του Βαγγέλη Καινούργιου
Τους ιεράρχες, που θέλουν ανοιχτούς τους ναούς στις μητροπόλεις τους, θα τους άκουγα προσεκτικότερα, αν είχαν πει και δυο λόγια για την διαλυμένη από τα ΜΑΤ ανθοδέσμη, που ήταν πράξη αγάπης μιας ηλικιωμένης γυναίκας για ένα αθώο θύμα. Αλλά και τον ιεράρχη, που θέλει πένθιμες κωδωνοκρουσίες, διότι δεν θα γιορταστεί φέτος η θρησκευτική πανήγυρη της δικής του μητρόπολης, ως συνήθως, θα τον άκουγα με περισσότερη κατανόηση, αν είχε κάνει το ίδιο για τους 100 ανθρώπους που χάνονται κάθε μέρα από τον ιό.
Για τους ίδιους λόγους και οι πολλοί που ζουν έγκλειστοι στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού τους, πειθαρχώντας παρά τα μεγάλα προβλήματά τους στην οικιακή απομόνωση που παρουσιάζεται ως μια νέα μορφή κοινωνικής υπευθυνότητας, δεν καταλαβαίνουν την απαίτηση της Εκκλησίας να αποτελέσει εξαίρεση, επιβάλλοντας μάλιστα τη θέλησή της στον Καίσαρα –το κράτος– του οποίου η ηγεσία τρέμει το πολιτικό κόστος στην περίπτωση που θα της εναντιωθεί. Ακόμα και η αντιπολίτευση προσπαθεί να μην την δυσαρεστήσει.
Πόσο συνάδουν όλα αυτά με το φρόνημα του ταπεινού Ιησού που απογράφηκε «τω Καίσαρος δόγματι πειθήσας» και το αστέρι που θα ανατείλει σε λίγες μέρες για να φωτίσει τους «εν σκότει και σκιά», ώστε να βρουν την αλήθεια, όπως λέει ο χριστουγεννιάτικος ύμνος;
Δύσκολο ερώτημα, αν θέλει κανείς να δώσει μια πραγματική απάντηση, κινδυνεύοντας να γίνει δυσάρεστος. Αντί γι’ αυτό, ας θυμηθούμε ότι στην εποχή της πανώλης των Αντωνίνων τον 2ο μ.Χ. αιώνα οι αδυσώπητα κυνηγημένοι από την αυτοκρατορική εξουσία χριστιανοί πλήθαιναν κάθε μέρα, διότι κέρδιζαν τον σεβασμό μαζεύοντας και περιθάλποντας τους αρρώστους που πετούσαν στον δρόμο οι ίδιες τους οι οικογένειες.
Για τα αποτελέσματα της στάσης των χριστιανών στον τόπο μας την εποχή του κορωνοϊού θα μας μιλήσει κάποτε η Ιστορία, αν και οι εκκλησιαστικοί ταγοί τους δεν φαίνεται να το αντιλαμβάνονται. Το μόνο παρήγορο είναι ότι η Ορθοδοξία υπήρξε ανέκαθεν μεγαλύτερη από τα ιστορικά της τραύματα. αλλά ως πότε;
