Πομιλιάνο Ντ’ Άρκο: οι εκβιασμοί
Στις 28 Μαΐου, ο γενικός διευθυντής της Φίατ, Μαρκιόνε, έθεσε στα ιταλικά συνδικάτα το εξής δίλημμα: ή συναινείτε σε νέους όρους εργασίας και αναδομείται η παραγωγή στο εργοστάσιο του Πομιλιάνο για την παραγωγή του Panda, ή το εργοστάσιο, που απασχολεί πάνω από πέντε χιλιάδες εργαζόμενους, κλείνει.
Στο καλάθι του Μαρκιόνε βρίσκει κανείς ό,τι μπορεί να φανταστεί, ως τον ορισμό της «σκλαβιάς χωρίς αλυσίδες»: Επαναφορά των 3 ημερήσιων βαρδιών, 6 μέρες τη βδομάδα. Κατάργηση των δύο εικοσάλεπτων διαλειμμάτων κατά τη διάρκεια της βάρδιας και αντικατάστασή τους από τρία δεκάλεπτα διαλείμματα και χρηματική αποζημίωση για το τέταρτο δεκάλεπτο. Υποχρεωτικές υπερωρίες που μπορεί να καταργούν την ημίωρη παύση ανάμεσα στις βάρδιες, και το διάλειμμα για φαγητό ανάλογα με τις ανάγκες της παραγωγής. Κατάργηση της αμειβόμενης άδειας ασθένειας, εφόσον η δικαιολογημένη αποχή από την εργασία σε μια περίοδο υπερβαίνει το μέσο όρο. Και το κερασάκι στην τούρτα, αφορά στο ίδιο το δικαίωμα της απεργίας: Οποιαδήποτε αντίδραση των εργαζόμενων στο προτεινόμενο σχέδιο αποτελεί μέχρι και αιτιολογία απόλυσης.
Στο σχέδιο της Φίατ συμφώνησαν ήδη οι ομοσπονδίες εργατών μετάλλου Fim -CISL, Uilm, Fismic και Ugl, ενώ η Fiom, η CGIL και τα συνδικάτα βάσης SLAI-Cobas αρνήθηκαν να το υπογράψουν. Τα συνδικάτα που συμφώνησαν με το σχέδιο-Φίατ πρότειναν τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος στις 22/6 στο εργοστάσιο του Πομιλιάνο. Η Fiom χαρακτήρισε το δημοψήφισμα, απαράδεκτο, ανήθικο, παράνομο και αποφάσισε, εντελώς απρόθυμα, να προσέλθει σε αυτό, καταψηφίζοντας το σχέδιο της Φίατ. Ταυτόχρονα δήλωσε εκ των προτέρων ότι όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμά του δεν πρόκειται να αλλάξει τη στάση της, γι αυτό και δεν μετείχε καν στην εφορευτική επιτροπή.
Η στάση της Fiom την έχει φέρει σε ρήξη με τη CGIL. Οι οδηγίες των εκπροσώπων της CGIL να ψηφίσουν «Ναι» στο δημοψήφισμα έγιναν δεκτές με γιουχαΐσματα και σφυρίγματα στη συνέλευση της Fiom στην Καμπάνια (16/6). Ο Επιφάνι, γραμματέας της CGIL, σε συνέντευξή του στον Corriere (18/6), άσκησε κριτική στη Fiom που δεν συνεννοήθηκε με τη CGIL προτού πάρει θέση και δήλωσε ότι θα ασκήσει πιέσεις προς κάθε πλευρά για να υπογραφεί μια συμβιβαστική συμφωνία και να γίνει η επένδυση. Από την άλλη ο Κρεμάσκι, γραμματέας της Fiom, χαρακτήρισε τη συνέντευξη αυτή «αντιφατική, λανθασμένη και βλαβερή» και απάντησε ότι «το να στέκεσαι στη μέση… σημαίνει ότι… ευνοείς τις πιο επιθετικές διαθέσεις των αφεντικών και της κυβέρνησης», ενώ μίλησε και για «κρίση στην ηγετική ομάδα της CGIL».
Στη διαδικασία του δημοψηφίσματος, την πλευρά του «Όχι» υπερασπίστηκαν τα συνδικάτα βάσης SLAI-Cobas, ενώ έξω από τα κάγκελα του εργοστασίου συγκεντρώθηκαν και συνδικαλιστές της Ένωσης Συνδικάτων Βάσης (USB) καθώς και αντιπροσωπείες από άλλα εργοστάσια της Φίατ. Ωστόσο, όπως ήταν αναμενόμενο, κάτω από το βάρος της ανεργίας, την κινδυνολογία των συμβιβασμένων συνδικάτων, τις άμεσες απειλές από τους διευθυντές τμημάτων και την, συμβολική έστω, εξαγορά των προσωρινά άνεργων της Φίατ που επαναπροσλήφθηκαν για τη μέρα του δημοψηφίσματος, το αποτέλεσμα ήταν υπέρ του σχεδίου-Φίατ: σε σύνολο 4.881 εργαζόμενων, ψήφισαν 4.642, εκ των οποίων 2.888 (62%) υπέρ του σχεδίου-Φίατ και 1.673 (36%) κατά.
Για τις 25 Ιουνίου η CGIL έχει καλέσει γενική απεργία –4 ώρες στον ιδιωτικό και 8 ώρες στο δημόσιο τομέα– ενώ η Fiom σε οκτάωρη απεργία των μεταλλεργατών. Την ίδια μέρα τα συνδικάτα βάσης Cobas καλούν 24ωρη απεργία στο γκρουπ της Φίατ και διαδήλωση στο Πομιλιάνο.
Φοσάν-Ξιάολαν: Οι ανωμαλίες
Η πρώτη απεργία έγινε στη Foshan Nanhai Honda, από τις 17 Μαΐου ως την 1 Ιουνίου και οι εργαζόμενοι κέρδισαν αύξηση 600 γιουάν στο μηνιαίο μισθό τους (1 γιουάν= 0,12 ευρώ). Η εταιρεία κατασκευάζει κιβώτια ταχυτήτων και απασχολεί 1.800 εργαζόμενους. Από αυτούς, οι 600 είναι μαθητευόμενοι των επαγγελματικών σχολών.
Ακολούθως, τη σκυτάλη πήραν οι εργαζόμενοι της Foshan Fengfu Autoparts. Η απεργία διήρκεσε 3 μέρες και έληξε στις 9 Ιουνίου. Η εταιρία, που κατασκευάζει εξατμίσεις, είναι μια σύμπραξη της Honda με μια ταϊβανέζικη εταιρία και απασχολεί 489 εργάτες. Οι μισθοί των εργατών πριν την απεργία ήταν από 1500-1800 γιουάν. Η απεργία έληξε όταν η εταιρεία υποσχέθηκε αύξηση μισθών κατά 366 γιουάν και επέτρεψε τη δημιουργία εργοστασιακού σωματείου.
Η απεργία συνεχίστηκε στην Honda Lock, που είναι μια σύμπραξη της Χόντα με μια εταιρία που ελέγχεται από τις τοπικές αρχές της πόλης Ξιάολαν, με 1.400 εργαζόμενους. Η επιχείρηση πρότεινε αύξηση 100 γιουάν, αλλά η απεργία συνεχίστηκε με τους εργάτες να ζητάνε 500 γιουάν καθώς και τη δημιουργία ανεξάρτητου σωματείου. Σε αυτή την απεργία εμφανίστηκαν και τα κινεζικά ΜΑΤ, ενώ στις 12 Ιουνίου ξεκίνησε ξανά η παραγωγή με απεργοσπάστες.
Θα ήταν λάθος αν κανείς αποτιμούσε τις νίκες αυτών των απεργιών μόνο στο οικονομικό πεδίο, όσο σημαντικό κι αν είναι. Το σημαντικό ζήτημα είναι η αμφισβήτηση των όρων εξαγωγής της υπεραξίας, ο έλεγχος της εργατικής τάξης και τα δικαιώματα των εργαζομένων.
Οι Κινέζοι εργάτες προσπαθούν να αυτοοργανωθούν και ενωμένοι να εκλέξουν τους εκπροσώπους τους. Σε Ανοιχτή Επιστολή, οι εργάτες της Foshan Nanhai, αναφέρουν: «Απευθύνουμε έκκληση σε όλους τους συναδέλφους εργάτες να λένε τις απόψεις τους στους εκπροσώπους των εργατών… Οι εργάτες της γραμμής παραγωγής που είναι δραστήριοι και θα ήθελαν να μετάσχουν στις διαπραγματεύσεις με τη διεύθυνση μπορούν με εκλογή να μετέχουν στην αντιπροσωπεία. […] Χωρίς την έγκριση της συνέλευσης των εργατών, οι εκπρόσωποι δεν θα συμφωνήσουν μονομερώς σε οποιαδήποτε πρόταση κατώτερου επιπέδου από αυτή που προαναφέραμε».
Στην προσπάθεια να διασφαλίσουν τον ελεύθερο συνδικαλισμό, οι Κινέζοι εργάτες στρέφονται ενάντια στο σύστημα της τριπλής βάρδιας που προτείνει η Φίατ στο Πομιλιάνο: «Το σύστημα παραγωγής με τριπλή βάρδια εμποδίζει σοβαρά τους εκπροσώπους των εργατών να πάρουν μέρος στις διαπραγματεύσεις. Ζητάμε από τη διεύθυνση της Χόντα να δώσει άδεια στους εκπρόσωπους των εργατών να συνεδριάζουν και να συλλέγουν τις γνώμες των εργατών και να βοηθήσει ώστε να γίνει η συνέλευση των εργατών στη γραμμή παραγωγής».
Όμως, ο μεγάλος αντίπαλος των εργατών στην Κίνα είναι τα επίσημα συνδικάτα που έχουν ως βασικό στόχο τον έλεγχο της εργατικής τάξης. Για τη στάση των επίσημων συνδικάτων οι εργάτες της Foshan Nanhai αναφέρουν: «Η συνδικαλιστική ομοσπονδία της περιοχής Nanhai και η συνδικαλιστική ομοσπονδία της πόλης Shishan έδρασαν ως συνεργοί της εταιρίας και πίεζαν τους μαθητευόμενους κατά τη διάρκεια του διαλείμματος να υπογράψουν το “Σύμφωνο μη-Απεργίας”. Τα συνδικάτα κατασκευάζουν προφάσεις για να δικαιολογήσουν τη χρήση βίας και τους τραυματισμούς που προκάλεσαν στους εργάτες. Καταδικάζουμε έντονα τις ενέργειες των συνδικάτων. Σήμερα η διεύθυνση συμφώνησε για την αύξηση των μισθών. Είναι αποτέλεσμα της τρομακτικής πίεσης που δημιούργησε η απεργία των εργατών και αποτέλεσμα του ιδρώτα και του αίματος των εργατών. Είμαστε οργισμένοι με την οικειοποίηση των εργατικών αγώνων από τα συνδικάτα. Επιμένουμε ότι τα κλαδικά εργοστασιακά σωματεία πρέπει να εκλέγονται από τους εργάτες της γραμμής παραγωγής».
Τέλος, οι εργάτες της Χόντα επιδεικνύοντας συνείδηση της τάξης τους, δηλώνουν ότι θέλουν να αποτελέσουν αγωνιστικό παράδειγμα για όλους τους Κινέζους εργαζόμενους. Έτσι, υποστηρίζουν ότι «ο αγώνας “weiquan” (αγώνας για δικαιώματα) δεν είναι ένας αγώνας για να προστατεύσουμε τα συμφέροντα 1.800 εργατών. Μας ενδιαφέρουν τα δικαιώματα και τα συμφέροντα των εργατών σε όλη τη χώρα. Θέλουμε να δώσουμε ένα καλό παράδειγμα εργατικού αγώνα “weiquan”».
