Παρά τις πολυδιαφημισμένες επιτυχίες των διωκτικών Aρχών ενάντια στο νέο κύμα της «τρομοκρατίας», νέο ηχηρό χτύπημα σημειώθηκε το πρωί της 30ής Δεκεμβρίου στο πρωτοδικείο. Τα εκρηκτικά είχαν τοποθετηθεί σε μια μοτοσικλέτα, και οι Αρχές πρόλαβαν να εκκενώσουν το χώρο μετά από προειδοποιητικό τηλεφώνημα.
Αποδεικνύεται σιγά σιγά πως σε μια μεγαλούπολη σαν την Αθήνα και σε συνθήκες κρίσης δεν είναι δυνατό να «νικηθεί», να εξαλειφθεί μια τάση που σε δοσμένες συνθήκες μπορεί να αποτελέσει επιλογή διαφόρων νέων ανθρώπων. Η επιλογή της ένοπλης βίας, του «αντάρτικου πόλης», των ηχηρών χτυπημάτων με βόμβες και εμπρησμούς τροφοδοτείται από πολλούς παράγοντες, και η καταστολή –όσο κι αν αυξηθεί- δεν μπορεί να την αποτρέψει. Το φαινόμενο δεν είναι ελληνικό, άσχετα αν ειδικοί όροι το ενίσχυσαν στη χώρα μας τα τελευταία δύο χρόνια.
Η διαφορά του νέου κύματος από τα παλαιότερα είναι η σύνθεσή του και οι διαδικασίες μέσα στις οποίες γεννιέται. Το υπόστρωμα που αναπαράγεται είναι πολύ πιο διευρυμένο: αγκαλιάζει όλα τα στρώματα της νεολαίας που ασφυκτιούν ή και που προτιμούν μια πιο βίαιη και μηδενιστική αναμέτρηση από το υπομονετικό και υποτακτικό σούρσιμο σε μια χαμοζωή χωρίς νόημα και με πληθώρα απαγορεύσεων. Δεν προέρχεται, δηλαδή, από ένα απογοητευμένο πρώην πολιτικοποιημένο τμήμα του αριστερού κινήματος, αλλά είναι προϊόν των αποκλεισμών και των διεργασιών της κρίσης. Αποκτά την ταυτότητά του μέσα από τη δράση του, γιατί τέτοια ταυτότητα δεν προϋπήρχε…
Οι σύγχρονοι Κλουζό και οι ιεροφάντες του συστήματος θα ψελλίσουν πολλές κατάρες και θα ριχτούν πάλι με τον άθλιο τρόπο τους σε άσχετους και ανύποπτους πολίτες, θα ξαναλανσάρουν θεωρίες για συγκοινωνούντα δοχεία, θα πέσουν με μανία σε αντιεξουσιαστικά στέκια, θα σφίξουν τη μέγγενη των δικαιωμάτων, για να εξασφαλίσουν την τάξη και την ηρεμία… Τέλος, θα ξαναχρησιμοποιήσουν το θόρυβο των «μπαμ», για να θωρακίσουν κι άλλο τη σιδερόφρακτη δημοκρατία. Ξέρουν καλά ότι το 2011 έχει αναγορευτεί σε έτος που θα σημειωθούν εξεγέρσεις στις αναπτυγμένες καπιταλιστικά χώρες και πως ο μόνος τρόπος για την αντιμετώπισή τους είναι το κράτος έκτακτης ανάγκης.
Την προηγούμενη χρονιά ακούσαμε μερικά «μπαμ». Είδαμε και καταλάβαμε πως αυτά δεν πολυενοχλούν το σύστημα. Ζήσαμε, όμως, και το θόρυβο που έκαναν μεγάλα μαζικά κινήματα που σημάδεψαν την κοινωνική και πολιτική ζωή: τις γενικές απεργίες και ιδιαίτερα αυτήν της 5ης Μάη του 2010, τον αγώνα των κατοίκων της Κερατέας (που δεν είχαν πολλά ταμπού για τις μορφές πάλης) κ.λπ. Υποστηρίζουμε πως η μαζική πάλη, ο μαζικός αγώνας είναι ο μόνος που τρομάζει την αστική τάξη, ο μόνος που φέρνει αποτελέσματα, ο μόνος που μπορεί να φέρει μεγάλες αλλαγές. Είναι ο μόνος που ανεβάζει τη συμμετοχή και τη συνειδητότητα του κόσμου, αυξάνει την αυτενέργεια και την πρωτοβουλία τους.
Αυτό το μπαμ (που δεν είναι σε εισαγωγικά) μπορεί να δώσει άλλη κατεύθυνση και στη χρονιά που ξανοίγεται.
Η διαφορά του νέου κύματος από τα παλαιότερα είναι η σύνθεσή του και οι διαδικασίες μέσα στις οποίες γεννιέται. Το υπόστρωμα που αναπαράγεται είναι πολύ πιο διευρυμένο: αγκαλιάζει όλα τα στρώματα της νεολαίας που ασφυκτιούν ή και που προτιμούν μια πιο βίαιη και μηδενιστική αναμέτρηση από το υπομονετικό και υποτακτικό σούρσιμο σε μια χαμοζωή χωρίς νόημα και με πληθώρα απαγορεύσεων. Δεν προέρχεται, δηλαδή, από ένα απογοητευμένο πρώην πολιτικοποιημένο τμήμα του αριστερού κινήματος, αλλά είναι προϊόν των αποκλεισμών και των διεργασιών της κρίσης. Αποκτά την ταυτότητά του μέσα από τη δράση του, γιατί τέτοια ταυτότητα δεν προϋπήρχε…
Οι σύγχρονοι Κλουζό και οι ιεροφάντες του συστήματος θα ψελλίσουν πολλές κατάρες και θα ριχτούν πάλι με τον άθλιο τρόπο τους σε άσχετους και ανύποπτους πολίτες, θα ξαναλανσάρουν θεωρίες για συγκοινωνούντα δοχεία, θα πέσουν με μανία σε αντιεξουσιαστικά στέκια, θα σφίξουν τη μέγγενη των δικαιωμάτων, για να εξασφαλίσουν την τάξη και την ηρεμία… Τέλος, θα ξαναχρησιμοποιήσουν το θόρυβο των «μπαμ», για να θωρακίσουν κι άλλο τη σιδερόφρακτη δημοκρατία. Ξέρουν καλά ότι το 2011 έχει αναγορευτεί σε έτος που θα σημειωθούν εξεγέρσεις στις αναπτυγμένες καπιταλιστικά χώρες και πως ο μόνος τρόπος για την αντιμετώπισή τους είναι το κράτος έκτακτης ανάγκης.
Την προηγούμενη χρονιά ακούσαμε μερικά «μπαμ». Είδαμε και καταλάβαμε πως αυτά δεν πολυενοχλούν το σύστημα. Ζήσαμε, όμως, και το θόρυβο που έκαναν μεγάλα μαζικά κινήματα που σημάδεψαν την κοινωνική και πολιτική ζωή: τις γενικές απεργίες και ιδιαίτερα αυτήν της 5ης Μάη του 2010, τον αγώνα των κατοίκων της Κερατέας (που δεν είχαν πολλά ταμπού για τις μορφές πάλης) κ.λπ. Υποστηρίζουμε πως η μαζική πάλη, ο μαζικός αγώνας είναι ο μόνος που τρομάζει την αστική τάξη, ο μόνος που φέρνει αποτελέσματα, ο μόνος που μπορεί να φέρει μεγάλες αλλαγές. Είναι ο μόνος που ανεβάζει τη συμμετοχή και τη συνειδητότητα του κόσμου, αυξάνει την αυτενέργεια και την πρωτοβουλία τους.
Αυτό το μπαμ (που δεν είναι σε εισαγωγικά) μπορεί να δώσει άλλη κατεύθυνση και στη χρονιά που ξανοίγεται.
Γ.Κ.
Σχόλια
