fbpx

Ζακλίν ντε Ρομιγί

Της Γιάννας Γιαννουλοπούλου.

Η γαλλίδα ελληνίστρια Ζακλίν ντε Ρομιγί πέθανε πριν από λίγες ημέρες σε ηλικία 97 χρονών, πλήρης ημερών αλλά και πλήρης τιμών.

εν τέλει: Καλή Πρωτοχρονιά (ίσως και καλές Απόκριες) στα οδοφράγματα της Κερατέας

Του Τέλη Μολφέτα *

Μια καινούρια μέρα ξημέρωσε σήμερα, αλλά για μας, στην Κερατέα και το Λαύριο, η σημερινή μέρα είναι ίδια με τις προηγούμενες. Βροχή από δακρυγόνα, τα χημικά με το καντάρι, οι κρότου-λάμψης ηχούν σαν σε καταιγίδα, η καινούργια αύρα της αστυνομίας με το εξελιγμένο κανονάκι να δοκιμάζει τις νέες τεχνολογίες στα παιδιά της Κερατέας.

Glossae Marginales, Η ιστορία των 45 Ούγγρων ιππέων

Του Λουκά Αξελού. Διαβάζοντας εκ νέου, πριν από λίγες ημέρες, ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία το Παρελθόν και Παρόν του Αντόνιο Γκράμσι, στάθηκα σε ένα κείμενο που μου φάνηκε ιδιαίτερα εύστοχο και χαρακτηριστικό, αφού σε αυτό διέκρινα ένα πλήθος αναλογίες από τα συμβαίνοντα σήμερα στον τόπο μας, στα χρόνια του ΔΝΤ, της τρόικας και της κυβέρνησης των προθύμων.
Γράφει, λοιπόν, ο Αντόνιο Γκράμσι ότι στη διάρκεια του τριακονταετούς πολέμου, 45 Ούγγροι ιππείς είχαν στρατοπεδεύσει στη Φλάνδρα και επειδή ο πληθυσμός ήταν άοπλος και διεφθαρμένος, κατάφεραν να διοικούν τη χώρα τυραννικά για άλλους έξι μήνες.
Συνέβη, άραγε, αυτό μόνο στη Φλάνδρα;

Στην υγειά μας!

Της Τζίνας Πολίτη *.
Στην καθιερωμένη, σαββατιάτικη εκπομπή του Σπύρου Παπαδόπουλου οι τηλεθεατές που δεν έχουν τα μέσα να βγουν και να το «ρίξουν έξω», καλούνται να συμμετάσχουν «νοερά» από τον καναπέ τους σε ένα γλέντι οινοποσίας, τραγουδιού, χορού και, κάτι που ξεπερνά τη φαντασία τους, με παρέα επωνύμων!

Για μια δημιουργική αξιοποίηση της μπακουνικής κριτικής

Δυο συναφή ζητήματα τα οποία θα πρέπει να μπουν στην ημερήσια διάταξη του διαλόγου των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς είναι τα εξής: Πρώτο εκείνο της μορφής οργάνωσης που απαιτείται όχι μόνον για να κερδίσει η επανάσταση, αλλά να ζήσει και να οδηγήσει στην κοινωνία της χειραφέτησης. Δεύτερο, στο βαθμό που δεν αποδεχόμαστε τη λογική «να ανατρέψουμε τον καπιταλισμό δίχως να πάρουμε την εξουσία», πώς είναι δυνατόν να διασφαλιστεί, έτσι ώστε αυτή η μεταβατική προς το μη κράτος εξουσία, να μην αυτονομηθεί όπως έγινε επί «υπαρκτού».

Το ρίγος

Του  Δημήτρη Α. Σεβαστάκη

Ο ψύχραιμος αριστερός, ο σκεπτόμενος μη αριστερός, σε ποια γλώσσα μπορεί να απευθυνθεί στον ψηφοφόρο του κ. Ψινάκη; Και, κατ’ αρχάς, μπορεί να του απευθυνθεί; Ο γυιος, η κόρη ενός εξόριστου, ενός πεισματάρη λενινιστή, έστω ενός παλιού εδαΐτη, ένας σημερινός αριστερός -οποιασδήποτε από τις πολλές αριστερές- ένας ήπιος πασόκος, ο συντηρητικός πολίτης που διαβάζει λογοτεχνία, μπορεί να συνεννοηθεί με τον απλό ψηφοφόρο, τον αθώο οπαδό του τηλεοπτικού «ψινακισμού»;

Πολίτισσες και όχι «γυναίκες»

Επειδή σαν χθες, το 1872, ψήφισε για πρώτη φορά στην ιστορία, παραβιάζοντας το νόμο στις ΗΠΑ η Σούζαν Άντονι και καταδικάστηκε γι’ αυτό σε πρόστιμο 100 δολαρίων, το οποίο αρνήθηκε να πληρώσει.

Της  Έλενας Πατρικίου.

Είμαστε πολλοί – είναι λίγοι

Διαβάζοντας κείμενα των τελευταίων ημερών, τρία αποσπάσματα απ’ αυτά μου φάνηκαν περιβλημένα με χαρακτήρα motto – σε ό,τι διακυβεύεται σήμερα.
Το πρώτο ανήκει στον Ιταλό φιλόσοφο Νορμπέρτο Μπόμπιο, από ομιλία του 1955: Σε φοιτητές που, υποστηρίζοντας την ευρωπαϊκή Αντίσταση, αμφισβητούσαν την αναγκαιότητα της («αδελφοκτόνας») ιταλικής.
Το δεύτερο είναι από άρθρο του Ταρίκ Αλί με τίτλο «Γιατί δεν ξεσηκωνόμαστε σαν τους Γάλλους;» (Guardian, 19/10/2010). Το άρθρο κλείνει με αναφορά στο ποίημα «Η μάσκα της αναρχίας» (1832) του Σέλεϊ, γραμμένο για τη «σφαγή του Πέτερλου» (1819).

Κατεχόμενη πόλη

Του Νίκου Μπελαβίλα.

Περπατούσαμε στα κτίρια του τελωνείου στο Κερατσίνι μοιράζοντας υλικό της Ελεύθερης Αττικής, συζητώντας με τον κόσμο. Ήταν ένας υπάλληλος, διόλου ενθουσιασμένος μαζί μας, που έβαλε τις φωνές: «Τι εννοείται με το Ελεύθερη Αττική, κατεχόμενη είναι;» Ξεστόμισε τη μοναδική εύκολη ερώτηση από όσες μας έθεταν εκτελωνιστές, λιμενεργάτες, μεταφορείς, άνθρωποι της δουλειάς στο λιμάνι.

Το Αρχιπέλαγος

Του Μάκη Καβουριάρη.

Η δημιουργία του Συμβουλίου Συνεργασίας Υψηλού Επιπέδου ανοίγει το δρόμο για μια «δομημένη και θεσμική φάση των σχέσεων» ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία και σε ένα «πολλά υποσχόμενο μέλλον». Το Αιγαίο «θα πρέπει να είναι μια θάλασσα φιλίας και συνεργασίας μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας». Αυτά έλεγε ο πρόεδρος της Τουρκίας στη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών πριν από ένα μήνα, δηλώνοντας επίσης, ότι η χώρα του είναι αποφασισμένη να επιλύσει «όλα τα εκκρεμή ζητήματα στο Αιγαίο, σεβόμενη τα κοινά δικαιώματα και τα νόμιμα συμφέροντα των δυο χωρών, με βάση το Διεθνές Δίκαιο».