποι που πάνε να κοντοσταθούν για να ακούσουν, το χέρι του «κηδεμόνα» τους αναγκάζει να συνεχίσουν το δρόμο που τους διάλεξαν.
Πρόκειται για πραγματικό γεγονός. Συμπέρασμα;
Όσοι δεν μπορείτε να ακούσετε το «βιολιστή», κάντε στην άκρη να περάσει ο κόσμος κι αφήστε τα παιδιά να τον χαρούν Γιατί ο Τζόσουα Μπελ πάντα κάπου θα παίζει.
Στα 45 λεπτά που ο μουσικός έπαιζε, μόνον 6 άνθρωποι είχαν για λίγο σταματήσει.
Περίπου 20 του άφησαν χρήματα χωρίς να διακόψουν το
βήμα τους και τελικά συγκέντρωσε συνολικά 32 δολάρια.
Ο βιολιστής ήταν ο Τζόσουα Μπελ, ένας από τους καλύτερους μουσικούς στον κόσμο.
Έπαιξε ένα από τα πιο δύσκολα κομμάτια που έχουν ποτέ γραφτεί, με ένα βιολί αξίας 3,5 εκατομμυρίων δολαρίων.
Δύο μέρες νωρίτερα, ο Τζόσουα Μπελλ γέμισε ασφυκτικά ένα θέατρο στη Βοστώνη, σε συναυλία που η μέση τιμή του εισιτηρίου άγγιξε τα 100 δολάρια. Πρόκειται για πραγματικό γεγονός.
Ο Τζόσουα Μπελ έπαιξε ινκόγκνιτο στο σταθμό του μετρό στο πλαίσιο ενός κοινωνιολογικού πειράματος που οργάνωσε η Ουάσιγκτον Ποστ για την αντίληψη και τις προτεραιότητες των ανθρώπων. Το συμπέρασμα των διοργανωτών του πειράματος, είναι τούτο: «Αν δεν έχουμε ένα λεπτό για να σταματήσουμε και ν’ ακούσουμε έναν από τους καλύτερους μουσικούς του κόσμου να παίζει ένα από τα ωραιότερα κομμάτια που γράφτηκαν ποτέ, με ένα από τα ομορφότερα μουσικά όργανα, πόσα άλλα πράγματα χάνουμε άραγε;».
Μήνες τώρα (για να μην πάμε πιο πίσω), η σημερινή και αυριανή Εργατική Τάξη της χώρας, στα εργοστάσια, τα γραφεία, τα χωράφια, τα πανεπιστήμια, τις πλατείες και στους δρόμους, στέκεται φοβισμένη και αμήχανη και ζητά βοήθεια για να μην πεθάνει το πιο όμορφο όνειρο του ανθρώπινου είδους:
Το δικαίωμα σε μια ανθρώπινη ζωή, σε μια ανθρώπινη κοινωνία. Από μπροστά της, περνάνε εκατοντάδες κινήσεις, παρατάξεις, κόμματα, ομάδες, συσπειρώσεις, της δογματικής, της ριζοσπαστικής, της ανανεωτικής, της δημοκρατικής Αριστεράς, προσπερνούν βιαστικά το «βιολιστή», κάποιες ρίχνουν τον «οβολό» τους και όλες συνεχίζουν πηγαίνοντας κάθε μια στο δικό της «κόσμο».
Κάποιοι νέοι άνθρωποι που πάνε να κοντοσταθούν για να ακούσουν, το χέρι του «κηδεμόνα» τους αναγκάζει να συνεχίσουν το δρόμο που τους διάλεξαν.
Πρόκειται για πραγματικό γεγονός. Συμπέρασμα;
Όσοι δεν μπορείτε να ακούσετε το «βιολιστή», κάντε στην άκρη να περάσει ο κόσμος κι αφήστε τα παιδιά να τον χαρούν Γιατί ο Τζόσουα Μπελ πάντα κάπου θα παίζει.
ο Σωκράτης
[email protected]
[email protected]
Σχόλια
