fbpx

Πατρικ Καβανα (1904-1967)

Ερευνώντας τον κατά Ε.Β. Ριγιέ Όμηρο Σαν τον Αχιλλέα είχες για μάνα μία θεά, Γιατί μονάχα ημίθεος μπορεί να δει Τα αθάνατα μέσα σε πράγματα θνητά. Την τρομαγμένη...

Με όχημα την ποίηση: Πωλ Ελυάρ (1895-1952)

Υπάρχουμε Βλέπεις της νύχτας τη φωτιά που βγαίνει απ’ το καβούκι της Και το δάσος το βλέπεις χωμένο στη δροσιά Βλέπεις γυμνό τον κάμπο Στα πλευρά ενός ουρανού...

Με όχημα την ποίηση: Σαρλ Μπωντλαίρ (1821-1867)

Οι Γριούλες             Στον Victor Hugo I Στων γηραιών πρωτευουσών τους δαιδαλώδεις δρόμους, που η φρίκη και τα πάντα εκεί μαγείες καταντούν παραφυλάω, στου κεφιού μου υπάκουος τους νόμους, κάποιες...

Με όχημα την ποίηση: Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκη (1893-1930)

Ξεπούλημα Μόλις κάνω να τυλίξω μια γυναίκα σε δακρύβρεκτο ρομάντζο μόλις κάνω – απλώς! – να ρίξω μια ματιά σε περαστικό πισωπατάν αμέσως τρομαγμένοι, κουμπώνονται και πιάνουνε την...

Με όχημα την ποίηση: Λόρδος Μπάυρον (1788-1824)

Αυτή τη φρίκη δε θα λησμονήσει ποτέ του ο κόσμος. Το ματοβαμμένο χώμα την κάθε πέτρα θ’αναγκάσω να μιλήσει για τον ζυγό της αδικίας κι ακόμα για να...

Με όχημα την ποίηση: Ανδρέας Καμπάς (1919-1965)

Φύλλα γλυκά Σεις φύλλα, που γνωρίζετε, πριν να ’ρθει, τον τρομερό βοριά που πάλι θα γευτείτε το θρόισμα του φλοίσβου και τους μαρτυρικούς τούς πόνους της φουρτούνας τους...

Mε όχημα την ποίηση: Ρίτα Μπούμη – Παππά (1906-1984)

Τραγούδια στην αγάπη ΙΧ Κανένας δε θα δει την ομορφιά σου πιο πλάνα, πιο αφροδίσια από μένα, κι ούτε θα δει ποτέ στη ζωγραφιά σου τα θαύματα που εντός...

Mε όχημα την ποίηση: Μιλιτάδης Μαλακάσης (1869-1943)

Αγάπη Ας μη γυρίζει ο λογισμός στα χρόνια εκείνα πίσω, κάλιο μια τέτοια θύμηση για πάντα να χαθεί. Ποιος ξέρει, τώρα θάτανε γραφτό να σ’αγαπήσω, και  τόσο που...

Mε όχημα την ποίηση: Γιώργος Θέμελης (1900-1976)

Σκηνές από την έκπτωση Δεν κρύβεται και δε σκεπάζεται Τίποτα•  είναι ένας καθρέφτης Και μας βλέπει, καθρεφτιζόμαστε. Είδωλα είμαστε, ινδάλματα απατηλά. Πηγαίνουμε τάχα, γυρίζουμε πίσω Στη γη που γεννηθήκαμε. Ξανακάνουμε τα...

Mε όχημα την ποίηση: Νίκος – Αλέξης Ασλάνογλου (1931-1996)

Ο θάνατος του Μύρωνα Το ξέρω, δεν αξίζει τόση επιμονή μέσα στην εκμηδένιση – και όμως χρόνια μετά, ο Μύρωνας θα γίνει μουσική και φώτα αίμα και γέλιο...